Het zwarte gat van Badminton Nederland

Ken je BV Unicum al?

Net als bij een écht zwart gat in het heelal, waar alles door de enorme zwaartekracht wordt uitgerekt tot 'spaghettificatie', worden ook binnen onze sport mensen en ideeën stukje bij beetje uit elkaar getrokken.

De vergelijking is pijnlijk treffend. Al jaren is duidelijk dat de interne werkstructuur niet functioneert, maar toch verandert er niets. In theorie zouden de leden via hun afgevaardigden in de bondsvergadering de koers bepalen. Het bestuur moet toezien op de uitvoering, en het bondsbureau zou slechts moeten uitvoeren. In de praktijk is het precies omgekeerd: het bondsbureau bepaalt, het bestuur past zich aan, en de ledenvergadering is niet meer dan een formeel stempel achteraf.

De leden van Badminton Nederland zijn de mensen die daadwerkelijk met de sport bezig zijn - in de hallen, op de velden, in de clubs. Het bestuur bestaat doorgaans uit betrokken vrijwilligers met hart voor badminton en kennis van bestuur. Maar het bondsbureau, dat de minste binding heeft met de sport, is feitelijk de machtigste partij. Daar is het behoud van de baan vaak belangrijker dan het belang van badminton. Om te overleven binnen de organisatie, moet men het beleid naar zich toetrekken en iedereen naar de hand zetten.

Het resultaat: het bondsbureau voert geen beleid uit, maar schrijft het beleid zelf. Besturen worden in de praktijk gedwongen zich daaraan aan te passen. Nieuwe voorzitters worden telkens afhankelijk gemaakt van de kennis die alleen op het bureau aanwezig is. Tegen de tijd dat ze écht begrijpen wat er speelt, loopt hun termijn alweer af en begint de cirkel opnieuw. Van de afgelopen vijf voorzitters was er maar één die daadkracht toonde en veranderingen doorvoerde - en juist die werd door het bondsbureau dagelijks tegengewerkt.

Binnen Badminton Nederland wordt slecht functioneren zelfs beloond. Wie goed werk levert, wordt goedkoop weggezet. Wie slecht werk levert, kan rekenen op een vertrekregeling. In dat licht is het bijna een investering om ondermaats te presteren. En daarvan zijn talloze voorbeelden te vinden binnen onze sport.

Badminton Nederland wordt zo steeds verder het zwarte gat ingezogen. En zolang niemand dit patroon doorbreekt, zal de sport in Nederland blijven lijden onder een structuur die elke vorm van vooruitgang verslindt.