Trainers in wording

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De waarheid is echter heel anders want het is erg leuk om met verschillende trainers op verschillende niveau te maken te hebben. Het enige wat echt moeilijk is zijn de trainers die ik op dit moment in Vietnam heb en de moeilijkheid is niet het badminton maar veel meer de status die je daar heb als trainer. Waar je vandaan komt of je ouders belangrijk zijn en/of geld hebben. Dit zijn klassenverschillen waar we in Europa al lang niet meer mee te maken hebben en je kan als docent iedereen ongeacht zijn rang, stand of status aanspreken op zijn al of niet aanwezige kennis.

In Vietnam heb ik een vrouw op de opleiding en twee mannen, Vietnam is niet veel anders dan de andere landen in Azië waar de vrouwen al het werk doen en de mannen de kantjes er af lopen terwijl ze de vrouwen flink onder de duim houden en voorzien van een onafgebroken stroom van opdrachten.

Deze vrouwelijke coach is ver uit de beste van de drie, alleen al omdat haar algemene kennis over sport veel groter is, ze zelf goed badminton speelt, snel van begrip is en super gemotiveerd is om wat te leren. Na drie weken vroeg ik gisteren om de gemaakte aantekeningen te mogen zien, de vrouw overhandigde me een schrift met met zo'n 55 pagina's geschreven tekst en tekeningen. De mannen hadden niets bij zich met de mededeling dat ik toch geen Vietnamees kon lezen.

Met een glimlach op mijn gezicht verzocht ik beide heren toch even terug te gaan naar hun kamer om de aantekeningen te halen. Het gevolg was een zeer lang gesprek tussen beide mannen en de vrouw in het Vietnamees, wat ik natuurlijk niet verstond. Dus lette ik alleen maar op de gezichten. Na ongeveer 10 minuten vroeg ik de heren nogmaals naar hun kamer te gaan en de aantekeningen te gaan halen. Dat was niet nodig want het schrift van de vrouw bevatte de aantekeningen van alle drie werd er gezegd dus de les kon beginnen.

Ik vroeg een van de mannen een uiteenzetting te geven van de aantekeningen op pagina 3 van het schrift, moeilijk kijken was het gevolg. Pagina 3 had hij niet gemaakt dus vroeg ik het voor pagina 21 (mix dubbel), ook dit was niet van zijn hand en hij wist niet wat daar stond en waar het over ging. Ik nam het schrift en begon te bladeren en vroeg hem welke van deze pagina's van hem waren en dat hij daar dan kon beginnen. Na lang zoeken bleken zijn aantekeningen er niet bij te zijn en vroeg hij boos aan de vrouw waarom die er niet in stonden. Het is duidelijk dat de beide heren helemaal geen aantekeningen hadden gemaakt en de vrouw werd onder druk gezet haar aantekeningen gezamenlijk eigendom te maken. Deze twee heren hebben wel de nodige papieren om training te mogen geven terwijl de vrouw niet over de zelfde kennissen beschikt en gewoon moet leren om haar kennis te krijgen.

Ik heb de gehele les vragen gesteld over de aantekeningen. Het was een 90 minuten lange pijnbank voor de heren, want ze wisten natuurlijk op weinig of geen vragen antwoord te geven. Eigenlijk zijn de verschillen niet zo groot met Nederland en kan ik makkelijk een vergelijk trekken, maar wat me vooral opvalt is het feit dat de mensen die graag willen ook als ze het papiertje niet hebben succesvol zijn.

Zo ook de Belg Roel van Heuckelom die ik in de groep heb. Je voelt gewoon het verlangen naar kennis van hem in alles wat we doen. Het is een trainer met veel toekomst en dat zie je nu al, want het is heel snel gegaan voor Roel. Binnen één jaar draait hij trainingen met nationale selectie spelers van zowel België als Nederland. Trainingen op een uitstekend niveau. Roel komt binnenkort ook naar Vietnam en ik kan nu al zeggen dat hij weinig met de mannen gaat samen werken.