Een stukje reflectie

Ken je OSM Badminton al?

Ik had geen bloemen bij me en kon alleen maar een zeer vaste knuffel geven aan Stieneke. Ik bracht een oude gebruikte shuttle mee die Addy begeleidde op zijn laatste reis.

Wie was Addy? Shit. Het is moeilijk dat te beschrijven. Wat zeg je over een vriend die je vader had kunnen zijn (en op veel momenten ook was). Hard zijn in mijn uitspraken heb ik van deze man geleerd. Hij was uit het leger en totaal tegen alle nonsens. Ik was pacifist en wilde niets met het leger te maken hebben en toch konden we het zo enorm goed met elkaar vinden.

We hebben veel uren in zijn snooker doorgebracht achter een geweldig Belgisch biertje. Ik kreeg elke keer weer de volle laag als Ollander. Maar daarna weer een knuffel of klap voor m'n kop. Deze man heeft me veel geleerd en het is eeuwig zonde dat niet meer trainers dit hebben mee kunnen maken. Alle trainers in België bij elkaar hebben geen 10% van wat deze man in zijn mars had.

De enige die op dit moment in de buurt komt is Roel. Ook hij doet dingen die Addy zou onderschrijven, ook hij werkt met de Ollanders, gaat de grens over en heeft succes. Iets wat geen enkele andere trainer uit dit land ooit heeft gedaan of gekund.

Ik vind het jammer dat mijn vader nooit heeft kunnen zien wat ik nu doe in Denemarken. En ik vind het jammer dat Addy nooit op Oro is geweest, want hij zou er een speciale plaats hebben verdiend. Addy is een groot deel van wat ik vandaag ben en ik ben me ervan bewust dat ik hier niet op deze manier had gestaan als deze man niet in mijn leven was geweest.

De laatste keer dat ik Addy heb gezien was het door het glas in een oud ziekenhuis. We mochten niet bij hem komen omdat hij zo ziek was. Ik was er samen met zijn vrouw Stieneke. In en in triest dat je de man waar je zoveel respect voor hebt niet gedag kan zeggen en geen afscheid kan nemen. "Je gaat niet janken he", zei de meester toen ik wegging. Het was het laatste dat ik hem ooit heb horen zeggen en de echo is er nog steeds. De tranen rolden over mijn wangen onderweg terug naar huis en ik dacht... Een mooie man, een groot verlies. Een paar weken later was hij dood.

Addy, ik hoop dat meer mensen zulke mooie herinneringen aan je hebben, ik ben je namelijk nog lang niet vergeten.