'Erik Meijs is verkeerd bezig'

Maak kennis met Meerte Loos!

Waarom? Ik vind dat net zoiets als Lin Dan die een shuttle halfveld krijgt en besluit slechts 1 op de 5 keer te smashen....In die zin, het is leuk, tegelijkertijd als hij gewoon bijna iedere keer vanaf half veld smasht levert het nog meer op.

De overwegingen in dit stukje zijn eigenlijk jaren geleden al ontstaan toen ik een dag lang "parkeerwacht" had bij de internationale tenniskampioenschappen van Rosmalen. Ik heb daar eind jaren negentig, begin 2000 een aantal jaar mogen werken en als nieuweling moest je ook een dagje de tweede ingang controleren waar al het "VIP" publiek via hun vipparkeerplaats binnenkwam en vragen of meneer Van Nistelrooy of Hiddink wel de juiste accreditatie hadden, en het was tevens de spelersingang.

Na een aantal dagen had ik goed gekeken wat de spelers deden en met diverse van hun en hun coaches kennis gemaakt en destijds vroeg ik me af, waarom doen we dat in het badminton eigenlijk niet ook zo? Zou het niet veel beter werken?

Hoe zit de structuur bij tennis er vaak uit? Er is een nationaal jeugdteam in vele landen maar dat is zeker na 13-14 jarige leeftijd voor velen facultatief. De betere spelers werken dan al vooral met een aantal groepje coaches, soms door de bond gefinancierd, soms door papa, soms door een investeringsfond (Marat Safin bijvoorbeeld) welke in geval van prestaties in de toekomst iets wil terugzien. Sommige spelers verlaten al op zeer jonge leeftijd het ouderlijke huis om in een academie te trainen, zij het Nick Bolletieri of een van de vele anderen.

Zij kiezen al op jonge leeftijd voor hen eigen specifieke ontwikkeling. Zelfs een topland als Spanje werkt met vele academies en coaches die slechts 2 tot 3 spelers voor hun rekening nemen. Aangezien de kosten erg hoog zijn zie dat de eerste jaren in het profcircuit veel jonge spelers een coach delen en daarop hun beide toernooischema's aanpassen. Zo hebben ze ook altijd sparring aanwezig. De fysieke ontwikkeling wordt vaak aangevuld met de hulp van externe programma's, zeker naarmate het niveau hoger wordt. Kim Clijsters had destijds naast een eigen coach ook een bewegingsspecialist in dienst die iedere partij analyseerde en precies aangaf waar en hoe hierop gewerkt moest worden.

Nu zullen al een aantal lezers zeggen: ja maar in sporten als tennis, of golf worden nu eenmaal bakken met geld verdiend, dus is het logisch dat ze ervoor "kunnen" kiezen. Deze redenering zou sowieso al inhouden dat het een betere keuze is maar dat financiële overwegingen spelers dwingen voor een "mindere" keuze te gaan. Maar zelfs de basisredenatie is niet juist. Het OMGEKEERDE is het geval. Om in het tennis succes te hebben, ver te komen op grote toernooien en een mooie World Ranking te hebben, is deze persoonlijke ontwikkeling vrijwel de enige weg om te volgen. Dat je als gevolg hiervan ook flink kan verdienen is waar, maar enkel voor de top.

Spelers buiten de top 100 (en dat zijn er velen), spelen vaak ongeveer breakeven aan het einde van het seizoen, want wat zijn de kosten in een jaar van 35-40 toernooiweken, 40 weken hotels voor jou, je coach en eventueel een aantal keer de vrouw, masseur/fysieke coach. Dan nog een aantal trainingsweken. Vliegtuig, taxi, verzekering, inschrijfgelden, snaren, bespanloon enzovoorts. Bovendien dienen deze spelers vrijwel alles zelf te regelen. Vaak wordt er besloten om uit kostenoverwegingen enkele toernooi zonder coach te spelen. En eveneens spelen velen competitie puur om de carrière te kunnen financieren, dit zijn namelijk zekere inkomsten. Op toernooien moet je maar afwachten. Een blessure gooit ook veel roet in het "financiële" eten.

Jazeker, Roger Federer is goed binnen, maar ik heb hem heel aardig leren kennen in de jaren in Rosmalen. Een trainingsdag op een toernooi voor Wimbledon: om 8 uur staat hij op de baan voor 2 uur training, vervolgens eten ze wat, daarna krachttraining, balance, coördinatie, voetenwerk, wat duurloop en interval werk voor 1,5 uur. Lunch, rust, en in de namiddag weer 2 uur op de baan en oefengames, vervolgens massage en fysio. In de tussentijd zijn ze vaak bezig de zwakke plekken in hun eigen lichaam sterker te maken met allerlei oefeningen.

Geloven de spelers niet meer in hun coach, of denken ze dat ze alles geleerd hebben wat ze uit deze persoon wilden halen dan scheiden de wegen zich, en gaan ze kijken naar wat voor type coach ze behoefte hebben, karakter, kennis, specialiteit. Hoe kan hij mij vooruit helpen is de gedachte hierbij. Soms werken ze een tijd lang zonder coach (na een bepaalde leeftijd vaak) maar met fysieke coach, masseur en soms zelfs een vaste sparringpartner. Zo werkte Federer in zijn jeugd eerst via een coach van het Zwitserse centrum, die vervolgens zijn vaste begeleider werd, daarna met een zweed, vervolgens met een Australiër, een Spanjaard, en nu met de oud coach van Pete Sampras. Maar hij heeft diverse periodes gehad waarin hij zonder coach rondliep.

