Leon Ham vanuit Oro

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik ben Leon Ham, net 18 jaar geworden en kom uit Rotterdam.

Ik speel nu zes jaar badminton bij de super gezellige club BC Asterix. Daarnaast heb ik ook drie jaar getraind bij de Badmintonschool Barendrecht. Vorig jaar moest ik zoals iedereen nadenken over wat ik wil na mijn examen. Het liefst wilde ik niet meteen gaan studeren, maar iets anders. Iets met sport, iets met badminton. Ik ben op zoek gegaan naar de mogelijkheden om te trainen in het buitenland. Ik schreef een e-mail naar Ron Daniëls (die ik had ontmoet op zijn trainingskamp in de vorige zomer) of hij mogelijkheden wist in Denemarken om een trainingsstage te volgen. Wat Ron antwoordde was de leukste e-mail die ik ooit heb gehad, namelijk of ik met hém zou willen trainen op het eiland Orø, Denemarken. Nou, ik wist het wel. Nog meer goed nieuws kwam toen ik in mei een belletje kreeg van mijn mentor dat ik geslaagd was voor mijn vwo-examen. Nu kon het geplande avontuur dus doorgaan.

In de eerste week van augustus ben ik vertrokken en heb ik samen met mijn broertje eerst het beroemde trainingskamp van Ron gevolgd, wat trouwens weer een superervaring was. Het niveau van de spelers was hoger dan het vorige jaar. Als ik erop terug kijk heb ik alleen maar goede herinneringen eraan. Ik denk iedereen wel eigenlijk. Daarna kwamen mijn ouders om mijn broertje op te pikken en om mij gedag te zeggen. Ik zou namelijk nog drie maanden verblijven op het eiland samen met Huynh (een vietnamese professionele speelster) en Ron. Ik verblijf in een vakantiehuisje waar alles aanwezig is, woonkamer met keuken, een badkamer en twee slaapkamers. Na het kamp zijn we met zijn drieën meteen aan de slag gegaan. Allereerst moest mijn voetenwerk verbeterd worden. Ik liep altijd als een gek op de baan van hot naar her. Veel beter is om snel naar de shuttle te gaan en langzaam terug naar je basis. Die basis hangt af van welke slag je hebt geslagen en waar je vandaan komt, waar ik voorheen altijd terug naar het midden liep.

Een of twee keer per dag trainen is de planning. Meestal 's ochtends een baantraining. 's Middags kan verschillen tussen conditietraining (hardlopen), krachttraining (core stability), nog een baantraining of rust. Als ik weer terugdenk aan de eerste keer core stability training van een uur lang schiet ik weer in de lach. Hoe ik daar lag op de grond, gillend omdat ik weer overeind moest komen uit een sit-up, maar ik hoe graag ik ook wilde het lukte gewoon niet!

Helaas ben ik ook een week ziek geweest. Door buikkrampen was het niet mogelijk om te trainen. Jammer, want er gaat een hoop kostbare tijd verloren. Toen er na vele training verbetering in mijn voetenwerk kwam, was het nu tijd voor de volgende stap: geen fouten maken. De meeste punten verloor ik op het feit dat ik teveel slagen in het net mepte, of uit sloeg. Vastheid, dat woord zocht ik.

Na een keer een competitiewedstrijd bij Holbæk en op een zondag een potje voetbal met de localo's te hebben gespeeld, ben ik opweg gegaan naar Greve naar de badmintonschool van Jonas en Nadia Lyduch. Twee goede trainers die beide mij een hoop dingen probeerde te leren. Met veel geduld lieten ze mij nieuwe technieken oefenen. Ik was niet de enige daar. Ik sliep samen met een Schotse kerel in een appartement. Per training waren er ongeveer zes tot tien spelers die stuk voor stuk veel beter waren dan ik. Na vier dagen nieuwe dingen aangeleerd te krijgen was mijn motoriek totaal in de war. Ik bakte er eventjes niets meer van. Na een week daar genoten te hebben, heb ik Huynh opgehaald van het vliegveld in Kopenhagen en zijn we samen naar Orø gegaan. Huynh was die week in België samen met Ron. Zaterdag stond er een toernooi op het programma. Een A-toernooi in Holbæk welke eigenlijk veel te sterk is voor mij. Ik moest singelen tegen een vent die ook meetrainde in Greve. Ik kende hem dus al en ik wist: die kerel is goed! Ik deed mijn uiterste best op de baan en probeerde de dingen die ik heb geleerd in Greve nog niet toe te passen. Ik zou dan veel te veel met mezelf bezig zijn in plaats van met de wedstrijd. Ondanks ik vond dat ik prima speelde, verloor ik dik. Hij was gewoon nog veel beter en toernooi was alweer klaar voor mij. Dat wil niet zeggen dat ik me verveelt heb. Ik genoot van de vele fantastisch goede spelers die allemaal bij elkaar waren. Zoiets zie je niet in Nederland. Voor hun was het gewoon een lullig toernooitje aan het begin van het seizoen, maar het niveau van alle spelers was absurt. Zoveel zo goede spelers kom je in Nederland niet tegen.

De dag daarop (zondag) heb ik mijn spullen gepakt, de was gedaan en alles afgesloten, omdat ik maandag naar Nederland vertrok met het vliegtuig. Ik was toen ruim een maand van huis en wilde mijn verjaardag vieren met mijn familie. Woensdag was ik echt jarig en ben ik met mijn familie uit eten gegaan in een vietnamees restaurant in Rotterdam. Goed eten en een gezellige sfeer maakte het een topavond. Zaterdag kwam er nog meer familie- en vriendenbezoek. Dinsdag heeft mijn moeder me weer op het vliegtuig gezet naar Kopenhagen om vervolgens met het vliegtuig, de trein, de ferry en fietsend weer aan te komen bij mijn huisje. Na een weekje wat minder te hebben getraind heb ik weer superveel zin om hard te werken aan mijn sport. Ik heb het ongelofelijk naar mijn zin hier ik hoop een betere speler en persoon te zijn als ik weer terug kom in november.

Groetjes Leon