Waar draait het om in de sport?

Ken je DVS-Koto Misi al?

Ik antwoord dan dat ik het als een belemmering zie van het jonge talent. Sponsors investeren niet snel meer in individuele spelers: als ze écht goed zijn, dan worden ze op termijn vanzelf Yonex-speler door de nationale-selectie-houdgreep. Dus de sponsoren passen wel op met waar ze geld in steken. Ik vraag me af of we nog wel echt zien waar het badmintonnen om gaat?

Op dinsdag kwam ik aan in Hoensbroek en ik was 's ochtends om half zes al vertrokken om er op tijd te zijn. Ik wilde geen wedstrijd missen, want je kan veel leuke partijtjes zien in de U11-categorie. Ook Madouc Linders - die ik af en toe coach -moest al vroeg spelen, dus dan wil je er wel graag zijn.

Nog een beetje knorrig omdat er eerst geen koffie was, ging ik eens wat foto's maken. Madouc moest haar eerste wedstrijd spelen tegen een Deense dame en ik had daar zelf wel mijn twijfels over, want die Denen zijn normaal best sterk. Ik had Francien gevraagd mee op te letten als ze tijd had, want twee zien meer dan één. De eerste game waren wij de stand kwijt en het verbaasde ons hoe die Deense dame toch dichtbij bleef. Madouc zelf was ook een beetje beteuterd en liep de laatste paar punten een beetje als een zoutzak op de baan. Dus tijdens de rust: "Kom op he, ik wil geen zoutzak zien op de baan, wel blijven lachen!" Gelukkig helpt dit vaak en Madouc stond weer met een lach op haar gezicht op de baan. Het ging meteen ook weer een stuk beter met het spel en de vreugde was weer op de baan te vinden. Na wat spannende rally’s vielen de punten toch vaak net haar kant op en won ze de tweede game gewoon dik. Het plezier straalde er van af in het spel.

Verder op de dag was duidelijk te merken hoe kinderen lekker met elkaar aan het spelen waren in de sneeuw of gewoon om lekker warm te blijven in de hal. De kinderen hadden veel lol en daar zou het toch ook om moeten draaien?

Vaak bij wedstrijden zag ik kinderen in elkaar zakken als ze alleen maar kregen te horen dat ze het fout deden. Kinderen werden nog slechter en presteerden alleen maar minder, waarna de coach er nogmaals negatief op reageerde. Kinderen die echter positief gecoacht werden, gingen vaak veel beter presteren en begonnen te lachen op de baan.

Woensdag was eigenlijk best wel anders dan dinsdag: nu zaten alle leeftijdscategorieën in één zaal. Er was meteen een wat grimmigere stemming. Bondscoaches liepen vooral in de zaal om hun spelers te coachen, de vermoeidheid was zichtbaar. Het leek wel of het alleen om prestaties ging.

Moet je met zo'n instelling wel gaan badmintonnen? Is negatieve punten benadrukken de meest optimale manier om te coachen? Heb je er niet veel meer aan als spelers op welke leeftijd dan ook plezier hebben? Sporten doe je toch om er plezier van te hebben?

Ik was echt verbaasd over hoe negatief sommige coaches waren. Madouc heeft woensdag de finale behaald en speelde in die finale helemaal niet slecht, maar verloor deze. Even snikken mag best: natuurlijk word je liever eerste dan tweede. Maar zeg nou zelf, tweede op een internationaal toernooi als 10-jarige is natuurlijk een topprestatie. Het spelplezier was even ver te zoeken en natuurlijk maakte ze wat fouten. Maar juist dan als coach aangeven wat een speler allemaal wel goed doet, helpt vrij snel om weer een kleine glimlach te krijgen op het gezicht.

Donderdag was het teamtoernooi en toen werd pas echt duidelijk waar de sport echt om draait. Teams waren gezellig, hadden veel lol en er werd even niet gekeken of je wel of niet je nationale-selectie-kleding droeg. Hier ging het om de teamspirit.

Kinderen op de baan waren lekker aan het lachen. Alles viel letterlijk van ze af, het presteren hoefde even niet meer. De coaches zeiden: als we maar lol hebben. Teams hadden ratels en andere ongein bij zich. Moedigden elkaar aan tijdens de wedstrijden, maar bovenal er werd gelachen. Coaches hoorde je ook vaker "Jammer, maakt niet uit." zeggen dan "Stommerd, sla je nu al weer in het net!?" En kinderen stonden veel meer ontspannen hun spel te spelen.

Dit was in de pauze ook erg mooi terug te zien. "Een uur pauze, dat is veel te lang", hoorde je in de zaal. Een Nederlands team begon een spelletje rondom-de-tafel met het team te spelen en hadden daarmee zoveel lol dat al snel heel veel kinderen van alle landen mee wilden doen. Uiteindelijk werd de groep zo groot dat de manier van terugslaan belangrijker werd dan óf je terugsloeg. Iedereen ging zo gek mogelijk terugslaan en de rest moest daar natuurlijk weer hard om lachen. De kinderen maar ook de ouders hadden hier heel veel plezier van en dit was van de gezichten af te lezen. En toen dacht ik: ja, hier hoort badminton om te gaan. Plezier in het spel.

Zelf ben ik er wel achter gekomen. Lol, gezelligheid en plezier moeten belangrijker zijn dan het winnen. Gaat u stiekem ook niet naar de badminton toe om gezellig achteraf een teamschotel te bestellen en gezellig nog wat na te kletsen met uw team en tegenstanders? Laten we vooral veel lol hebben en er een leuk jaar van maken met zijn allen.