Dit systeem zal spelers vaak het maximale uit zichzelf laten halen. Een systeem met een centrale training, waarin alles min of meer geregeld wordt, heeft meer weg van een leuke kantoorbaan. In die zin dat enkel spelers met een erg sterke eigen motivatie toch zullen proberen er het maximale uit te halen. Maar velen zullen het zien als een comfortabele situatie. Vaak zijn deze spelers vervolgens ook mentaal erg kwetsbaar op de baan en zullen zelden een wedstrijd winnen op karakter.

In het systeem wat in vele individuele sporten bestaat (van tennis, golf, surf enz), wat levert het voor voordelen op bij ons? Velen denk ik, de spelers moeten veel meer gaan nadenken over hun eigen spel, hun doelen maar ook hun motivatie. Ze zullen leren meer verantwoordelijkheid te nemen, kwaliteit in hun trainingen na te streven. Ze zullen kiezen voor coaches die op dat moment iets toevoegen, of specialist zijn in een gebied waarin zij denken zich te moeten verbeteren. De een heeft liever een uitstekende baantrainer, de ander een goede coach, de ander werkt op bepaalde ideeën, de ander meer op fysieke mogelijkheden enzovoort. De keuze zal aan de speler zijn en de coach zal de speler moeten overtuigen van diens werkwijze en zijn visie uitleggen. Sommige zullen hun hele carrière met dezelfde persoon willen werken, zie Taufik Hidayat, anderen zullen veel wisselen. You can only become yourselve, zei een filosoof eens. En iedere speler zal zo zijn eigen spel ontwikkelen. Aan eenheidsworst heb je niet zoveel.

Het is altijd makkelijk te praten, dus denk ik dat ik ook een aantal ideeën moet geven over hoe iemand dit financiert: De kosten lopen vaak voor de baten uit, en niet iedereen haalt de top en zal eventueel privé-geld terug verdienen, maar er zijn al genoeg voorbeelden in andere sporten, groot en klein over hoe je zoiets kunt aanpakken. En ik denk dat de bond hierbij een grote coördinerende rol kan spelen, academies en de bond zullen toch verantwoordelijk blijven in onze sport voor de ontwikkeling in de lagere leeftijdsgroepen, samen met clubtrainers.

Op hoger niveau is een mix van privé sponsors, NOC/NSF-BN budgetten per speler, een denkbare oplossing. Ook projectsponsors zijn een idee. De bond zal er voordeel uit halen doordat de spelers hierdoor toch sneller een hoger niveau zullen halen, dit zal media aandacht meebrengen, in de landenwedstrijden zullen we over een sterker team beschikken.

In de hele wereld is het echter zo dat lang niet iedereen het gaat halen, maar juist die competitie zal veel meer uit spelers kunnen halen. Een sport wordt professioneler niet omdat de spelers betaald worden, maar omdat ze zich als echte professionals gedragen. Ook in het tennis, het golf, in iedere sport zijn zat mensen die veel geld en tijd hebben geïnvesteerd in een sport en het niet gehaald hebben. Jammer, maar zo gaat dat overal. That's life. En als je van badminton houdt, en van je hobby tijdelijk je werk hebt gemaakt, al zou je er niets aan overhouden. Better to have tried and failed than to have never tried at all. En zoals oud kampioene Judy Hashman ooit zo mooi zei: "ja ik heb tig keer de All England gewonnen, was tien jaar lang de allerbeste en het heeft me enkel veel geld gekost, maar ja, welke hobby kost nu geen geld?"

We hebben tennis als voorbeeld gebruikt, want die wereld kan ik toevallig goed. Maar in het golf bestaan er ook geen nationale selecties zoals bij het badminton, en als je niet bij de beste 150 zit en geen tourkaart wint, is het niet bepaald een vetpot. Juist dit gegeven heeft in het golf ook een grote verbetering opgeleverd, tegenwoordig zijn zelfs "klassieke" golfers begonnen minder te drinken en eten, en met fysieke training, mentale training, en alles wat ze maar iets extra's geeft begonnen. Tegenwoordig zul je in het badminton op alles goed moeten zijn om de subtop/top te halen, en het ontwikkelen van iets extra's is zeker de moeite waard.

Ik vind het daarom ontzettend moedig van een speler als Erik Meijs om deze weg van andere sporten in te slaan, want het is de enige weg om het maximale uit jezelf te halen, en dat is in theorie wat iedere atleet zou moeten willen en waar een coach bij dient te helpen. En ik kan absoluut niet oordelen over wat onze nationale selectie doet, maar ik zou goed kunnen begrijpen dat het voor slechts een paar coaches erg moeilijk is om een individueel parcours uit te zetten voor iedere speler. Ik vraag me zelfs hardop af of ze van iedere speler een 50-60 pagina's analyse hebben liggen van deze speler en deze iedere periode bijwerken en hierop hun training baseren. Al jarenlang vliegen onze toppers uit naar andere delen van de wereld om "iets" op te halen, of juist daar te trainen. Als Erik gezond blijft, dan denk ik dat hij over een paar jaar zeker kan zeggen dat hij alles uit zichzelf heeft gehaald.

Ik vraag me een beetje af hoeveel spelers dit kunnen zeggen als ze in de spiegel kijken. Een aantal wel, zeker. Maar een aantal ook niet, dus wat doen die eigenlijk als hun doel niet is om het maximale uit zichzelf te halen en hier hele duidelijke ideeën over te hebben? Soms train je met iemand en denk je: wat nu als ik hier eerder mee was begonnen? Dan moet de vraag volgen, waarom ben ik hier niet eerder mee begonnen? Soms is het werkelijk financieel niet mogelijk, maar vaak is er een mogelijkheid om ten minste ten delen iets te doen.

Om het verhaal mooi rond te maken: Erik, veel succes en ik hoop dat velen je zullen volgen.

Henri Vervoort