Het topsportbeleid van Badminton Nederland: oude wijn in nieuwe flessen

Maak kennis met Mark Caljouw!

De selectie wordt nu teruggebracht tot 12 à 16 spelers. Een plaats in een selectie die optimaal zou moeten kunnen functioneren is minimaal 5.500 euro per maand en laten we even uitgaan van 11 maanden per jaar (je zult 4 weken in moeten plannen voor vakantie en rust). Dan kost een speler 60.500 euro per jaar dus ongeveer 1.000.000 euro per jaar.

En dan heb ik het nog even niet over het enorme waterhoofd dat deze organisatie heeft die de kosten nog eens zwaar opdrijven en de vooruitgang op elke andere wijze dan dat zij dat graag zouden willen saboteert en dwarsboomt.

De punten van het plan dat door het bestuur zijn opgesteld, daar kan je natuurlijk geen bezwaar tegen hebben. Het zijn ook punten die je in plannen van Henri, Harm en mezelf terug kan vinden. En er is ook een voorzichtige start gemaakt (door het bestuur in ieder geval) met iets meer openheid te geven van zaken. Maar als ik het stuk van Stephan leest en het plan tegen dat licht hou, dan zeggen deze punten niet zoveel. Elk plan staat of valt bij de invulling ervan. Je kunt het hebben over 8 spelers uit de oude Papendal-groep aangevuld met 8 spelers die we voor het gemak even 'de talenten' noemen.

Het doel is het meedoen aan de Spelen. Er staat niet bij welke Spelen en de doelstelling is veranderd ten opzichte van 25 augustus, waar nog werd gesteld dat we tot de wereldtop zouden moeten gaan behoren en dan niet op een manier zoals dat nu gebeurt, namelijk door het bij elkaar sprokkelen van puntjes hier en daar op toernooien van een matige kwaliteit.

De afgelopen spelen hadden we 20 selectie spelers en 6 buitenstanders en was de 'return on investment' van de kant van Badminton Nederland 0,0. Ik ga er van uit dat het bestuur en Badminton Nederland nog steeds denkt dat het nog niet te laat is voor de spelen van Rio. In het verleden heb ik al gezegd dat het misschien mogelijk is dat Nederland daar één speler naar toe zou kunnen krijgen, al is die kans niet erg groot. Met 16 spelers in je selectie zou dat dus een kans zijn van 6.25% om dat doel te halen. Omdat je zoveel spelers hebt in je selectie die het zeker niet zullen gaan halen maak je de kans voor de speler(s) die het eventueel wel zouden kunnen dus nog eens extra klein.

De grootte van de selectie is dus een extra negatieve factor voor het halen van je doel. Ironisch genoeg is het ook nog eens dat deel van de selectie dat zou bestaan uit de 8 elite spelers en natuurlijk niet uit de 8 talenten. Dit zijn de duurste spelers met het minste ontwikkelingspotentieel en de minste kansen op het halen van het doel. Als ik al voor zo'n grote groep zou kiezen, dan zou de verhouding totaal anders zijn. De talenten zouden er veel beter vanaf komen en de focus zou op 2020 komen te liggen, terwijl we met een super kleine selectie eventueel voor Rio zouden gaan.

Dit plan komt tot stand zonder dat er een open evaluatie heeft plaats gevonden over het falen van Londen. Het kan best zijn dat er intern over is gesproken, maar het is nu eenmaal een gegeven dat als je eigen werk moet beoordelen je NOOIT tot dezelfde conclusie komt als wanneer dat wordt gedaan door een buitenstaande groep van deskundigen.

Waarom koppel ik deze evaluatie aan het nieuwe plan? Dat doe ik omdat er dezelfde fout wordt gemaakt als in het verleden. Er gaat geld naar enkele spelers die met geen mogelijkheid hun doelstelling kunnen behalen en dat gaat ten koste van het talent. Is iedereen al weer vergeten dat de kosten van de twee dubbels ervoor hebben gezorgd dat er twee jaar lang veel minder geld ging naar de jonge spelers in de selectie en de focus op de dubbels kwam te liggen terwijl er helemaal geen dubbel kennis in huis was/is?

Het geld ging naar spelers die het niet hebben gehaald en werd weggehaald bij spelers die er bijvoorbeeld in Rio hadden moeten staan maar nu een ontwikkelingsachterstand hebben opgelopen. Dit beleid was mede een van de oorzaken dat we met TEAM Meijs waren gestart. Hij kon meer toernooien spelen als hij buiten de bond was als dat er uitzendingen waren van de bond en de training was buiten de selectie veel meer individueel dan dat er in Papendal kon worden geboden.

