Terugblik op 2014

Maak kennis met Kirsten de Wit!

De start van 2014 beloofde al veel goeds. Op 2 januari hoorden we op Papendal dat we een nieuwe trainer zouden krijgen: Kim Nielsen, een voormalig coach van de Deense nationale selectie. Per 1 april zou hij fulltime in dienst komen en zich ook echt vestigen in Arnhem.

Overigens stonden de eerste twee maanden van het jaar voor mij nog voornamelijk in het teken van de Duitse Bundesliga, omdat we door de voetblessure van Samantha nog niet aan internationale toernooien konden deelnemen. In die competitie gaat het erg goed en we staan met een aantal punten voorsprong op de eerste plaats.

Eind februari is het dan eindelijk zover, de rentree in het internationale circuit en wel in mijn 'thuishaven Mülheim' voor de Yonex German Open. We hebben lage verwachtingen en zijn al lang blij om weer op de baan te staan. Na een goede winst in de eerste ronde komen we in de tweede ronde net te kort om te stunten tegen een top 20 koppel uit Hong Kong, maar deze start belooft veel goeds.

In de periode half maart - half april trainen we keihard. De voorbereidingen voor het EK in het Russische Kazan zijn zwaar maar fit ben ik wel. Een Europese medaille is één van mijn doelstellingen voor het jaar, maar gezien de achterstand die we opgelopen hebben niet echt realistisch. Eenmaal in Kazan winnen we de eerste twee rondes en staan we in de kwartfinales tegen het eerste koppel uit Rusland Durkin en Vislova. Plotseling zijn we nog maar één overwinning verwijderd van een medaille.

Deze dag, vrijdag 25 april kan ik wel de tot nu toe meest speciale dag uit mijn badmintonleven noemen. We spelen pas in het begin van de avond en de dag lijkt maar niet op te schieten. Een aantal uur voor aanvang ben ik stik nerveus. Eenmaal in de arena maken de zenuwen plaats voor een adrenaline kick die ik nog niet eerder bij mezelf waargenomen heb. We gaan de baan op, winnen de eerste game, maar verliezen de tweede. In de derde game is het alles of niets. We krijgen goede feedback van onze coaches Kim en Rune. Aan het einde van de derde game weten we een klein gaatje van 2, 3 punten te slaan. Het matchpoint weet ik nog goed. We wisselen met z'n vieren een blik uit die een en al vastberadenheid is, dit gaat hem worden! Er volgt een lange rally met een afsluitende winner aan het net!

De hele hal is stil, maar ik schreeuw, ren en spring. Ik ben door het dolle heen. We omhelzen elkaar, de coaches en onze masseur Gerrit. We hebben zojuist de eerste mix medaille voor Nederland in 12 jaar tijd binnengeslagen. Ik ben intens gelukkig!

De volgende dag spelen we in de halve eindstrijd tegen topfavorieten Fischer en Pedersen. Een kans hebben we niet en we verliezen in twee games. De dag erna is de medaille ceremonie en staan Samantha en ik met een bronzen medaille om tussen de drie andere mixen, allemaal Denen. Wat ben ik trots dat wij op dit podium staan na zo'n moeilijke periode. De zeven minuten die de ceremonie duurt zijn alle teleurstellingen en eerdere verliesmomenten meer dan waard geweest.

11 mei speel ik samen met mijn team 1.BV Mülheim de finale van de Duitse Bundesliga in en tegen Lüdinghausen. Het wordt een voor badmintonliefhebbers geweldige middag met veel mooie en spannende wedstrijden. Ik weet de dubbel samen met Marcus Ellis te winnen maar helaas verliezen we de damesdubbel, beide herensingles en de damessingle. We worden tweede en uiteraard balen we als een stekker. Toch zijn we trots op een geweldig seizoen met een mooi eindresultaat. Vorig jaar 3e, dit jaar 2e dus hopelijk volgend seizoen.

In het begin van de zomerperiode spelen we de Grand Prix (Gold) toernooien van Canada en de USA. In Vancouver spelen we onszelf in de finale. Terwijl het Nederlands Elftal tegen Costa Rica aan het strijden is, spelen wij tegen de Duitsers Schwenger en Nelte. Helaas kunnen we het goede voorbeeld van Oranje niet volgen en verliezen we, toch wel teleurstellend, in twee games.

Eenmaal terug in Nederland staat de voorbereiding voor de WK in Kopenhagen gepland. Zes weken lang buffelen op een snikheet Papendal. De ramp met de MH 17 maakt een diepe indruk op mij. Zoveel onschuldige slachtoffers. Ik realiseer mij hoe vaak ik deze vliegroute zelf heb gevlogen en het maakt mij weer even extra bewust van het feit dat ik elke dag opnieuw blij mag zijn dat ik kan doen wat ik het allerliefste doe: badminton spelen.

Het WK in Kopenhagen wordt een bijzonder evenement. Zelf hebben we een goede overwinning in de eerste ronde, maar verliezen we in de tweede ronde van een Chinees koppel. Ik blijf in Kopenhagen en mijn vriendin komt over zodat we samen de finales kunnen bekijken. Het is genieten! Op de zondag zijn we getuige van de spectaculaire winst van Carolina Marin. Een Spaanse wereldkampioene! Ik denk dat dit het ultieme bewijs is dat alles mogelijk is zolang je maar hard werkt en de juiste instelling hebt!

In de periode oktober-november breekt een drukke tijd aan. We spelen zes toernooien met steeds na twee toernooien een weekje trainen. Bij de Yonex Dutch Open in Almere halen we ons absolute topniveau. Na vier goede overwinningen staan we in de finale tegenover de Indonesiërs Widianto en Dili. We komen 2-1 in games voor en hebben in de vierde game een kleine voorsprong (de Dutch Open wordt gebruikt om een nieuw scoringssysteem, 5 games tot 11 punten, te testen). Helaas lukt het ons niet de toernooiwinst te pakken, want de Indo’s pakken de vierde game en in de vijfde game verliezen we dik. We zijn zwaar teleurgesteld over het resultaat maar apetrots op het vertoonde spel.

Pure emotie

Tijdens de Aziatische Super Series van China en Hong Kong lootten we in beide toernooien... Widianto en Dili. Het koppel staat inmiddels op de 11e plaats van de wereldranglijst. In de gigantische hal in Fuzhou spelen we een hele goede partij met veel lange rallies. We kunnen in twee games revanche nemen voor onze verliespartij tijdens de Dutch Open. In de tweede ronde verliezen we van de oud wereld kampioenen Ahmad en Natsir uit Indonesië.

Exact een week later spelen we weer tegen Widianto en Dili maar nu in Hong Kong. Dit keer komen we eigenlijk geen moment echt lekker in de wedstrijd en verliezen we in twee games. Ondertussen hebben we onszelf wel weer in de top 25 van de wereldranglijst gespeeld en dat was één van de doelen voor dit jaar.

Nu, eind december kijk ik met veel trots en plezier terug op een jaar dat mij persoonlijk heel veel moois gegeven heeft. Een EK medaille, finales op Grand Prix toernooien, winst op een koppel dat nu in de top 10 van de wereld staat, een 23e plaats op de wereldranglijst en de finale van de Bundesliga. Maar bovenal vond ik mijn spelplezier weer terug dat ik eind 2013 wel kwijt was geraakt.

2015 staat voor de deur, een belangrijk jaar met weer veel mooie en nieuwe uitdagingen. Ik ben er klaar voor om met de hulp van mijn familie en vriendin en met de steun van mijn sponsoren de strijd aan te gaan!

Ik wens jullie allemaal een gezond, succesvol en sportief 2015 toe!