Vincent de Vries blikt terug op de Dutch Junior

Ken je BC Castricum al?

De singel zou ik ook weer spelen. Als een van de eerste partijen mocht ik samen met partner Dorien Lups ‘s woensdags aantreden tegen een Duits koppel. Onbekende namen voor mij. In twee eenvoudige sets wonnen wij deze. Hierna stond een Maleisisch koppel ons op te wachten. De eerste set werd gewonnen en de tweede set kregen we nog een matchpoint. Helaas konden we dit punt niet maken en verloren we op ongelukkige wijze de tweede set. In de derde set kwamen de kwaliteiten van dit duo boven water en hadden we weinig meer te zeggen over de uitslag van de wedstrijd. In drie games verloren we de wedstrijd. Heel jammer.

Diezelfde dag stond er nog een partij gepland van mij, namelijk de singel. Dit jaar doet Thailand voor het eerst mee en ik heb de eer om tegen een van deze jongens in de eerste ronde te spelen. Altijd lekker als je de eerste partij gelijk alles uit de kast moet halen om de winst in de wacht te slepen. Deze jongen, Kittiphon, had een goede slagvastheid zoals elke Aziaat heeft. Ik als lange Europeaan heb vaker tegen dit soort muren gespeeld en had een plan klaarliggen. Het was vechten voor elk punt, wat zeker de moeite waard was. In twee sterke games wist ik van deze jongen te winnen. De volgende dag mocht ik al heel vroeg m’n bed uit. Een lange jongen een Zweden was mijn volgende tegenstander. Met hetzelfde vertrouwen en zelfverzekerdheid als de dag ervoor ging ik de baan op. Alleen toen ik eenmaal aan het spelen was merkte ik dat het mij niet zo goed af ging als de dag ervoor. Hoe hard ik ook wilde vechten voor mijn punten, hoe hard ik ook wilde slaan, hoe snel ik mij ook over de baan wilde bewegen, het mocht die dag niet baten. In twee sets verloor ik de wedstrijd en baalde ontzettend erg van mijn verlies. Op de weg terug naar huis werd ik door Russell Muns, vriend en selectielid, bericht of ik in wilde vallen voor Robin die plotseling ziek was geworden.

Lees de rest van het verhaal op de website van Vincent de Vries.