Wat doet je besluiten je 16-jarige dochter naar Oro te laten gaan voor 1 jaar?

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Nadat ze terugkwam van drie weken kamp op het eiland, werd het idee gelanceerd voor een jaar training op Oro. Dat is niet niks. Want je laat als 16-jarige alles achter om een volledig ander leven te gaan leiden in een vreemd land.

Wat hielp bij deze beslissing, is dat je je hobby fulltime kunt gaan beoefenen. Wat tevens van doorslaggevende aard was als ouder is dat je kind met de terugkoppelingen die ze geeft, duidelijk maakt dat ze het heel goed naar haar zin heeft op Oro en heel goed kan opschieten met Ron als trainer/coach maar ook als gesprekspartner. Wat naar mijn idee als ouder toch wel het belangrijkste punt is. Ze moet kunnen en durven zeggen wat haar bezighoudt ze moet ook ruimte hebben voor lol, want zonder lachen en ontspanning ga je zo'n jaar niet volhouden. Dit zat naar ons idee wel goed.

Al die vragen over school verbaasden mij het meeste. Natuurlijk hebben wij hier bij stil gestaan. Renske heeft de middelbare school zojuist afgerond en wilde een andere opleiding beginnen, waarvoor ze al ingeschreven stond. Maar wat is nu een mooier en ook leerzamer in het leven om een jaar je droom achter na te gaan. Leren/studeren/werken kan je je hele leven nog doen, daar komt nog tijd genoeg voor. Ze heeft er zelf voor gekozen om een thuisstudie te doen, zodat ze zich ook gedurende dit jaar nog verder ontwikkelt.

Elke paar dagen ontvangen wij van Ron een dagboek, waarin hij zijn belevingen/gedachten/visies met ons deelt. Wij als ouders kijken hier echt naar uit. Het is heel leuk om te lezen hoe iemand jouw kind ziet. En het verbaast ons hoe Ron elke keer weer de spijker op zijn kop slaat met betrekking tot hoe hij Renske ziet. Hij leeft zich echt in in een persoon en doet heel veel om iemand zich thuis te laten voelen.

Hier in Nederland zagen wij voor Renske niet veel kansen om nog veel te groeien. Haar trainers van BC Amersfoort, Leo Lackin, Fred van Wankum en Joéli Residay hebben veel tijd in haar gestoken, waarvoor wij zeer dankbaar zijn. Ze hebben haar ook op een mooi niveau gebracht. Ook bij de nationale heeft ze een en ander opgestoken natuurlijk. Maar de combinatie van school, training en geld maakt het moeilijk in Nederland om volledig voor je sport te kunnen gaan. De trainingen (nationale, academy) zijn niet op elkaar afgestemd. Je racet van hot naar her om je kind te laten badmintonnen. Hier gaat een hoop tijd verloren en een hoop geld aan benzine :-).

Nu dit jaar bleek dat de nationale de training weer naar woensdagavond bracht en hiervoor 250 euro bijdrage vraagt, en de academy haar trainingen op dinsdag, woensdag en donderdagavond verzorgt, waarvoor je ook een fikse bijdrage moet leveren. Vraag je je af of dit in het belang is van de speler. Hoe krijg je een goed schema rond als iedereen zijn eigen ding doet en dan te bedenken dat ze lid is van de nationale als 'tweede rangs'.

Ze heeft een aantal jaren training achter de rug met veel blessureleed. We hebben vaak gedacht, hoe ver zou ze komen als ze een keer een jaar blessurevrij zou blijven. Helaas is dat tot nu toe nog niet gelukt. Maar nu op Oro krijgen we goede hoop. De trainingshoeveelheid is verdriedubbeld en de blessures blijven weg. Dit dankzij de core stability waar ze volop mee bezig is en verbetering van technieken op de baan. Dit zonder krachttraining, wat bij Renske vaak overbelasting veroorzaakte.

Maar het plezier dat Renske beleeft aan het badmintonnen is voor ons altijd doorslaggevend geweest en blijft het ook. Dit jaar kan ze ervaren of ze als speler nog veel kan groeien als ze training krijgt die goed is afgestemd op haar en waar ze plezier (uiteraard ook af en toe frustraties e.d.) aan beleeft.

Het is een unieke ervaring niet alleen voor het badminton maar ook voor het hele leven. Het pleit voor een meisje van 16 dat ze haar droom durft achter na te gaan en dat te gaan doen wat ze leuk vindt. Dit zal haar haar verdere leven bij blijven. Een mooie ervaring voor de rest van je leven.

Het is een dappere stap die moed vereist en doorzettingsvermogen, vechtlust en aanpassingsvermogen. Wat een 16-jarige al niet in zich kan hebben.

Trotse ouders die graag alle steun verlenen op hun manier.

Met dank aan Ron Daniëls en Carlton.

Joke Stelling
moeder van Renske Kwakkenbos