Geen gelijk hebben

Maak kennis met Boris Vermaas!

Het land is prachtig en de spelers zijn overal in de wereld hetzelfde: ze kijken de kat uit de boom en langzaam krijgen ze inzicht in hetgeen je weet en kan doen voor ze. Het zijn dan ook zelden of nooit de spelers die voor problemen zorgen, het meest eenvoudige van deze baan is om de spelers beter te maken.

Ik weet dat je in Azië te maken heb met corruptie en dat de know-how niets voorstelt in verhouding tot de know-who. Toen ik aan deze klus begon, was ik niet van plan toe te geven aan de corruptie en ik was er van overtuigd dat kwaliteit en kennis me in het zadel zouden houden... ik had het fout.

Twee maanden terug heb ik twee jongens uit de selectie gezet die daar gewoon niet in thuis hoorden. Ze waren daar alleen maar omdat hun vader veel geld heeft (voor Vietnamees begrippen). De man betaalt de directeur van het sportcentrum elke maand een som geld en dus zitten zijn zoons in de selectie. Op zich heb ik daar nog niet eens zoveel op tegen en kan ik daar nog wel mee leven. Maar omdat ze weten dat de directeur ze er nooit uit zal gooien, doen ze ook alleen maar dingen die ze leuk vinden en als ze willen stoppen dan doen ze dat gewoon zonder zich er ook maar iest van aan te trekken wat ik er van vind.

De andere spelers vinden dit vervelend en het is niet echt goed voor de moraal binnen de groep. Het wordt nog vervelender dat de jongens de meiden lastig vallen en dat de meiden niets kunnen zeggen of doen tegen dit gedrag. Ik heb deze jongens dus de toegang tot de training ontzegd en ondanks aandringen van de directeur dat ze terug moesten in de groep heb ik dat geweigerd. Ze konden komen trainen als ze zich voor 100% zouden gedragen en mee zouden doen met de training zoals ik dat wilde. Dit wilden de jongens niet dus komen ze niet terug in mijn groep.

Langzaam aan kreeg ik meer en meer problemen en werd me de training onmogelijk gemaakt. Loon en vergoedingen kwamen steeds later en ik moest vaak weken wachten tot er iets gebeurde. Iets simpels als shuttles op de training werd zeer moeilijk en ik heb iedere maand last van 1 week waar er gewoon geen shuttles zijn, en na twee dagen training met de oude shuttles is er niet veel meer mogelijk met deze shuttles.

De twee mannen die op papier mijn assistent coaches zijn, hebben nog nooit iets gedaan op de training. Ze zitten aan de telefoon, kijken uit het raam of zitten geeuwend achter de tafel. De enige waar ik wat aan heb is de vrouwelijke coach. Ze werkt elke dag erg hard maakt aantekeningen en is een perfecte tolk. Ze is zonder opgave van reden naar een andere stad gestuurd, dus nu zit ik zonder een coach die iets kan doen of iets kan uitleggen.

Wat kan ik er doen? De tegenwerking zal alleen maar toenemen als ik niet ga beginnen met het betalen van steekpenningen. Dus ga ik volgende week hier en daar wat Dongs uitzetten en kijken of dingen sneller en beter gaan. Ik had gehoopt dat het niet nodig zou zijn om dit te gaan doen, maar als ik iets voor de spelers wil betekenen dan zal ik er ook aan moeten. Dus mijn volgende verhaal over Vietnam zal waarschijnlijk een vervolg zijn op dit stukje met de resultaten van mijn corrupte gedrag.

"Er is genoeg op deze wereld voor iedereen, maar er is niet genoeg voor ieders hebzucht"
Gandhi