Had ik het maar eerder gedaan!

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Veel aangepast badmintonners krijgen op latere leeftijd een handicap en denken dan dat sporten niet meer mogelijk is. Aan een aangepaste manier van sporten moeten zij al helemaal niet denken. Zij hebben nog een lange weg te gaan om te leren accepteren dat zij bij deze doelgroep horen. Wanneer ze een paar jaar later dan eindelijk de stap zetten, blijkt het vaak in een korte tijd hun passie te worden. Zij ontmoeten mensen, die helemaal niet zo anders blijken te zijn. Daarnaast gaan ze vooruit in conditie en zijn misschien wel minder uren aan hun saaie revalidatie bezig door het sporten. Als ze al deze voordelen ontdekken spreken ze vaak dat inmiddels beroemde zinnetje uit: "Had ik het maar eerder gedaan!"

Hoewel ik vanaf mijn geboorte een handicap heb, moest ook ik de eerste stap richting het aangepast sporten zetten. Ik was acht en zat op de plaatselijk scouting. Ik kon niet goed meekomen met de groep en kwam elke week afgepeigerd en gefrustreerd thuis. Mijn ouders wilden daarom op een avond met mij praten. Ik was bang dat ik wat verkeerd had gedaan. Maar nee, mijn ouders hadden een aangepaste sportclub in Delft ontdekt. Zij vertelden dat dat echt wat voor mij zou zijn. Dat ik dan beter mee kon komen met de andere sporters, dan bij de scouting. "Je denkt toch niet dat ik met die gehandicapten ga sporten?", was mijn antwoord. "Daar hoor ik niet thuis." Mijn ouders probeerden mij te overtuigen, maar wat ze ook deden, ik was niet over te halen. Stiekem belde mijn moeder het sectiehoofd van de jeugdzaken van de club op. Zij maakte een afspraak om te komen kijken. Tegen mij vertelde ze voorzichtig dat ze een afspraak had gemaakt. Ik moest mee en als ik het niets zou vinden hoefde ik er daarna nooit meer naar toe. Als het klaar zou zijn zou ik een zakje chips krijgen uit de sportkantine. Voor chips en snoep deed ik heel veel en dus ging ik voor het zakje chips naar Redeoss.

Jezelf zijn

Toen we in de sporthal aankwamen werden wij voorgesteld aan diverse trainers. Ik deed mee met jeugdsport. Daarbij werd de jeugd elke week een andere sport aangeboden. De bedoeling hiervan was dat je later je eigen sport ging kiezen. Ik had het vanaf het eerste moment geweldig naar mijn zin. Ik ontdekte dat er kinderen bij Redeoss zaten die net als ik gewoon lekker wilden sporten. Bij Redeoss hoefde ik mij niet beter voor te doen dan ik was. Iedereen had daar wel 'iets'. Mijn ouders zeiden maar niks, maar wat zullen zij van binnen gelachen hebben, toen zij mij zoveel plezier zagen maken. Toen we met z'n drieën richting de auto liepen herinnerde mijn moeder mij aan het beloofde zakje chips. "Die hoef ik niet meer, mam" zei ik. "Ik wil graag een nieuwe sportbroek net als die meiden. Dan kan ik volgende week helemaal meedoen."

12 jaar later

Tijdens het onderdeel jeugdsport werd er vaak gebadmintond. Ik kwam erachter dat dit de sport was die ik ambieerde. En nu twaalf jaar later... vertrek ik nog steeds twee keer per week naar dat 'gehandicaptenclubje' en zijn mijn clubgenoten mijn vrienden geworden. Ik kreeg er met één mijn eerste echte verkering en met een ander ga ik dit jaar voor de tweede keer samen op vakantie, lekker naar Turkije. Nog steeds zegt mijn vader regelmatig, voordat ik naar de training ga, met een vette knipoog tegen mij: "Doe je die stomme sporters de groeten?" "Ja, pap", zeg ik dan. "Nog bedankt hé!" Waarvoor?", vraagt hij dan. "Voor mijn leuke sport die ik kreeg in plaats van het zakje chips."

De boodschap van deze column: heb je een handicap en houd je van sporten? Kies dan voor aanpast badminton. Dit kan niet alleen bij Redeoss, maar ook bij vele andere verenigingen in het land. En dan zeg je later vanzelf: "Had ik het maar eerder gedaan!"