En nu? Olympische Spelen voorbij, maar...

Ken je BC Mariken al?

De nieuwe helden moesten de ledenval stoppen en via de massale media-aandacht het tij keren. De spelers hebben het netjes gedaan en de echte topprestatie was dat ze inderdaad in Rio stonden. Op het toernooi zelf bleek toch dat er nog wel wat niveauverschil was tussen de kanshebbers en de Nederlandse spelers.

Alle focus en aandacht lag op de Spelen. Die zijn voorbij en er is nu niets meer waarmee Badminton Nederland kan schermen. Wat is het follow-up plan? Is er wel een plan voor de maanden, jaren na de Spelen? De eerste koude douche is al een feit: alle single spelers op één na zijn uit de top 100. Kennis in het enkelspel is niet aanwezig bij de bondscoaches als je naar de jeugdopleiding kijkt.

Als het slecht gaat bij de senioren in het enkelspel dan wil je niet weten hoe erg we er voor staan bij de jeugd. Er is ook geen zekerheid voor nieuwe dubbels bij de volgende Spelen. Hoe lang kunnen de huidige spelers nog doorgaan en willen ze wel doorgaan tot de volgende Spelen? Het is bepaald geen vetpot en er is ook een leven na de badminton. We hebben ook gezien dat spelers doorhebben dat ze geen kans maken met het huidige beleid en potentiële toppers kiezen voor hun studie of loopbaan. Dit is een trend die al een tijdje bezig is en waarschijnlijk alleen maar zal toenemen.

De technisch directeur heeft een oud Deens plan van stal gehaald waarvan we nu al weten dat dit in Nederland niet gaat werken alleen al omdat het in ons land ontbreekt aan badminton-infrastructuur om het praktisch uit te voeren. Daarnaast is Badminton Nederland al vier jaar te laat begonnen aan een kwalitatieve verbetering van de trainersopleiding. Dus ook al zou de infrastructuur er wel zijn, dan nog is er een enorm gebrek aan kwaliteitstrainers die op internationaal niveau mee kunnen komen.

Na de Spelen zitten we in een zwart gat. Zelfs de die-hard schrijver Paul Kleijn (PR-bestuurslid van Badminton Nederland) is heel erg stil geworden de laatste maanden. Waarschijnlijk is het hem ook duidelijk geworden dat er gewoon niets gebeurt en dat je maar beter je mond kunt houden, want je wordt er op aangesproken als je iets niet doet.

Twee jaar terug op het NJK stonden er twee vlaggen bij de ingang van de hal en Paul zei aan onze tafel dat de aankleding veel beter moest het jaar daarop. Zelfs de twee vlaggen waren er niet meer het jaar daarna.

Ik had echt gehoopt dat Rio het tij zou keren en dat er een stijgende lijn te zien zou zijn in het aantal leden van BNL. Maar waarschijnlijk horen we niets meer over het veronderstelde positieve effect dat de Spelen zouden moeten hebben. Geruisloos zullen we over gaan in de volgende luchtspiegeling die het bestuur ergens in de woestijn meent te zien.

Lef en vernieuwing is wat er nodig is om onze sport weer op het juiste spoor te krijgen, maar dat is een kwaliteit die bij oude en logge bonden zelden of nooit te vinden is.