Wat is dit badmintonkamp leuk!

Maak kennis met Pim van Veghel!

Het is begin mei als het einde van het badmintonseizoen alweer nadert en we nadenken over de invulling van de lange zomervakantieweken voor onze kinderen. Als onze oudste zoon Marc van ons mag kiezen tussen het oppoetsen van zijn Engels bij zijn oom in Schotland of drie weken badmintonkamp in Denemarken dan kiest hij voor het laatste. Maar alleen als zijn broer Victor ook meegaat...

Bij ons jongste kind Sophie hadden we onze twijfels of ze het leuk genoeg zou vinden. Jammer genoeg kon haar badmintonvriendinnetje niet mee naar Oro en Sophie was bang dat er alleen gespeeld kon worden tegen oudere kinderen.

Ook hadden we twijfels of het trainingskamp niet veel te zwaar zou zijn: dagelijks wordt gemiddeld zes uur getraind in twee tot drie blokken.

Steken ze er wel wat van op? Drie weken is toch een relatief korte periode. De bondstrainer liep ook al niet over van enthousiasme, maar wellicht begrijpelijk gezien de felle 'polemiek'. Dat we toch kiezen voor Oro komt vooral door het enthousiaste verslag van Uffe Steen-Nielsen.

Begin juli, de eerste zaterdag na sluiting van de schooldeuren reizen we in alle vroegte af naar Oro, waar de trainers Ron, Huynh en Henri ons om 15.00 uur verwachten voor de eerste training. Met Sophie spreken we af dat ze ook enkele keren mee mag trainen.

Direct na aankomst spelen de kinderen wedstrijden tegen de andere aanwezige spelers uit Nederland, Denemarken en Italië. Meteen na deze eerste trainingsmiddag worden de grootste problemen op het badmintonvlak bij onze kinderen onderkend en wordt door de trainers een plan getrokken hoe dit de komende dagen aan te pakken. Verademend.

In de weken daarop leren de kinderen ook veel van de zaken waar Ron op deze site over geschreven heeft: recovery step, rapid deceleration, lopen in plaats van chassee, verkorte slagen, schijnslagen met fingerpower, pulled backhand / forehand, spelen van voorspelbaar badminton etc. etc.

De aanpak met één trainer per baan is zeer individueel en Marc vraagt zich af waarom ze niet op deze manier trainen in Nederland. Sophie vindt het badmintonkamp zo leuk dat ze uiteindelijk net als haar broers drie weken blijft trainen.

We merken dat er behalve het badminton er ook veel aandacht is voor het sociale aspect. Er wordt veel gelachen en er is veel ruimte voor (on)gein. Zo raakt Victor verzeild in een kort voedselgevecht met een andere Daniëls. Maar de spelers krijgen ook de verantwoordelijkheid voor het uitvoeren van opgedragen taken om de trainingsaccommodatie opgeruimd en schoon te houden. Bij ons thuis hoefden ze vrijwel niets te doen, wat op Oro leidt tot vinnig commentaar van Sophie: "Er is voor mij hier betaald hoor! Dus hoef ik hier niet te vegen!". Hoe anders is dit na drie weken als we ze ophalen: Sophie onderbreekt een gesprek met ons omdat ze nog een taak wil afmaken: het uitlaten van de hond!

Op het afsluitende toernooi die avond zien we dat de drie weken training onze kinderen fors vooruit heeft geholpen. Natuurlijk valt hierna nog steeds veel te oefenen voor ze om het goed ingeslepen te krijgen!

"Hebben jullie in die drie weken ook nog spierpijn gehad", vraag ik als we bijna bij de Nederlandse grens zijn. "Nee, helemaal niet" zeggen ze. Maar moe geworden zijn ze zeker. Chapeau dus voor de goed gedoseerde opbouw van de trainingen met vooral veel aandacht voor techniek en taktiek.

Het antwoord op mijn onvermijdelijke vraag of ze volgend jaar weer naar Oro zouden willen gaan is: JAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!