Denmark Open: de schorre kraai uit Spanje is helemaal terug

Ken je BC Duinwijck al?

De reis door het land van onze oosterburen, die er altijd prat op gaan dat ze daar zo hard mogen rijden, liep forse vertraging op. De oosterburen staan ook regelmatig lang in de file. Zo ook deze keer. De reis was gepland op negen uur maar het werden er twaalf. Je moet er wat voor over hebben, maar dan krijg je ook wat.

De Denmark Open is dit jaar in een andere hal. Het toernooi was uit zijn jas gegroeid in de andere hal. Het toernooi was de laatste jaren ontzettend gegroeid, niet alleen wat betreft het aantal bezoekers, maar ook alle activiteiten er om heen. Er werden steeds meer VIP-kaarten verkocht. Bij het voetbal zijn we gewend aan skyboxen, daar worden veel zaken gedaan tussen zakenmensen. Dat is nu ook een gewoonte geworden rond de Denmark Open. In de nieuwe hal is daar veel meer ruimte voor.

Er is de nieuwe hal heel erg veel ruimte. De opzet doet mij denken aan een opzet van de Dutch Open van heel wat jaren geleden. Het was toen in de Maaspoort in Den Bosch. Voordat je de badmintonhal binnenkwam moest je door een Pasar Malam. Een Indische markt met ook een restaurant gedeelte. Daar werd ook gekookt, met alle geuren van dien. Voor velen geweldige geuren, voor anderen een geur die direct in je kleding ging zitten en bij thuiskomst er voor zorgde dat alle kleding direct de wasmachine in ging.

Hier loop je ook eerst door een ruimte waar allerlei bedrijven hun waar hebben opgesteld, loop je langs het restaurantgedeelte en je loopt de kans op dat de geur van popcorn in je kleding gaat zitten. Het restaurant voor de bezoekers is veel groter: je koopt er geen kantinevoedsel maar streetfood en je eet aan lange picknick tafels.

De hal waar het badminton gespeeld wordt is heel ruim. Men heeft getracht een soort grote arena te maken met veel doeken. Er is veel meer ruimte tussen de banen. Helaas heeft deze hoeveelheid aan ruimte ook een paar nadelen. De afstand tot het publiek is veel groter. In de andere hal konden kinderen nog een high five krijgen van spelers als ze langs liepen naar de baan toe of ervan af. Die kans is nu helemaal verkeken.

Een grotere hal brengt ook een grotere kans op tocht op de baan. Die tocht lijkt er zeker te zijn. Ik heb veel meer ballen over achterlijn zien gaan dan gebruikelijk.

Mijn eerste wedstrijd van de dag was de wedstrijd tussen Carolina Marin en Mia Blichfeldt. Mia schijnt onlangs op de Deense TV geweest te zijn en gesproken te hebben over haar angsten, slapeloze nachten en prestatiedruk. Het zal niet vaak zijn dat een sporter dit durft toe te geven op de nationale televisie.

De wedstrijd was er weer een waarvoor je als badmintonliefhebber van huis gaat. Carolina is helemaal terug van haar blessures. En helemaal betekent ook helemaal. Ze had bij de stand 2-2 in de eerste game al een waarschuwing te pakken voor schreeuwen. De schorre kraai is helemaal terug. En het lijkt als of ze beter is dan dat ze geweest is.

Het tempo in de wedstrijd lag erg hoog. Alleen bij een heel hoog tempo kon Mia punten maken. Ze zelf dat tempo niet de hele wedstrijd volhouden en Carolina wel. En langzaam zag je het geloof er bij Mia uit gaan. Als je er dan ook nog een rare beslissing van de hawkeye bij krijgt, wordt het er allemaal niet beter op. Vroeg in de tweede game vroeg Mia een challenge aan. Ze was het niet eens met de beslissing van de lijnrechters.

De hawkeye liet zien dat de bal op de achterlijn in was, maar op de zijlijn uit. De Hawkeye kan waarschijnlijk maar één lijn beoordelen en koos de achterlijn. Beslissing, de bal is in. Niet succesvolle challenge en geen challenge meer over. Protesteren bij de scheidsrechter heeft geen zin. Je kan niet tegen de beslissing van de hawkeye in. Dat dezelfde hawkeye liet zien dat de bal aan de zijkant uit was schijnt er dan niet toe te doen.

De wedstrijden waar het voor mij, als Nederlander, om te doen waren de singel van Mark Caljouw en de dubbel van Ruben Jille en Ties van der Lecq. Over deze wedstrijden kan ik kort zijn. Het was niet best. Mark verkeert niet in de beste fase van zijn carrière. Hij had een heel goed tegenstander, op papier had hij niet veel kans om deze wedstrijd te winnen. Maar ik had meer verwacht van zijn spel.

Het was heel zenuwachtig, heel onrustig in zijn voetenwerk (hij lag weer ouderwets en regelmatig op de grond, veel handen aan de grond en veel werk voor de lijnrechter die de vloer iedere keer droog moest maken) en hij bleef bijna constant in zijn verdedigende houding. Ook als hij de netbal op de netrand gelegd had, blijft zijn houding verdedigend, daar waar ik mijn spelers probeer aan te leren dan de volgende bal aan te vallen. Een verwacht verlies, maar met slecht spel.

Op dezelfde baan direct na Mark waren Ruben en Ties aan de beurt. Tegen de nummer 5 geplaatst. Ook een heel moeilijke opgave. De eerste game hebben Ruben en Ties badmintonles gekregen. De tegenstanders hielden de baan heel klein en vlak. Daar hadden Ruben en Ties geen antwoord op en binnen 10 minuten was de eerste game voorbij. In de tweede game waren de tegenstanders niet bij de les en ging de tweede game naar Ruben en Ties. De derde game had hetzelfde verloop als de eerste game. Ruben en Ties hadden geen enkele kans. Ondanks dat misschien de uitslag in drie games anders doet vermoeden.

Het wordt tijd dat iemand Ruben gaat uitleggen dat de badmintonintelligentie voor in het veld staat en dat die fouten mag maken en dat de speler in het achterveld geen fouten mag maken. Helaas voor Ruben is zijn favoriete positie in het achterveld. En daar maakt hij meer fouten dan de man voor in het veld.

Het zou mij als speler erg irriteren als de man die de fouten maakt mij komt uitleggen hoe het allemaal moet.

Maar ik moet mij er niet mee bemoeien, ik ben de persoon op de tribune. En daar ben ik vandaag weer te vinden en misschien is er dan morgen hier weer een verslag vanaf de tribune te lezen.