Op een dag weet je het: je wordt badminton scheidsrechter!

Maak kennis met Quinn Jens!

Maar aangezien we nog steeds scheidsrechters erbij kunnen gebruiken en ik graag mensen wil inspireren om ons korps te komen versterken, besloot ik het te doen.

Vervolgens kwam de tweede moeilijkheid: waarover ik als eerste zou gaan bloggen? Beginnen bij het begin is dan een open deur intrappen, maar ik heb toch maar besloten om precies dat te doen. Ik krijg namelijk geregeld - met name buiten de badmintonwereld, waar men blijkbaar geen flauw idee heeft hoe leuk badminton scheidsen is - de vraag hoe ik badminton scheidsrechter geworden ben.

Daarvoor moeten we terug naar het jaar 1989. Toen ben ik begonnen met badmintonnen bij BCR in Roermond, nadat ik op de middelbare school gymleraar Timmermans had verslagen. Helaas bleek mijn badmintontalent zo latent dat ik het zelf ook nooit echt heb kunnen ontdekken. Vandaar dat mijn stint als speler maar 3 jaar heeft mogen duren. Ik merkte echter al snel dat zelfs op dat lage, recreatieve niveau waarop ik speelde, een loopje werd genomen met de regels.

Dat kon deze rechtvaardigheidsstrijder niet verdragen. Dat men mij versloeg, dat was okay en gezien mijn motorische retardatie alles behalve verbazingwekkend. Dat daarbij geregeld werd vals gespeeld, daar kon ik echt niet tegen. Dus begon ik me in de regels te verdiepen. Vervolgens werd ik door Boonen BCR gevraagd om vaste teller te worden bij hun 1e team, dat in de 1e divisie speelde. Na 2 jaar was ik 18 en mocht ik op cursus bij de NBB, om officieel vereniging scheidsrechter te worden. In juni 1992 na een cursus te hebben gevolgd bij Albert van Ens slaagde ik voor mijn praktijkexamen en was ik officieel scheidsrechter.

Het jaar erna werd ik bevorderd tot districtsscheidsrechter. Vanwege mijn studententijd bleef het daar voorlopig even bij. De combi van het studenten-leven, 2 bijbaantjes, basketballen voor het universiteitsteam, lijnrechteren op internationaal niveau en heen en weer pendelen tussen Amsterdam en Limburg in het weekend deden mijn scheidsrechtersloopbaan geen goed. Aan het einde van mijn studie aan de Universiteit van Amsterdam ging ik het scheidsrechterschap serieuzer nemen en er ook meer tijd aan besteden, wat resulteerde in de rangen Kandidaat Nationaal Scheidsrechter, Nationaal Scheidsrechter en Top Nationaal Scheidsrechter. Helaas gooide mijn werkleven tijdelijk roet in het badminton scheidsrechters eten.

Ik kreeg een baan aangeboden in Dublin, Ierland en verkaste in juli 1998 voor een jaar en 10 maanden die kant op. In Ierland scheidsrechterde ik gewoon door, als gast scheidsrechter, maar aangezien ik door de Ieren als gast werd gezien (met als hoogtepunt een weekend met 3 anderen in Telfort, Engeland, scheidsen bij de Engelse Inter County Competitie) en voor de Nederlandse Bond van de radar was verdwenen, gebeurde er promotie technisch die jaren niks. Als lijnrechter ging ik wel vrolijk verder met reizen, waarbij vermeld dient te worden dat dit alles geheel op eigen kosten moest gebeuren.

Na als lijnrechter gefunctioneerd te hebben op drie WK's (1995, 1997 en 1999), twee Olympische Spelen (1996 en 2000), de US Open (1997 waar ik ook twee dagen mocht scheidsen), twee Swiss Opens (1996 en 1997) de All England (1998), de Super Grand Prix of China (2001) en de German Open (2002) werd ik door de bond voor de keuze gesteld, doorgaan met internationaal lijnrechteren of kijken hoe ver ik het kon schoppen als scheidsrechter. Daarmee kwam, na mijn keuze voor het laatste, na de German Open 2002 een einde aan mijn loopbaan als internationaal lijnrechter.

Die keuze bleek een goede keuze. Als Top Nationaal mocht je in Nederland al over de grens scheidsrechteren. Vervolgens volgde de laatste Nederlandse rang; Internationaal, waarna ik op het netvlies van Badminton Europe kwam. In 2006 heb ik in Spanje mijn Europese cursus gevolgd bij het Spanish Open in Madrid, waarna mij werd verteld dat ik de rang Badminton Europe Accredited mocht overslaan en in 2008 bij de EK in Herning, Denemarken, ben ik opgegaan voor de hoogste Europese Rang, Badminton Europe Certificated en hiervoor geslaagd.

Vervolgens een periode van echt investeren in mijn ambitie om door te stoten naar de BWF. Vier mooie jaren later, waarbij ik deels op eigen kosten ook al veel buiten Europa aan het werk was geweest, kwam de kans bij de WJK in Japan. Sindsdien ben ik BWF Accredited scheidsrechter. Daarmee mag je overal scheidsrechteren, behalve op de Olympische Spelen en bij de Super Series Finals. Dat recht is voorbehouden aan scheidsrechters met de hoogste rang: BWF Certificated. Ik hoop de kans te krijgen die rang ook nog te bereiken, daarvoor doe ik elk toernooi mijn best.

Tot zo ver dit inleidende blog. Scheidsrechter zijn is niet gemakkelijk, maar wel heel erg leuk. Je doet het in de ogen van de spelers niet altijd goed en net als ieder mens maak je fouten. Maar je zit op kosten van de organisatie op de stoel met het beste zicht in de hal. Het heeft mij tot op heden heel veel gebracht: onvergetelijke ervaringen, bezoeken aan bijvoorbeeld de Chinese Muur, de Taj Mahal, Machu Picchu en de Gold Coast, vriendschappen over de hele wereld, het betrokken zijn bij prachtige wedstrijden, toegezongen worden door Nederlanders in het publiek, aangemoedigd worden door je eigen nationale ploeg op examen, je muntenverzameling enorm zien groeien, geridderd worden door het koninklijk huis (ten dele uiteraard vanwege andere activiteiten, maar ook badminton heeft hieraan bijgedragen) etc, etc, etc.

Last but not least is deze reislustige man tot op heden in 55 landen geweest op de aardbol, waarvan de helft puur en alleen vanwege badminton. Ik ben dus absoluut een gezegend mens. Ik zal in mijn blogs proberen mijn ervaringen te delen, jullie te laten zien hoe leuk het scheidsrechtersvak is en tevens uitleg te geven over regels die soms lastig te begrijpen zijn. Ik hoop dat jullie het lezen ervan net zo leuk vinden als ik het schrijven.

Freek Cox

Scheidsrechter en liefhebber