Winnen door fouten

Jij het nieuws, wij een tikkie!

In het begin van elk seizoen vindt er iets merkwaardigs plaats en dat is de slagvastheid training. Dit zijn vaak hele simpele patronen die dan in zeer lange intervallen op laag tempo worden uitgevoerd. Deze oefenvorm bestaat al zolang als ik badminton speel en dat is ook al weer zo'n 50 jaar. Je kunt dus best stellen dat het een overblijfsel is uit de oertijd van onze sport.

Net als wat ik met bijna alle trainingsvormen heb gedaan, ben ik gaan kijken naar het nut van deze training. Ik ben even uit gegaan van een clubtraining waar de spelers twee tot drie keer per week twee uur trainen, dus ergens tussen de 4 en 6 uur baantraining. Om een slag die je technisch al beheerst weer vast te laten zitten (als er al zo iets zou bestaan) heb je zo'n 2.000 wedstrijdrealistische herhalingen nodig. Dat doe je het snelst met Multi Shuttle Feeding (MSF). Ik ga er van uit dat een speler in goede vorm zo'n 1.000 shuttles per uur kan doen, een beetje afhankelijk van de oefening. Slagvastheid voor de meest simpele slagen FH, ARH, in zowel clear, drop en smash duurt dus zo'n 6 uur per speler.

De vorm die er meestal op wordt losgelaten (vlinderen) is lang niet zo effectief als MSF. En het nog veel grotere nadeel is dat het totaal niet in wedstrijdtempo is, waardoor je ook nog eens een veel te trage slagbeweging aan het leren bent. In mijn visie op badminton kan deze vorm van training dus op maandagmorgen tussen twee vuilnisbakken komen te staan.

Langzaam ontwikkel je als trainer een visie die zich vanuit concepten ontwikkelt. Elke keer dat je iets ter discussie stelt, toets je het aan de andere aspecten van je concept en kijk je of het daar in past. Zo kom je via positioneel badminton, naar voorspelbaar badminton, naar met de hand mee en tegen de hand in, geen hoeken meer lopen op de baan, patronen herkennen, en pre set voetenwerk. De rode draad is altijd de tactiek en de te voeren strategie om de tactiek uitvoerbaar te maken.

Het scheppen van de juiste voorwaarden om de tegenstander fouten te laten maken is zo tegen de drang van de meeste spelers in dat ze er heel veel moeite mee hebben en ze ervaren het eerst dan ook als onplezierige trainingservaren. Het gebruik maken van reflexen bij tegenstanders is een goede manier om ze fouten te laten maken.

Bij de service zie je dat verschil heel erg goed als je kijkt naar de manier waarop je een service uitvoert. Als je in de damesenkel elke keer weer een hoge service door het midden speelt, dan geef je de tegenstander de keuze om voor 100% zelf te bepalen wat ze kan gaan doen. Dit in zowel waar ze de shuttle heen kan spelen alsook in welk tempo dat gaat gebeuren. Terwijl als je de service als een snelle drive door het midden in het rechtervak speelt, je gebruik gaat maken van de reflexen van je tegenstander. Deze zijn bijna in zijn geheel ontdaan van enig nadenken of een bewuste keuze. In 9 van de 10 gevallen zal de shuttle hard en cross terug komen. Met dit gegeven kun je dus je voetenwerk aanpassen en zonder enige inspanning je volgende al lang bedachte slag uitvoeren en heb je dus aan voorspelbaar badminton gedaan. Het is precies hetzelfde als je in een reflex moet remmen in de auto of op de fiets. Je remt niet even zachtjes een beetje bij. In een reflex trap je met volle kracht op de rem of het nu nodig is of niet dat is wat je doet.

Het scheppen van fouten bij je tegenstander is dus vaak het gebruik maken van dit soort oncontroleerbare dingen, waardoor ze niet direct een fout maken, maar het wel heel eenvoudig voor jou maken om ze in een foute situatie te lokken.

Terwijl dit misschien het meest simpele voorbeeld is dat je kan bedenken is de schijnbeweging de meest complexe. Bij het uitvoeren van schijnbewegingen maak je gebruik van de onbewuste keuze van je tegenstander om met de hand mee te bewegen. Het tegen de hand in spelen is dus een van de meest gebruikte manieren om schijnslagen te maken en je tegenstander tot fouten te dwingen.

In oefeningen voor de slagvastheid maak ik vooral gebruik van de tactiek dat mijn speler NIET mag scoren. Hij/zij moet de wedstrijd winnen door de tegenstander fouten te laten maken. De focus is dus helemaal weg om foutloos te spelen in aanvallend spel van je zelf, want in deze vorm van trainen ligt de focus keer op keer op het negatieve als er wel een fout wordt gemaakt en dat is bijna niet te voor komen als je aanvallend speelt. Door niet te willen scoren leg je de negatieve ervaring bij je tegenstander en behoud je zelf de bekende stok achter de deur door te kunnen redeneren dat je zelf als je niet wil scoren je toch nog van deze tegenstander kan winnen. Zelfs zonder af te maken lukt dit, dus stel je voor hoe ik deze tegenstander zou kunnen inpakken als ik WEL zou aanvallen.

Let er wel op dit is alleen maar bedoeld als motivatie naar je speler toe, want het afmaken gaat geen extra punten opleveren omdat de fouten ook weer toe zullen nemen. Het is daarom dan ook bedoeld als goed alternatief voor de traditionele slagvastheid training die we al deden net na het ontstaan van het helaal. Later in het seizoen zal je veel meer een combinatie van passief en aanval spel gaan gebruiken en bijvoorbeeld in speciale gevallen terugvallen op deze oefenvorm als je speler veel nieuwe dingen heeft om mee te werken of een terugval heeft in slagvastheid.