Positioneel badminton voor de gemengddubbel (deel 3)

Maak kennis met Mandy Duijndam!

Het is in werkelijkheid gewoon een dubbel met een duidelijke rolverdeling tussen de spelers zoals dat in de herendubbel in de jaren 80 en 90 ook werd gespeeld.

Het verbaast me dan ook een beetje dat ik reacties krijg waarin trainers zeggen dat ze het systeem niet helemaal snappen en als de trainers het al niet snappen hoe kunnen we het dan aan de spelers uitleggen? Er zijn niet veel trainers die online wat zeggen over hetgeen we schrijven. (Henri heeft zich ook in de strijd geworpen en het zal niet lang duren of onze Belg zal ook wel wat van zich laten horen :-) Er komen meer e-mails binnen dan dat er hier op internet wat wordt gezegd. Dat is jammer, want het doet er niet toe wat je NU weet, het gaat er om dat je in de TOEKOMST meer wil weten. Niets is meer interessant dan fouten maken, daar leer je meer van dan wat dan ook.

Er zijn een aantal dingen die ik de moeite waard vond de afgelopen paar dagen:

• 1. een aantal reacties op de stukjes die ik eerder heb geschreven
• 2. het stuk dat Rien heeft geschreven over Orø
• 3. het stuk dat Henri heeft geschreven over basis dubbel

Alledrie de punten hebben een ding gemeen en dat is dat ze hun uitgangspunt hebben in Denemarken. Ze gaan allemaal over het Deense denken. In niet één stuk wordt Nederlands denken genoemd. Gaan de mensen (geen idee wie het zijn) die verantwoordelijk zijn voor opleidingen bij BNL zich niet achter de oren krabbelen?

Maar okay, weer terug naar de dubbel zelf. Er is niet veel verschil in de doelstelling van het spelen van dubbels en ik denk dat zowel dames- als herendubbels nog veel zouden kunnen leren van de gemengddubbel. Door de duidelijke rolverdeling bewegen gemengddubbels zich meer, gewoon omdat ze weten van elkaar waar ze willen zijn. In de gewone dubbels zie je dat veel minder om de dood eenvoudige reden dat de partners veel minder goed van elkaar weten wat ze willen en wat ze gaan doen. Daar is in Nederland geen cultuur voor om deze bewustheid binnen een dubbel te scheppen. Er zijn maar weinig spelers in ons land die dat hebben. Ik ken er eigenlijk maar een en dat is Lotte, verder zie ik geen interessante ontwikkelingen binnen het dubbelspel.

In elke dubbel is het optimale doel zover mogelijk op te kunnen schuiven in de aanvalszone. Dat betekent dat beide spelers zullen moeten proberen een positie te kiezen op de baan van waaruit er geen ruimte meer wordt opengelaten voor de tegenaanval. Als je de tekeningen bij het stukje ziet van Henri, dan zie je de posities die de spelers innemen in de verschillende situaties. Wat je niet ziet, is waar de beweging van de positie toe moet leiden. De positie waarnaar gezocht moet worden is de dwingende overname waarbij je mogelijkheden van je tegenstander wegneemt door jezelf in deze vooruit geschoven positie te bewegen.

De meest ideale positie is dan ook waar zowel de dame als de heer het voorveld / net kunnen kiezen. Als je dan binnen dit gegeven gaat zoeken naar de meeste kwaliteit binnen de opstelling dan is het zo dat de dame het linker gedeelte van het voorveld / net voor haar rekening neemt en de heer het rechter gedeelte. Op deze manier blijft de FC van de dame groot met maximale kracht en de heer neemt de moeilijk FH kant voor zijn rekening. Doordat de dame een eventuele verrassing op de ARH kant achter voor haar rekening kan nemen is het ook mogelijk voor de heer meer risico te nemen op de FH kant. De heer mag het risico niet verder laten gaan dan dat hij de tweede slag op een eventuele ARH kant weer kan over nemen van de dame.

Als je in controle wil blijven in een situatie waar de heer op de ARH kant wordt gespeeld of het juist weer van de dame overneemt op deze kant, dan speelt de heer geen cross maar kiest voor een drop als de heer recht tegenover hem staat of een aanval indien hij in goede positie de dame recht tegenover hem heeft staan of als je weer in de overname wil komen speel je de dame in het achterveld.

Een ding wat vaak vergeten wordt in de training en daardoor ook in de wedstrijden is het feit dat een beweging van een van de partners ALTIJD een beweging met zich mee brengt van de andere partner. Als je dit niet doet, dan ontstaan er gaten en als dat gebeurt krijg je de meest ongewenste situatie op de baan die je je maar kan voorstellen en dat is dat twee spelers naar de zelfde shuttle gaan bewegen.

Als je ooit wel eens de multi shuttle feeding hebt gezien die ik voor dubbelpartners doe, dan weet je ook dat dit in mijn feeding altijd een van mijn doelen is om deze situatie te laten ontstaan. Dat lukt ook altijd, want het is alleen maar afhankelijk van de snelheid waarmee ik aangeef en de manier waarop ik zelf zo realistisch mogelijk de shuttle terugspeel na een slag van de beide spelers. Het aangeven wordt totaal waardeloos als ik niet beweeg ten opzichten van de spelers omdat de shuttle vanuit een tactisch verkeerde hoek komt en de spelers dan een verkeerde opstelling hebben. Als je als trainer al je oefeningen onder de loep neemt en je gaat nadenken over de tactische juistheid van de oefenstof dan zou je weleens kunnen schrikken over hoeveel verkeerde oefeningen en oefenstof je gebruikt op een training.

Voor elke dubbeltrainer zou ik zeggen: ga eens kijken naar de opvolgbeweging van de speler die niet de shuttle slaat of krijgt. Elke keer dat je geen beweging ziet, dan is er een potentieel gevaar voor het verlies van de controle in de dubbel. De bewegingen hoeven niet altijd groot te zijn. Zodra de bewegingen groot worden, dan is er tactisch verkeerd gespeeld en is er buiten het eigen opbouw veld gespeeld. Grote bewegingen zijn dus per definitie verkeerd in een opbouw van het in stelling brengen van je aanval. Ook hier zijn uitzonderingen en dat is als ik wil dat er een gat komt. Badminton is als een mooi stuk muziek, je kunt alles opvullen maar een goede muzikant weet waar hij ruimte moet open laten (de meester Richard Wright). Het open laten leidt altijd tot een reactie en daarmee tot voorspelbaarheid, zonder voorspelbaarheid geen contra aanval.