Open brief aan Badminton Vlaanderen

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Een best wel flitsende sport waar een scherpe kijk, een snedige reactie en een bepaalde doorzetting voor vereist was om een stap voorwaarts te kunnen boeken. Ver weg van wat zich in uw paleis afspeelde amuseerde ik me duchtig. Met de jaren iets meer vastberaden gesport en bijgepraat werd dat omgezet in wat de Federbel vzw werd: een goedgeluimde organisatie waar vanuit het oog van de sportliefhebber zelf aandacht werd besteed op een manier waar de badmintonsport in Vlaanderen en omstreken een manco aan had. Deze ruime en tevens aangename groep sportievelingen verdiende dit. De sport zozeer.

Ondanks een grote passie bij uitstek voor het wielrennen, het aanschouwen van wereldsport voetbal, de microbe te pakken te hebben voor het duurlopen en de atletieksport in zijn geheel, bleef desondanks al deze liefde de toewijding voor wat ik een beetje 'mijn' sport noem onvoorwaardelijk het grootst. Badminton werd zo mogelijk in die mate een beetje passioneel beleefd. Het was meer dan zomaar een shuttle slaan, de hartslag voelen omhooggaan tussen een smash in het achterveld en de opvolging aan het net, een tegenstander op het verkeerde been zetten, de overwinning kunnen proeven en tussendoor ook leren leven met het genoegen wat een nederlaag betekent. De adrenaline is wat mijn beproeving betreft geslaagd. Met een ouderwetse liefde voor wat puurheid betekent. Zuivere sport in een Olympisch kader, waar het aanzien het grootst werd beleefd bij het bijwonen van de eigenlijke Olympische Spelen. Londen voelde aan als thuiskomen. Al zat ik daar maar gewoon in de Wembleytribune blikken van omstaanders gade te slaan, emoties op en rond de baan betrachtend aan te voelen en zo mijn eigen droombeeld een plaats te kunnen geven. Dit was het: de sport betasten op het allerhoogste niveau, in het diepst van zijn ziel.

Naast al onze gebreken, waar we onszelf dagdagelijks mee confronteren wanneer we vijf seconden voor de spiegel staan, is het een opportuniteit werkelijk te beleven dat een zorgvuldige vooruitgang voor iedereen de absolute must is. Laat me toe te zeggen dat daarin de laatste tijd het schoentje wringt. Dat u een bepaalde politiek voert lijkt me niet onlogisch. U leidt, vooralsnog met kort ei, een officieel orgaan welke gesubsidieerd wordt door overheidsinstanties. U bent geen privéinstelling, wat inhoudt dat u uw eigen invloed dient te beperken. Om niet te kort (of te wijd) door de bocht te gaan: u volgt deze strategie enigszins, in die mate correct tot wat uw bestaan als gezonde instelling volgens de daarvoor opgelegde wetten goed stemt. Wat niet wegneemt dat u zorgvuldig met het sportorgaan moet omgaan. Met een logisch gevoel vanuit het hart waarmee u een kind als ook een volwassene kunt laten genieten. Niet zozeer de politiek die u hoog in uw ivoren toren opvoert en laat uitvoeren door uw uitvoerders. Het bekomen of blijven van een gezonde instelling is gelukkig maar goed. Anders zou de neiging er bekomen om u met hetzelfde etiket van een doorsnee bankinstelling te beplakken.

En laat ons eerlijk zijn: daar begint zich stilaan het schoentje te wringen. De mensen op de baan, de doorsnee competitiebadmintonner leeft lang niet meer met die perceptie dat u zich opstelt voor hemzelf en de sport op zich. U werkt met cijfers en leeft daardoor, wat de sport mogelijk maakt. U bent een soort van bedrijf dat sportbeoefening realiseert. Maar u wilt blijkbaar teveel. U kunt niet alles verwezenlijken. Niks fout mee. U heeft ons bovendien al bewezen dat u werkelijk iets kunt verwezenlijken: mede met een fantastische crew zet u jaar na jaar een dijk van een internationaal tornooi op poten, u beheert en besteedt uit waardoor mensen hun geliefkoosde sport kunnen uitoefenen. Dat u de enige kandidaat was om het EK Landenteams aan te trekken heeft u prima uitgespeeld. Iedere aanwezige zal met grootse voldoening huiswaarts zijn gekeerd. Dat ik hier zelf dicht tegen het veld mee van heb mogen genieten, daar kan ik u alleen maar dankbaar voor zijn.

