Bamito: too little, too late

Maak kennis met Quinn Jens!

De voorzitter van Badminton Nederland zegt: "We deden dit ook al in mijn tijd, 25 jaar geleden." En dat klopt ook. Ik heb dit al in de jaren 90 gedaan en het is niet beter of slechter geworden in die tijd. Het is alleen samengebracht onder één noemer. Het is niet origineel, het is niet nieuw en het zal niet bijdragen tot betere badminton spelers bij de jeugd. Het is iets voor de algemene lichamelijke ontwikkeling van kinderen, iets wat ze vroeger op straat kregen en wat ten einde is gekomen door goede gymlessen op scholen en de opkomst van de smartphone (de naam alleen al is misleidend).

Elke dag uren buiten spelen, klimmen, rennen, vallen, jezelf pijn doen, bloed en andere dingen die ervoor zorgen dat je een idee krijgt wat je lichaam wel en niet kan.... Dat is weg uit de maatschappij en vervangen door één of twee keer per week een half uurtje Bamito. Een bekende oud-topspeler en kennis van me zei over de opvoeding van kinderen dat ze leven in een valhelmomgeving waar pijn niet bestaat of kost wat kost voorkomen moet worden. (Ook wel bekend als de rubbertegelgeneratie. -redactie)

Het feit dat we zoiets doen als Bamito maakt de achterstand niet kleiner, alleen maar pijnlijk meer zichtbaar. Het grote gevaar zit hem in het feit dat wanneer je er ook nog eens een prijs voor krijgt, je het idee hebt dat je met iets goeds bezig bent. Als de naam van de prijs zou zijn 'Het Beste Van Alle Slechte Ontwikkelingen Binnen De Badmintonsport', dan zou ik er geen enkel probleem mee hebben. Nu is het in slaap sussen die waarschijnlijk elke ontwikkeling binnen de training van de allerkleinsten zal tegenhouden.

Alles in Nederland (en ook veel van Europa) staat in het teken van een veilige omgeving. Dat leidt tot een totaal verkeerd beeld van de samenleving, want die is helemaal niet veilig. Pijn hebben is een onderdeel van het leren kennen van je grenzen, net zoals tegenslagen, verliezen en teleurstellingen en nog veel meer dingen die de kinderen van vandaag worden onthouden door overbezorgde ouders. Ouders die mij vertellen wat hun kinderen wel en niet mogen doen in Azië omdat het gevaarlijk is, daarmee word ik ook als klein kind behandeld en mijn inschattingsvermogen in twijfel getrokken. Ik woon en kom hier al meer dan 25 jaar en weet dat het hier veel veiliger is dan in Nederland.

Ik zou een voorstander zijn van een ontwikkelingsgroep binnen onze sport die gaat kijken hoe we een inhaalslag kunnen maken door creatief en inventief te denken over jeugdopleiding die veel verder gaat dan een verzameling van 25 jaar oude oefeningen.

Het voorstel ligt al meer dan een jaar bij het bestuur van Badminton Nederland stof te verzamelen, want de bestuurlijke veranderingen en de in 2016 gemaakte plannen zijn nog niet helemaal uitgevoerd. We werken ook aan deze plannen in Denemarken en Engeland. Die maken er werk van en binnen twee maanden zijn er beslissingen gemaakt en komt er iemand naar Vietnam een week om de plannen face-to-face door te praten. Voor Badminton Nederland is het veel te laat en veel te weinig.