Erik Meijs: De beleving van mijn wedstrijd tegen Raul Must

Maak kennis met Florine Wille!

Ik had een lekkere periode achter de rug met goede toernooien en goede competitiewedstrijden, dus na een weekje stevig trainen ga je met dit positieve gevoel het vliegtuig in. De dag voor het toernooi eventjes de hal in om wat te slaan en te bewegen, hoewel je de hal goed kent (namelijk alweer de 4de keer dat ik hier speel), toch even weer dat goede gevoel krijgen, aangezien ik hier altijd goed heb gespeeld.

Daarna goed uitrusten, goed eten en mentaal je langzaam maar zeker opladen voor de wedstrijd. Ik ben iemand die vier weken van te voren al de wedstrijd 30 keer heeft gespeeld in zijn hoofd, dus de dag voor de wedstrijd zit dat allang in mijn hoofd. Ik voel altijd even: hoe voelt mijn lijf, voel ik me ready, heb ik pijntjes, voel ik me moe of frisjes? Vervolgens kom je aan in de hal en is het voorbespreken van de wedstrijd de volgende stap en meteen daarna de warming up. Ik merk dat ik dan vaak wat zenuwachtiger wordt, maar nadat ik wat met mijn racket heb gezwaaid en een paar gekke slagen heb geslagen, wordt het al snel weer rustiger in mijn hoofd.

Na de warming up is het wachten totdat ik echt de baan opga en wanneer ik dan de baan opga is het gevoel elke keer weer anders. De ene keer sta ik te stuiteren, de andere keer ben ik relaxed, een volgende keer sta ik strak gespannen of voel ik eigenlijk helemaal niks. Wanneer je altijd lekker speelt in een bepaalde hal is het de kunst om dat gevoel weer op te roepen natuurlijk. Je weet namelijk dat het niveau goed zal zijn.

Zo begon ik ook de eerste set tegen Raul Must, nummer 47 van de wereld en als 5de geplaatst tijdens dit toernooi. Ik had dus niks te verliezen, maar na een goede reeks van toernooien wil je deze lijn graag doorzetten en is het weer een mooie kans om te zien waar ik sta.

Ik begon eigenlijk goed en merkte en voelde dat het gevoel meteen goed zat na een paar mooie punten. Ik had de wedstrijd onder controle, maar toch voel je dat je tegenstander langzaam maar zeker het over begint te nemen. Je spanning neemt wat toe en de ontspanning qua slagen wordt wat minder. Je begint wat makkelijkere foutjes te maken of alles is net een tandje minder scherp. Vanuit ontspanning gaat de spanning het langzaam overnemen, want ja je staat achter, maar wilt echt terug komen. Dan kan het twee kanten op gaan: of het gaat je belemmeren of je krijgt een extra push. Bij mij gebeurde het laatste, maar na een hele lange rally verloor ik uiteindelijk toch net de eerste set met 19-21. Shit, goede kans gehad, maar niet kunnen pakken.

In je hoofd gaat het vervolgens als een trein, ja nu moet ik er twee winnen, ja nu moet ik echt gas gaan geven anders gaat het niet goed. Hoe voel ik me? Moe ja, maar hij ook, dus dat maakt niet uit. Wat ga ik veranderen? Twee minuten pauze zijn dan zo voorbij en daar ga je weer. Even diep ademhalen en voorbereiden op een slijtageslag, want op een andere manier zal ik dit niet gaan winnen van hem.

Het tempo ging omhoog en mijn spanning van set 1, kwam meteen weer terug en daardoor ook de foutjes die niet nodig waren. Ik kreeg mijn ontspanning in mijn arm terug, maar mijn benen lieten me af en toe in de steek, waardoor je met je techniek het wilt oplossen, maar eigenlijk elke keer achter de feiten aanloopt. Dan word je wat agressiever, want je moet en zal die 2de set toch willen winnen.

Na de 11 even een explosie erin om toch terug te komen met alle risico's van dien, want ja dat kost veel energie. Ik kom wat terug, maar merk dat hij hier goed op klaar staat en het weer overneemt. Zo voel je eigenlijk de wedstrijd voorbij gaan, je vecht wat je waard bent, maar merkt dat je op deze dag niet het niveau hebt kunnen halen wat je graag zou willen om te kunnen winnen. Bij de laatste bal, geef je je tegenstander en de scheidsrechters een hand en loop je toch erg teleurgesteld de baan af met een flinke kater.

Lees de rest van dit artikel op de website van Erik Meijs.