Maar waarom dan dit schrijven, denkt u. Wel, als ik de drang voel van teveel gedeelde mensenmeningen rond me heen, zal de invloed niet uitblijven. Zoals u weet ligt me het hart op de tong. Wat niet wegneemt dat ik mijn persoonlijke visie zomaar openbaar kenbaar zal maken. De drang om naar de pen te grijpen en me tot u te richten werd te groot. Daarom. Ik ben geen voorstander van een klepel of een bel. Ik houd vooral van muziek spelen, wat ook in sporten kan bekomen worden. Het ritme van de sport, zijn verschillende toonladders en zijn genre bekomt een mix van gedachtegoed. Een mysterie voor u, zo schijnt u dat hedendaags uit te stralen. Mocht ik niet beter weten... Daarom wens ik u nog één keer te benadrukken dat de gewone sportman, zoals wij allen, uzelf en ik ooit zijn geweest, het bijzonder moeilijk om dragen hebben met wat u momenteel als sportief gevolg heeft veroorzaakt. Uzelf weet immers maar al te goed dat uw sportief beleid wat de nieuwe klassementen betreft een soep is. Een wel heel zuur smakende.

Iedereen die veel speelt stijgt, punt. Iedereen die te weinig tornooien speelt zakt, punt. Vroeger was er veel bittere spraak over competitiestijgers, klopt. Nu rijst dat gevoel bij de minste competitiespeler: wie stijgt, zakt of nivelleert. De waarheid. Tien jaar ben ikzelf nu B-speler, waarvan ik zes jaar B1 was. Ik kan u zeggen in de nietige waarde die ik als speler had, dat ik vroeger moest strijden voor iedere tornooioverwinning. Nauwelijks waren er wedstrijden die te grabbel werden gegooid door een systeem dat de waterdichtheid van een met gaten gevuld T-shirt lijkt te hebben. Het regent binnen en hard, beste Badminton Vlaanderen. Binnen de kortste keren staat het water u aan de lippen. Ik kan me niet inbeelden dat u mijmerend, naar de beproeving van uw met bubbels gevuld glas, nog zit na te genieten op uw half uiteen gevezen EK-podium, ver weg verscholen in een achterkamertje in Berchem. Als u daarmee denkt dat alles vlot verloopt, slaat u de bal werkelijk mis.

Hebt u werkelijk geluk dat u geen echte politieker bent. De wind langs voren zou ondraaglijk zijn. En daarvoor kennen we elkaar net iets te goed. Uw plaats is er ook alleen maar om de sport een dienst te bewijzen. Met gesubsidieerde financiële overlevingsmiddelen creëert u een bestaan van de sport waarmee u groter en bekender wilt worden. Uw (top)sportcel doet het naar behoren. De jeugd scoort, de volwassenen zijn in trek en Rio komt voor onze besten alsmaar concreter dichterbij. Wij zijn volledig voor. Echter heerst momenteel bij velen het gevoel dat u het maar laat begaan: u stelt zich niet open, voert een vrij leeg bewind waarmee u met goedkope acties het genot tracht te verkrijgen van zijn achterban, om in tussentijd uw zin volledig uit te voeren waarmee het volk het maar moet stellen. Dat zijn niet de beste prijzen, maar wel de meest concrete waar iedere speler in deelt.