Elke kans om de Spelen te halen, hoe klein dan ook moet je nemen... als speler. Maar als bond moet je daar niet je beleid op afstemmen, want als je leert van het verleden dan zou je nu moeten weten dat je door het beleid af te stemmen op die zeer kleine kansen je de glazen voor de toekomst ingooit. Natuurlijk moet je de spelers met de kleine kans ondersteunen, maar dat is iets heel anders dan wat er nu weer dreigt te gebeuren.

De nationale selectie zoals die nu bestaat moet in zijn geheel worden opgeheven. Het werkt niet, is te duur en staat de toekomst van de talenten in de weg. In plaats daarvan komt er een talentengroep die je als bond de beste opleiding gaat geven die je je maar kan bedenken en die opleiding zal niet in Nederland zijn de komende jaren. De talentgroep is niet groter dan maximaal 10 man. Als die wel groter wordt, dan gaat dat ten koste van de kwaliteit. Dit geeft een kostenplaatje van zo'n kleine 600.000 euro. Je heb dan 400.000 euro over als je van het plan van het bestuur uit mag gaan. Daarvan ga je de 8 spelers die je uit de Papendalgroep voor ogen had met 25.000 euro per jaar ondersteunen als ze hun eigen team gaan opzetten. Het opzetten van je eigen team kan je doen als persoon en het geld gebruiken voor een verblijf in het buitenland of je gaat het samen doen met je partners en je kan de kosten van trainer en hal delen. Ik denk dat TEAM Meijs heel erg blij zou zijn en nog veel meer zou kunnen doen als ze elk jaar 25.000 euro zouden krijgen als ondersteuning.

Daarna heb je nog 200.000 euro over. Hiermee zou ik in een beleidsplan middelen ter beschikking stellen van badmintonscholen in ons land en dan bij voorkeur daar waar we nieuwe ontwikkelingen kunnen ondersteunen. Er zou geld beschikbaar moeten komen om de zwaar beschadigde trainersopleiding opnieuw op te zetten en in te passen in de toekomstplannen. Dit zou een taak moeten worden van de VBO en niet langer bij Badminton Nederland moeten liggen.

Je zet met zo'n beleid gelijk de toon voor de toekomst:

• De bond verzorgt een opleiding voor de jeugd en talent spelers tot U23.
• De spelers weten waar ze aan toe zijn en tot hoelang ze hebben resultaat te laten zien.
• De spelers die echt geloven in hun doelstelling gaan er voor en starten een eigen team.
• De bond weet precies hoeveel het kost om spelers op te leiden.
• De bond hoeft geen dure vast krachten meer in dienst te hebben.
• Badmintonscholen geld geven in plaats er geld van te vragen.
• De VBO een nieuwe trainersopleiding laten opzetten.

Nederland heeft niets te bieden waar we de wereldtop mee gaan halen. Dat had Papendal niet en dat gaat na het wegvallen van Papendal al helemaal niet lukken. In de huidige plannen gaat het bestuur uit van 18 uur training per week (ongeveer 800 uur per jaar) zonder dat er een vast traininghal is (dus reistijden). Die 18 uur ligt ruim onder het gemiddelde in Azië. Met deze hoeveelheid uur training per week zou een speler ermee moeten beginnen als die tussen de 10 en 11 jaar oud is om op de leeftijd van 23 aan dezelfde hoeveelheid training zit als de spelers in Azië. In Nederland mag je blij zijn als een speler rond de 17 jaar op die 18 uur komt dus hebben ze een achterstand van 6 jaar of 4800 uur. Je hoeft geen lang beleidsplan te schrijven om te weten dat dit gelijk naar de prullenmand kan met deze gegevens.

Op Oro ben ik uitgegaan van een halbeschikbaarheid van gemiddeld 8 uur per dag 7 dagen per week. Dat betekent niet dat elke speler ook 8 uur per dag in de hal staat, maar het is wel mogelijk. Het is bijvoorbeeld mogelijk elke dag 2 uur servicetraining te doen iets wat ik met 18 uur per week niet zie gebeuren.<-p>

Dit plan is beter dan dat we in lange tijd hebben gezien van Badminton Nederland, maar het zal geen succes brengen. Er zitten te veel haken en ogen aan, het is niet vernieuwend, niet ambitieus en het zal spelers niet stimuleren tot het uiterste te gaan. Als je de manier van werken van het bestuur en de bond het best zou moeten beschrijven, dan kom je niet verder dan repressieve tolerantie. Er is geen overleg met andersdenkenden en er is zeker geen sprake van vernieuwing.

Kortom, oude wijn in nieuwe flessen.

Ron Daniëls