Blaadje en de voorzitter (deel zoveel)

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Daar was tot voor kort niet veel van terecht gekomen. Maar tijdens de Nederlandse Jeugdkampioenschappen was het van beide kanten snel duidelijk dat die afspraak inderdaad gemaakt moest gaan worden.

De voorzitter wilde graag vertellen over het missietraject dat het bestuur gemaakt had. Tijdens het NJK ging hij er nog vanuit dat hij in aanmerking zou komen voor een tweede termijn als voorzitter en betrokken zou blijven bij het traject. Kort na het NJK kwam er echter een aanbieding op zijn weg waar hij geen nee tegen kon zetten. Dat hield wel in dat hij een tweede termijn als voorzitter niet zou kunnen combineren met de baan op de Caribische Eilanden.

In zijn periode als voorzitter kwam er ook een mogelijkheid om in de council van de BWF te komen. Ook een mogelijkheid waar hij geen nee tegen kon zeggen. Hij vond het een goede en mooie mogelijkheid om Nederland te vertegenwoordigen in zo'n belangrijk en invloedrijk badmintonorgaan. Een van de dingen binnen zijn taakomschrijving in de council was het ontwikkelen van het badminton in het algemeen. En voor iemand die zoveel liefde heeft voor de badmintonsport als Jan Helmond een die kans hij niet voorbij mocht laten gaan.

Om te voorkomen dat de voorzitter tijdens ons gesprek weer steeds aan zijn colbertje getrokken zou worden zoals tijdens het NJK hadden we afgesproken op een plek waar normaal gesproken niet veel badmintonners komen, de kantine van een tennisvereniging. En inderdaad zijn we alleen aangesproken door de serveerster.

Onder het genot van een cola zero en een spa blauw, het seizoen stond op het punt van beginnen, hebben we ruim de tijd en de rust gehad voor een stevig gesprek. De voorzitter met een, in mijn ogen, roze voorzittersbril en ik met een, volgens de voorzitter, donkere negatieve bril.

Jan kijkt met goede en warme gevoelens terug op zijn tijd als voorzitter. Het waren niet de gemakkelijkste tijden voor een voorzitter.

Een van zijn voornemens aan het begin van zijn voorzitterschap was dat hij herkenbaar zou zijn als voorzitter. Veel meer aanwezig zou zijn tijdens badmintonevenementen zoals competitie en toernooien. In tegenstelling tot zijn voorganger, die een goed bestuurder was, maar een mindere badmintonliefhebber en voor de leden veel minder zichtbaar was.

Deze voorzitter hebben we inderdaad veel meer in de hal gezien en was voor iedereen aanspreekbaar. Getuige zijn colbertje na het NJK, daar hebben veel mensen aan getrokken.

Een ander voornemen was dat hij zich graag wilde inzetten als bruggenbouwer. Hij was zich ervan bewust dat BNL niet bij iedereen in badmintonland even populair was en is. Hij is zich er ook van bewust dat als we veranderingen binnen badmintonland willen realiseren dat we daar heel veel mensen voor nodig hebben en dat we het liefst met iedereen dezelfde kant op willen.

Ik denk dat de voorzitter meer tijd kwijt geweest is aan het voorzitterschap dan dat hij aanvankelijk gedacht had. Er is in zijn periode als voorzitter het een en ander aan de hand geweest binnen badmintonland. Zoals bijvoorbeeld het afscheid van een aantal spelers die de laatste jaren het gezicht van topsport waren - denk aan Mark Caljouw, Robin Tabeling en Selena Piek.

Maar het stopzetten van de subsidie van het NOC*NSF zal de geschiedenisboekjes van BNL ingaan als een hele grote verandering. Kort na de bekendmaking is BNL heel druk en actief geweest om te proberen dit stopzetten terug te draaien. Daarin zijn bondsbureau en bestuur gezamenlijk in opgetrokken. Nadat bleek dat het stopzetten onherroepelijk was, moest er voor een andere koers gekozen gaan worden.

In het verleden had iemand met een grote mond in een ver buitenland wel eens geroepen dat je niet meer afhankelijk moet zijn van subsidies en je eigen broek moet kunnen ophouden. Op die manier kan je veel meer je eigen koers varen. Het lijkt er op dat het bestuur nagedacht heeft over deze stelling en de waarheid van de stelling ingezien heeft. Het bestuur heeft veel tijd gestoken in het maken van een missietraject voor de komende jaren dat aansluit op die stelling. Jan is heel trots op dit missietraject en het traject domineert dan al snel het gesprek.

Als ik aangeef dat het mogelijk is dat het traject met het aantreden van een nieuwe voorzitter weer stopt, geeft hij aan dat het bestuur en afgevaardigden het missietraject geheel omarmd hebben en dat het traject sowieso door gaat. En dat hij aangegeven heeft graag betrokken te blijven bij het traject.

Als ik afrondend vraag naar een van de mooiste dingen van zijn tijd als voorzitter (zoals een goed journalist betaamd) noemt hij al snel de inzet van heel veel mensen die de badmintonsport een warm hart toedragen en zich inzetten voor de sport. Hij noemt mensen als toernooileiders, lijnrechters, vrijwilligers tijdens de toernooien (niet alleen de Dutch Open en het NK, maar ook alle jeugdtoernooien en competities), kortom gesproken als een echte voorzitter en een liefhebber van de badmintonsport.

Ik vermoed dat we het laatste nog niet gehoord hebben van Jan Helmond binnen de badmintonsport. Ik verwacht hem nog wel terug in een of andere functie. En misschien spreek ik hem dan wel. En misschien leest u dan dan weer hier.