Inside Vietnam

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Deze 90% zijn echt hele harde werkers die alles geven op elke training en toch de volgende training weer met een glimlach de hal in komen en me begroeten met "Goodmorning Cot" (ze kunnen het woord coach niet uitspreken). Het zijn allemaal spelers van arme gezinnen en werken hard om een heel klein beetje geld te verdienen met badminton. Alle spelers in het nationale team krijgen geld van de Federation om te spelen. Je moet je daar niet te veel bij voorstellen: 100 USD per maand is een gewoon loon en als je goed bent 200 USD.

Dan zijn er de laatste 10%. Die kan je beschrijven als spelers die blij zijn dat ze 100 USD per maand krijgen en dat is het wel zo'n beetje. Ze willen wel graag een partijtje spelen, maar trainen vinden ze helemaal niks en zeker de training van die nieuwe idioot niet. Mijn kracht, CS en looptraining, wordt hier als extreem zwaar gezien. Het is anders en daardoor moeilijk. Het is duidelijk dat de spelers die klagen over mijn training ook de spelers zijn die het meest "ziek" zij, de slechtste conditie hebben en niet vooruit te branden zijn op de training.

Dan zijn er nog twee jongens die helemaal niet in de nationale selectie thuishoren maar hun vader heeft een groot bedrijf en is sponsor van het training center. Deze twee jongens menen dat ze zich alles kunnen veroorloven. Ze stoppen met trainen als ze vinden dat het te zwaar wordt, willen mij vertellen wat er gedaan moet worden op een training en ik hoef het bijna niet te zeggen: ze hebben zeer weinig talent. Het feit dat ik ze een aantal waarschuwingen heb gegeven maakte de situatie niet beter, dus heb ik ze nu de toegang tot mijn training ontzegd. Vader en directeur over de rooie en ze willen een gesprek met me hebben, want dit heeft een trainer nog nooit gedaan... Volgende week weet ik meer.

Vietnam is ook het land van de "know who" en niet van de "know how". Zo kan het zijn dat ik een aantal trainers van Vietnam onder mijn hoede heb die dus trainers zijn van de beste spelers uit de U19. Een van deze trainers weet echt helemaal niets van badminton af (en dit moet je niet lezen als een slechte coach, nee hij weet dus echt niets van badminton af). De andere is een ex-speler en vindt dat je alles moet doen zoals hij dat 20 jaar geleden heeft gedaan en dan is er een vrouw die wel goed speelt en elke dag aantekeningen maakt, een goed inzicht heeft en graag de beste wil zijn.

Zij wordt natuurlijk buitengesloten en krijgt letterlijk alle kutklusjes. Ik heb haar status verhoogd en de status van de twee mannen verlaagd. De twee beste spelers zien het probleem aankomen en komen bij me thuis langs om me wat bijscholing te geven in het Systeem Vietnam, dat heeft gisteren plaats gevonden. De twee mannelijke coaches hebben altijd geld gekregen van de nationale coach uit China om hun OK over de training te geven, ik doe dit niet en heb dus ook hun OK niet. Elke gelegenheid die ze hebben klagen ze over mijn training en het behoeft geen uitleg dat de twee broertjes en de twee spelers die liever niet trainen in hetzelfde kamp zitten.

De coach die niets van badminton afweet is de neef van de directeur en de andere coach de zwager van de vader van de twee spelers. Gelukkig zit er bij de Federation een man die graag wil dat dingen gaan veranderen en heb ik zijn volle steun. We hebben nu een werkplan afgesproken waarbij we elke maand 1 of 2 van deze problemen aanpakken en uit de wereld helpen. Hij wist dat er zulke dingen speelden, maar niemand kwam erdoor. Daarom vertelde hij me dat hij wilde hebben dat ik kwam en de dingen aan het licht bracht, zodat hij de problemen op papier kreeg en er wat aan kon gaan doen. Zijn huiswerk had hij gedaan, de meeste stukken die ik had geschreven over badminton op de sites van Piet en Christ had hij laten vertalen maar ook wist hij van mijn arbeidsverleden en had artikelen over mijn werk als manager gelezen.

Het zijn vervelende dingen maar het is niet nieuw voor me en de 90% is zo verschrikkelijk leuk om mee te werken dat ik de 10% problemen op de koop toeneem.

Ron Daniëls