Beginnerstraining: tip 1

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Het klinkt misschien raar, maar het is wel zo. Elke nieuwe beginner raakt de shuttle veel te laag.

Neem op het moment van raken het racket uit de hand van de speler, maar hou deze op precies dezelfde plaats als waar de speler de shuttle raakte. Laat de speler nu zijn of haar arm uitstrekken en je zult zien dat de hand precies reikt tot daar waar het racketblad eindigt, de hersenen weten dat dit de hoogte is waar we met onze hand bij kunnen en passen met een racket in ons hand de strekking van onze arm aan tot een totaal gebogen arm. We raken de shuttle met een racket in ons hand op precies dezelfde hoogte als waar we zonder racket bij zouden kunnen met onze hand.

Als ik dit weet dan weet ik ook wat ik niet kan verlangen van een speler. Ik kan als trainer niet gaan zeggen tegen een speler dat hij zijn arm niet voldoende uitstrekt, want de hersenen hebben hem net verteld dat hij dat wel heeft gedaan. Je zult dus oefeningen moeten gaan verzinnen waar je speler kan zien/voelen dat er een verschil is waar je de shuttle kan raken of vangen.

Het opvangen van een shuttle met je racket is een goede oefening daarvoor. Neem een aantal shuttles en gooi die naar een speler toe. Deze moet de shuttle proberen met het racket te vangen zonder een stap te zetten. Als het vangen moeilijk is, dan mogen ze ook de shuttle gewoon raken met het racket, als ze maar uitstrekken naar de shuttle en voelen dat ze heel ver kunnen komen met dit extra verlangstuk.

Met kleine kinderen kan je ook snoepjes op verschillende hoogtes hangen en de beste wat hoger als de minder lekkere (of meer snoepjes op hogere hoogte). Door het snoepje aan te raken waarvan ze op voorhand van hebben gezegd dat ze er bij kunnen zonder te springen, krijgen ze dat snoepje na de training mee. Deze oefening leert je als trainer gelijk een aantal dingen. Heeft een speler natuurlijk inzicht in het gebruik van een verlengstuk? Hoe vast ligt het patroon waarin de hersenen werken. Talenten kunnen het direct goed uitvoeren terwijl werkers het moeten inslijpen. Het heeft bij alle twee voordelen en nadelen. De talenten zeggen "ik kan het al" en trainen er minder op, dus ze zijn of worden lui. Terwijl de werkers blijven doorgaan tot dat ze het kunnen en je dus spelers hebt die iets eindeloos hebben gedaan en er heel erg vast in zijn geworden.

Denk nou niet dat deze vorm van training stopt na de nieuwe beginnersfase. Ook met elite spelers moet ik nog constant onder de aandacht brengen dat als ze hun arm en racket uitstrekken het lijkt als of de shuttle dichterbij is. Hoe vaak heb je als trainer niet gezegd of gedacht: "als je je racket uitstrekte dan had je de shuttle gehad, maar nu geef je op terwijl deze maar met een paar cm over je heen vloog."

Beste badmintonliefhebbers, onderschat deze situatie niet. Ik denk zelf dat hetgeen ik hierboven net heb beschreven de essentie is van onze sport. Ik heb heel vaak meegemaakt dat spelers niet doorhadden hoe belangrijk ik dingen vond. Vaak waren het dingen die hele kleine details waren van een groter geheel. maar de speler zag het niet of had het niet door.

Het geven van tips is gevaarlijk, want het heeft vaak tot gevolg dat mensen gaan kopiëren zonder te weten hoe het tot stand is gekomen. Ik geef een paar hints en dan moet je zelf gaan nadenken wat jij wil zien op een training of van een speler. Ik ben een van die docenten die het heel moeilijk vindt zijn mond dicht te houden, terwijl dat juist de manier is waarop je klas vooruit gaat. Dus vertel ik mijn trainers vaak mij niet na te doen, omdat ik een slecht voorbeeld ben.