De groei van de jochies

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik leer er veel en heb leuke contacten met mijn teamgenoten, ook buiten de badminton om. Ik train twee keer per week en speel mee in het aangepast badminton toernooien circuit. Een keer per jaar organiseert de badmintonsectie van Redeoss een kersttoernooi. Een toernooi waarbij het om de lol gaat en je vrienden en familie mag uitnodigen om mee te doen. Gisteren ontving ik een mailtje met daarin de vraag of en met wie ik wil meedoen. Natuurlijk wil ik dat, al snel had ik twee enthousiaste deelnemers gevonden...

Vooruitgang

Mijn achtjarige buurjongen vraagt mij altijd wanneer hij nu eens met mij mee mag naar de training. Dit is een mooie gelegenheid, hij heeft er nu al zin in. Ook mijn zusje is enthousiast. Ze is al een aantal jaar niet meegegaan, omdat ze zelf moest handballen, maar nu dat ditmaal op een andere dag valt, kan ze weer ouderwets mee. "Hé Tess", zegt ze, "weet je nog dat ik die jochies had ingemaakt de laatste keer. Ze zaten toen net op badminton en verloren van een niet-badmintonnend meisje. Ze waren echt boos en verdrietig joh."

Ik weet op welke 'jochies' mijn zus doelt. De twee vrienden zijn nu veertien, net als mijn zus, en spelen nu alweer een aantal jaren. Een van hen speelt al toernooien mee. Hij gaat erg vooruit. Aanstaande zondag speel ik toevallig het aangepast badminton toernooi in Gaanderen met hem. Mijn eigen mixpartner Piet van Wingerden kan niet mee vanwege familieverplichtingen. Voorzichtig vertel ik aan mijn zus dat de rollen nu omgedraaid zullen zijn. De jongens zijn gegroeid, dat gaat ze niet meer winnen. Dat kon ze zelf ook wel bedenken, het maakt haar niks uit, ze heeft er zin in.

Vrijwilligers

Ik denk terug aan de tijd dat ik begon met badmintonnen. Ik kon nog geen een shuttle serveren en ik leek een hopeloos geval. Maar de vrijwillige trainers van Redeoss hebben nooit opgegeven. Ze hebben duizend maal per avond gebukt om een shuttle naar mij te kunnen spelen, net zolang tot de shuttle terug kwam, één keer, twee keer en dan ineens drie keer.

De trainers zijn er nu nog steeds voor mij. Ze coachen mij, leren mij nieuwe dingen, maken een dolletje en bieden een luisterend oor. En dat allemaal vrijwillig week in, week uit. En dat geldt niet alleen voor mij, maar ook voor die 'jochies' en al mijn andere teamgenoten. Misschien kunnen we deze week alle vrijwilligers, binnen welke verenging ook, eens compliment geven, waar waren we zonder hen?