Vlaamse Kampioenschappen MMXIV

Ken je DVS-Koto Misi al?

Op leven en dood, zoals een knock-outfase dat illustreert. Vlaamse Kampioenschappen, een weekend lang.

Zaterdag bijltjesdag. De ene wordt gemolesteerd, de ander triomfeert. Zodra de tegenstander gevild was kon de triomfator zich op de borst slaan. Hier en daar een oerschreeuw. Dan weer een gebalde vuist. Kortom een zinderend spektakel. De AA-Drink Cup Badminton Vlaanderen is de modernere versie van een glansrijk (en bloedzuchtig) schouwspel. Rome had er vast een patent op genomen mocht het toen al beter geweten hebben. Het had Caesar en zijn vriendjes ongetwijfeld nog enkele denarii opgeleverd. Raden wie er het raden naar heeft: een Nederlandse werd Vlaams Kampioen, zonder dat ze de Belgische nationaliteit heeft, zonder dat ze haar domicilie hier heeft. Al een geluk dat ze voor een Nederlandse best oer-Limburgs is. En vooral voor haar een geluk dat ze een ettelijk aantal euro’s op haar bankrekening mag schrijven. Misschien dus toch ietwat onderschat, zij. Misschien dus toch bij ons pietje genomen, wij. Glorieus, zeker wel. Van de rijkdom die ze onlangs verwierf hoeft ze een mensenleven lang haar krent niet langer te bewegen. Zo gaat dat nu eenmaal aan de top van het Vlaamse badmintonlandschap. De roem en de rijkdom zijn niet te versmaden.

Maar Belgisch Kampioen worden zit er net niet in. Al zou ze niet de eerste zijn, of zijn we de glorieuze eeuwwissel met de beste Albinus en Kuijten vergeten? Het is de idee die telt, de Olympische gedachte: deelnemen is belangrijker dan winnen. Tenzij er iemand opstaat die ‘deelnemen is belachelijker dan winnen’ opteert (van horen zeggen). Een domicilie binnen onze landsgrenzen, meer is niet nodig. Debatteren met de Walen op het BK wordt dan ook haar deel. Benieuwd wat dat zou geven: twee hanen in eenzelfde ren. Rachelle weet wat volstaat: verhuizen naar Baarle-Hertog.

Lees de rest van dit artikel op de website van FederNees.