Come Oune!

Jij het nieuws, wij een tikkie!

De dag waar ik lang op gewacht heb was 7 augustus, de dag dat trainingskamp Oro begon. Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten. Maar wat ik wel al dacht was dat het erg leuk zou worden.

Robert de Calonne reed met mij mee in de auto, na een lange lange reis waren we dan eindelijk op het eiland Oro. Een tent opzetten heb ik nooit gekund, maar gelukkig had Robert de tent al is vaker opgezet en ging het allemaal wat makkelijker. Toen de tent 'eindelijk' stond en alle spullen uit de auto waren gingen we maar is even binnen kijken. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, maar al snel kwam Andreas Johannsen de Deense trainer naar ons toe. We waren blijkbaar een beetje aan de late kant dus werden Robert en ik bij een groep gezet. We hebben nog heel even kunnen trainen want het was al snel afgelopen.

Er waren in het begin nog groepjes, niet iedereen kende elkaar. Er waren veel verschillende nationaliteiten, Nederlanders, Belgen, Fransen, Italianen, Duitsers en Denen. Maar doordat je heel de dag met iedereen in de sporthal zat leerde je elkaar toch al snel kennen. Na een tijdje werd het 1 grote hechte groep en deed iedereen hardstikke aardig tegen elkaar.

De trainingen begonnen altijd met een goede warming-up. Het was veel anders dan in Nederland. In Nederland is de Warming-up al vaak snel voorbij, maar hier duurde het wel langer maar het was ook veel leuker. We rende niet 10 keer heen en weer zoals in Nederland, we deden spelletjes en andere leuke dingen. Het was zwaar maar dat is alleen maar goed, toch?

De interval training van Ron zal denk ik niemand vergeten. We moesten eerst joggen en als Ron op z'n fluitje blies moest we sprinten en als de weer blies moesten we weer joggen. Zo ging het wel een tijdje door, onderweg waren er nog een paar afgehaakt vanwege blessures, kramp enz. Iedereen was kapot aan het eind, ik was blij dat ik het de hele tijd heb volgehouden. Kapot? Het kan nog veel erger. Dat heb ik van Ron geleerd die training, PokerFace, nooit laten zien dat je moe bent.

De badmintontrainingen waren erg leerzaam, 2 à 3 keer per dag trainen dat is wel lekker. Omdat er zoveel trainers waren kreeg iedereen heel veel aandacht, dat is ook wat de training zo speciaal maakte. De trainingen waren niet allemaal zwaar, maar wel allemaal leerzaam.

Als je aan mij vraagt wie het kamp zo gezellig heeft gemaakt? Dan zeg ik: Mike Proost "Come Oune Mike". Zonder hem was het kamp denk ik wel minder gezellig, dan werd er minder "Come Oune" geroepen en werd er ook wel minder gedanst... "Come Oune" was zeker het woord dat niemand meer zal vergeten, elke keer hoorde je het weer "COME OUNE". TeamComeOune: Brandon, Mike, Dewi, Sarina, Vincent, de 3 musketiers (Stijn, Maxime en BabaPapa), de Stupid Italianos en ik (misschien ben ik iemand vergeten).

De laatste avond hebben we nog een wedstrijd gespeeld tegen Holbæk. Zelf heb ik 2 wedstrijden gespeeld en allebei gewonnen. En met z'n alle bleek Oro toch beter te zijn, we wonnen met 32 tegen 12.

Tjaa, ik zal maar niet alle details over de laatste avond/nacht geven want dat is meer dan dat iedereen 's nachts in een heel jaar zou beleven. Op de terugweg van de wedstrijd tegen Holbæk begon het feest al. Mike ging zingen, niet zomaar zingen maar teksten zingen die hij terplekken verzon. Ik had nooit verwacht dat Mike zo goed kon zingen...

op de Boot naar Oro ging hij verder met zingen, maar toen we op oro waren was zijn creativiteit op. Lekker stukje lopen naar de sporthal zonder het mooie gezang van Mike, maar wel gepraat met Vincent over de Kindertelefoon en meer dingen... We zouden die avond/nacht naar Dewi en Sarina gaan die lekker in een hotel sliepen voor de Party van Denemarken.

Maar ze kwamen naar ons in de sporthal toe met allemaal chips en drinken, helaas was alles al binnen een paar minuten op behalve de vruchtensap... om 4 uur 's nachts moesten we naar boven omdat er een paar mensen wilde slapen, alleen Leon ging al slapen maar die werd na een tijdje alweer gewekt omdat het ging "stortregenen" in de sporthal...

Sommige lagen midden op het veld te slapen en anderen op een stoel. Ik heb de leukste nacht doorgebracht zonder te slapen met Brandon, Dewi, Maxime, Stijn, Baba, Italiano en meer. Zeker nooit meer te vergeten.

Het is niet te omschrijven in een paar woorden. Het is echt een geweldig trainingskamp, ik raad het iedereen aan om er heen te gaan. Als ik mag ga ik volgend jaar zeker nog een keer, om het voor de 2e keer te beleven. Ik wil alle trainers bedanken voor die goede training en ondersteuning, Ron en Roel voor het gewoon te lekkere eten! (ook een reden om volgend jaar weer te gaan), en alle spelers voor de gezelligheid. Echt super bedankt! en hopelijk tot volgend jaar.

Jerdi de Goeij