De samenleving van vandaag is anders dan gisteren, iets materialistischer geworden, maar kan wel nog steeds terugvallen op de authentieke waarden die we van onze ouders en grootouders hebben meegekregen. Daartoe behoort u ongetwijfeld ook. Speel uw ervaring bijgevolg dan ook positief uit tot wat een werkelijke opwaardering van deze sport tot gevolg kan hebben. Niet tot een derderangs sporttak die enkel door zijn internationale uitstraling Olympisch is. Ga niet prat op wat uw absolute topatleten concretiseren, wat niet wegneemt dat iedereen die met de badmintonsport begaan is, terecht fier is op zij die ons kunnen afvaardigen in Londen en hopelijk ook Rio. Sport is sport. Dat is voeling op een bewegende manier. Waar het hart centraal staat en de voeling onbeperkt moet zegevieren.

De zogenaamde piramide destijds, waarin sterktes van laag naar hoog zich van elkaar scheidden, heeft momenteel meer iets weg van een op hol gedraaide wasmachine. Binnen de kortste keren doet er zich kortsluiting voor en is door uw eigen onvoorziene opstelling de sport verbrand. Zou zonde zijn. Iedereen doet momenteel maar een beetje op, tot zelfs vertegenwoordigende spelers van onze natie. Iemand die om gelijk welke reden niet al té (met nadruk op de klemtoon) veel speelt zakt, toch zeker als ze zich beperken tot wat bijna 100% competitiebeoefening betreft. Wie tornooien speelt stijgt te snel en wie tornooien met competitie combineert gewoonweg teveel. Dat is bijzonder bondig samengevat en geheel onlogisch. Het feit dat afzonderlijke klassementen invoeren logisch is, maar momenteel aanvoelt zoals een kleuter voor het eerst op fietstocht gaat, is niet normaal. Wel heel veel builen, vind je niet. Net als het feit dat internationale spelers hun eer opzij schuiven om lager te gaan spelen in disciplines waarin ze (inter)nationaal niet bepaald actief in zijn. Tot anderhalf jaar geleden zou er geen van hen dat nog maar in het hoofd gehaald hebben. Daar ben ik hoegenaamd zeker van. Op deze manier wordt deze anders wel mooie sport in zijn eer gekrenkt. Dienen deze spelers op de vingers getikt te worden? Daar zijn de meningen over verdeeld, maar wat mij betreft is dat, ethisch of niet-ethisch, geheel te wijten aan wat het systeem de speler oplegt en toestaat. Uiteraard is dat niet ethisch, maar u creëert dit wangevoel zelf. Een heuse janboel. Moet uzelf toch ook bedenken?

Ik kan me geen bedenkelijkere situatie voor de geest halen in de vijftien jaar dat ik in het badmintonwereldje vertoef. Al blijf ik voor een vlottende ranking en is de perceptie van het nieuwe klassement geheel verkeerd, bekomen doordat uw puntengewin de onlogica zelve is. Door de neiging naar de buitenwereld te geven door hun smeekbeden in de wind te slaan, verkrijgt u met het invoeren van uw nieuw boetereglement het effect dat u de werkelijke sportwaarde aan de kant schuift en alleen maar volgens eigenbelang handelt. Uw voeling, meneer. Waar is uw voeling gebleven? U bekomt een verkeerde perceptie en dat is het minst van al nog voor uzelf positief. De opiniepeiling zou u niet gunstig zijn.

De voeling met het veld is bepalend, in alles wat u doet. Dat u uw politiek overleg op de achtentwintigste verdieping van de House of Sports voert is mij geheel goed. We zijn blij dat u dat doet. En ja, u mag daar zelfs openlijk trots op zijn. Dat getuigt van spirit voor de sport, voor uw eigen bestaan in functie en als mens. Evenwel is het een uitgangspunt dat ook verwacht wordt van eenieder, ik neem aan van uzelf nog het meest van al, dat de sport kunnen voelen bovenal het allerbelangrijkste is. Rijk zal u er zelf ongetwijfeld niet van worden; financieel bedoel ik dan. Uw moed en ijver worden bijgevolg dan ook op prijs gesteld zodat we binnenkort opnieuw de juiste drive kunnen vinden. Neem het van mij aan: willen is kunnen. Hopelijk wilt u weldra, in het bijzijn van duizenden sporters als achterban, opnieuw de echte rijkdom van onze sport gewaarworden.

Tot genoegen,
Peter Nees