Gezonde lichamen, gezonde geesten, gezonde vereniging

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Om te beginnen met de fysieke training aan jeugdspelers, zonde van de tijd en energie. Ten minste als dit gaat om kracht- en uithoudingsaspecten, de traditionele conditie.

Uithoudingsvermogen is bij 'gezonde' kinderen tot en met U17 eigenlijk nooit een probleem. En jonge kinderen hebben al helemaal het ultieme vermogen om snel te herstellen na een inspanning.

Uithoudingsvermogen zou binnen badminton ook beter vertaald kunnen worden naar energiemanagement. Huynh heeft daar een fraai artikel over geschreven. Hoe kan een speler zo efficiënt mogelijk omgaan met het versnellen (maximaal inspanning), het spelen in een meer steady state modus als de situatie gelijkwaardig is in de rally en herstel voor de volgende rally. In de singles wordt er maar zeer kortstondig maximaal prestatie van het lichaam gevraagd, dat gebeurt alleen als een van de spelers het initiatief neemt en versnelt, ook de speler in de verdedigende positie moet dan overigens versnellen. Als de situatie gelijkwaardig is, dan wordt er zelfs naar de achterlijn gewandeld om een slag te maken. Hoe zinvol is dan een intervaltraining met sprints van meer dan 5 seconden, laat staan duurtraining?

Over krachttraining in het algemeen en bij jeugd in de groei in het bijzonder is al veel onderzocht en geschreven. Het is mijn persoonlijke overtuiging dat krachttraining die er op gericht is om een of meer spiergroepen gericht sterker te maken, een volgend moment in de groei van het lichaam alleen maar de ontwikkeling van die groei tegenwerkt.

Het wordt anders als je bij fysieke training denkt aan motorische vaardigheid, oftewel coördinatie en beweeglijkheid. Dit kan ook uitstekend beoefend worden met een racket en een shuttle, dan gaan ze ook nog beter badmintonnen.

Wat wil de jeugdspeler?

Uitgaand van de puber van zo'n 12 tot 18, wil deze vooral bij een groep horen, is op zoek naar zekerheden, wil minimaal uitstralen dat hij of zij zelf keuzes kan en mag maken en heeft last but not least een enorme honger om te leren. Dit laatste lijkt overigens vaak te conflicteren met het groepsgedrag. Badminton spelen is alleen maar een hulpmiddel om aan deze wensen te kunnen voldoen, het spelen van badminton op zich is geen doel. Dat komt pas als blijkt dat ze zich hiermee kunnen onderscheiden terwijl de andere behoeftes wel blijven ingevuld.

De groep is in ons geval de trainingsgroep waar de individuele speler deel van uitmaakt, maar ook de gehele trainingsgroep van de vereniging. De vereniging is hiermee in staat om de norm te stellen. Als je als vereniging een norm stelt en deze ook redelijkerwijs handhaaft dan is dat voor deze spelers ook geen enkel probleem, want de gehele groep houdt zich aan de norm. Het stellen van die norm is ook een van de zekerheden, twee vliegen in een klap. Toen ik een paar jaar geleden in Denemarken een paar trainingen heb bij mogen wonen, verbaasde het mij dat de kinderen vooral bezig waren met badminton. Maar dat ze aan de andere kant ook weer helemaal niet afweken van onze kinderen. Geef ze ruimte en ze zoeken oplossingen en gaan creatief in de weer. Alleen in Denemarken werd die creativiteit wel gebruikt om te badmintonnen en niet om gezellig over iets anders te hebben, laat staan aan de kant te gaan zitten.

Wat kunnen wij als trainers hierin nu bieden?

Alles. Wij stellen de norm, wij houden de focus op badminton, wij zijn in staat om trainingen te verzorgen waarbij het gevoel gegeven wordt dat de speler invloed heeft, wij accentueren het leren zonder het zo te noemen overigens, leren is het belangrijkste doel van alle trainingen, wij bepalen.

Werkt het?

Als ik zie wat we met een enthousiaste groep trainers en begeleiders bij onze vereniging voor elkaar hebben gekregen in een paar jaar tijd, dan ben ik wel overtuigd. We zijn in die paar jaar bijna verdrievoudigd in jeugdleden. Van twee jeugdteams in de competitie, aangevuld met spelers van een tweede vereniging, zijn we gegroeid naar zes teams in de jeugdcompetitie en spelen er een stuk of tien jeugdleden bij de senioren in de competitie. De kern zit echter in de trainingen waarbij we veel kunnen werken met kleine groepjes spelers. Dit jaar is het meerdere malen voor gekomen dat er meer trainers/begeleiders waren dan banen om op te trainen. Op iedere baan worden er ander vormen uitgevoerd, bijna altijd gericht op techniektraining.

De mindset van alle begeleiders en trainers is er op gericht de spelers beter te leren badmintonnen. De kinderen komen nu ook zelf met vragen over badminton. De aandacht voor de kinderen is onvoorwaardelijk, niemand van ons verwacht een tegenprestatie, behalve dan dat aan de verenigingsnorm niet getornd wordt. We zijn tenslotte wel bezig met badminton.

Ik las deze week in een commentaar over het onderwijs dat leerlingen vooral behoefte hebben aan toegewijde docenten die de inhoud beheersen, maar vooral attractief les kunnen geven, dat geldt ook voor badmintontrainers en begeleiders.

En ja, het kan steeds beter, en daar zijn we dan ook met z'n allen naar op zoek. Nog meer focus op de individuele behoefte zodat we bijvoorbeeld bewegingsvoorkeuren zouden kunnen herkennen en op basis van de individuele voorkeuren ook advies en aanwijzing kunnen geven. Wat ook beter zou kunnen is dat we nog meer uitgaan van de situatie in de wedstrijd en daaraan onze techniekoefeningen ophangen. Gelukkig is er dus ook nog een toekomst.