Moet het roer om bij Badminton Nederland?

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De verenigingsbezoeken is een onderdeel van het programma A Clear Future waarmee we willen benadrukken dat de verenigingen onze levensader zijn. De afstand tussen Badminton Nederland en de verenigingen is groot en die moet verkleind worden. De medewerkers van het bondsbureau gaan het land in naar verenigingen. Elke medewerker heeft zijn eigen regio waar hij/zij accountmanager van is. Ook is het wenselijk dat de bestuursleden een aantal verengingen bezoeken en dat juich ik toe. Ik ben dus aan de slag gegaan met het lijstje verenigingen die Clemens en ik gaan bezoeken, al dan niet individueel of gezamenlijk.

Ik schrijf de verenigingen dan aan met het verzoek of we langs kunnen komen en wat er daarna gebeurd is veelzeggend. Van de 20 verenigingen hebben slechts drie verenigingen direct antwoord gegeven waarmee we een afspraak konden maken. Ik heb de overige verenigingen nogmaals benaderd en dan loopt het aantal op naar precies 10. Een vereniging heeft totaal geen interesse, terwijl ze wel zo hun interne problemen hebben en van de andere 10 verenigingen taal nog teken. Je kunt je dan afvragen of dat nou juist door de grote afstand komt, maar het kan ook zomaar zijn dat men simpelweg de behoefte niet heeft. En dat terwijl vele verenigingen met dalende ledentallen te maken hebben. En natuurlijk zijn er verenigingen die zeer succesvol zijn, die wel een ledengroei doormaken. Maar op de één of andere manier vindt men het allemaal niet zo bijster interessant om iets te doen om het dalend ledental te doen keren. Veelal komt het doordat men er de mankracht niet voor heeft, want het vereist wel de nodige inspanningen. Maar ook wij als Badminton Nederland moeten niet weg lopen voor onze verantwoordelijkheid. En dat het allemaal niet zo eenvoudig is, staat als een paal boven water, want dan was het lek allang gedicht.

Binnen het bestuur hebben we daar natuurlijk ook de nodige discussies over. Want het ledental blijft maar dalen en het houdt vooralsnog niet op met dalen. En natuurlijk kunnen we dan benchmarken met andere sporten waar de ledentallen ook onder druk staan, maar daar wordt het probleem niet mee opgelost. We zullen dus op zoek moeten naar ideeën waarmee we het tij kunnen keren. Niet voor niets is destijds A Clear Future opgesteld door een commissie van wijze mensen. Maar voorlopig leveren de deelprojecten niet de gewenste resultaten op. Daar zullen we hand voor in eigen boezem moeten steken. Natuurlijk gaat er ook veel wel goed want we gaan immers met drie spelers naar de Olympische Spelen van Rio. Eigen opgeleide spelers en dat is lang geleden dat dat gezegd kon worden.

Inmiddels hebben we een nieuwe website. Daar is lang aan gewerkt en gelukkig staat hij online. Een moment om trots op te zijn want de oude site was echt niet meer van deze tijd. Natuurlijk moet er nog het een en ander toegevoegd worden aan de site, en zullen er zaken niet goed staan, maar dat is een kwestie van melden zodat het aangepast kan worden. Ik ben supertrots op die nieuwe website, een mijlpaal.

Ook de evenementen worden beter bezocht en maken een kwaliteitsslag. Sponsoring is ook een traject waar momenteel volop activiteiten op zijn. Maar daar gaan we geen nieuwe leden mee krijgen natuurlijk. Goed dat we daar mee bezig zijn, goed voor de totale uitstraling van onze sport, maar het moet natuurlijk in het land gebeuren. Daar kunnen nieuwe leden geworven worden. Maar ja, hoe?

We moeten niet weg lopen voor de realiteit. Ik ben een positivo pur sang. Ik bekijk graag alles positief en zoek graag voor elke uitdaging naar oplossingen. Natuurlijk moeten we onze successen koesteren en met trots uitdragen. Maar er is nog heel veel onvrede en het ledental daalt maar door. Tijdens de jaarvergadering van afgelopen zaterdag werd dat door de afgevaardigden nog eens goed onder de aandacht gebracht. Daar liggen enorme zorgen. Moeten we dus wel door gaan met de weg die we ingeslagen zijn? Moeten we niet gewoon op sommige vlakken het roer gewoon omgooien. Want het roer omgooien wil nog niet zeggen dat we niet geloven in A Clear Future. Juist wel, want daar staat helder in vermeld waar we op moeten focussen. Maar dat wil niet zeggen, dat hetgeen we nu doen in beton gegoten moet zitten. De afgevaardigden hebben een duidelijk signaal afgegeven en hebben aangegeven dat we ons moeten focussen op de verengingen, schoolbadminton (Shuttle Time) en de trainersopleidingen.

Focussen op verenigingen en trainersopleidingen doen we inmiddels al. Binnen het topbadminton programma worden de trainersopleidingen herschreven en aangepast aan de huidige eisen des tijds. Voor wat betreft de verenigingen hebben we een koers uitgezet. Ten eerste gaan we naar ze toe en ten tweede wordt er gewerkt aan een plan om een en ander beter te verbinden. Flagships, clusters, of andere ideeën? Voor schoolbadminton is Shuttle Time natuurlijk een mooi instrument waarvoor ik gelukkig steeds meer de handen op elkaar krijg. Gevolg van dit alles is wel dat het jaarplan 2017 her en der aangepast zal moeten worden om de opdracht van de jaarvergadering gestalte te kunnen geven. Overigens ben ik daar wel blij mee hoor, want ik hou er niet zo van om steeds te discussiëren over punten en komma's. Mijn voorkeur gaat er duidelijk naar uit dat we met concrete plannen komen waar we mee aan de slag kunnen om het tij te keren. Want dat signaal is duidelijk afgegeven en wij hebben de afgevaardigden opgeroepen om met ideeën te komen. We hebben natuurlijk al de nodige plannen waar we mee bezig zijn maar wij hebben de wijsheid niet in pacht, elke inbreng is gewenst en zeer welkom.

We zullen als bestuur de komende tijd nuttig gebruiken om invulling te geven aan het gevraagde. Dat zal enerverende gesprekken op gaan leveren, waaruit dan de projecten komen waarmee we hopelijk het tij echt gaan keren. De signalen uit het land zijn al jaren duidelijk. Het wordt al jaren geroepen, en we zijn er ook echt hard mee bezig, maar zonder het keiharde resultaat: ledengroei. Dus misschien moet het roer gewoonweg om.

Het verdient dan ook een waar compliment aan de medewerkers van het bondsbureau. Er is van alles te doen en steeds maar weer moeten zij anticiperen op de wensen uit het land. De veerkracht die daarvoor benodigd is, is zeker aanwezig en al die veranderingen houdt ze desondanks erg gemotiveerd en trots. Ze bruisen van de ideeën en we zullen dat als bestuur moeten koesteren.