Erik Meijs over pieken en Dennis van Daalen

Maak kennis met Jason de Graaf!

Vandaag heel wat voorbij zien komen over de wedstrijd tegen VELO, maar laat ik beginnen bij het begin.

Vanaf maandagavond was het al duidelijk dat de Dutch Open toch nog wat uitwerkingen heeft gehad op mij. Het is een bekend verschijnsel dat wanneer je erg hebt toegeleefd naar een toernooi waar je wil pieken, je de week daarna minder presteert. Misschien vragen mensen zich meteen af, hoezo pieken? Hij is er toch in de eerste ronde uitgegaan tijdens de Dutch, dus zo zwaar was dat toch niet? Nee, zo werkt het niet. Je bereidt je daar wekenlang op voor op alle mogelijke manieren. Dat vergt veel van je lijf en je geest. Mijn doel op de Dutch was erop gericht om een goede prestatie neer te zetten en dat is gelukt en heeft dus veel effect op je lichaam.

Daarnaast zijn de trainingen ook een stuk zwaarder en fysieker geworden, omdat dit hoort bij de nieuwe periode waarin ik nu terecht ben gekomen. Duidelijk is geworden dat ik vooral op het badmintonfysieke vlak nu zal moeten groeien. De trainingen van de afgelopen week waren natuurlijk wel vol te houden, maar zo heb ik donderdag voor het eerst meegemaakt hoe het is om echt heel diep te gaan bij een training.

Natuurlijk was Ron Daniëls degene met wie ik dit heb gedaan! Het werd een lange zware training in Tilburg van 2.5 uur, waarbij ik na 1.5 uur helemaal stuk zat.

Het tempo waarin we al onze oefeningen deden lag ontzettend hoog en dit was te merken. Nadat ik 10 minuten met steken, duizeligheid en andere vermoeidheidsverschijnselen op de grond had gelegen, kreeg ik te horen dat ik nog een half uur op volle snelheid oefeningen moest gaan doen en hierna nog een half uur singel partijtjes spelen tegen het 1ste team van Tilburg. Op het moment zelf is dit natuurlijk verschrikkelijk om mee te maken en te voelen wat er met je lichaam gebeurt, maar achteraf voelt het toch wel erg lekker en weet je waar je mee bezig bent. De komende tijd zal ik meer van dit soort trainingen ondergaan, want dit is hard nodig om het internationale niveau aan te kunnen en bij een volgende gelegenheid Fladberg een keer te pakken!

Afgelopen weekend was tegelijk leuk en leerzaam.

Voordat ik zaterdag competitie moest gaan spelen in Wateringen tegen VELO, had ik eerst nog een clinic bij Conquesto van 12 tot 3 uur met 2 jeugdgroepen.

Dit was eigenlijk de 1ste keer dat ik dat helemaal zelf ging doen. Zelf denk ik na afloop dat de kinderen het erg leuk vonden en dat ik ze toch allemaal wat heb kunnen bijbrengen. Ik heb laten zien hoe ik train en daar wat interessante elementen aan toe gevoegd (foto's van de clinic zijn inmiddels te zien op de site van René Lagerwaard). Hierna was het dus omkleden en op weg weer naar VELO.

Ik moest hier spelen tegen wie kan het ook anders, Dennis van Daalen de Jel. De afgelopen tijd hebben we vakerl tegen over elkaar gestaan. We kennen elkaar dus erg goed, maar deze keer was daar bij mij niet veel van te merken. Ik kan een hele analyse gaan loslaten hierover, maar dat doe ik niet. Het was gewoon geen goede wedstrijd van mijn kant. Het plan dat ik had was duidelijk, maar ik kwam geen moment in de wedstrijd en kon ook niet goed mijn plan uitvoeren. Vanaf de kant leek het er erg slecht uit te zien en zo voelde het ook. Toch heb ik de wedstrijd vandaag weer helemaal terug gekeken en dan zie je dat het best wel meevalt hoe ik speel, omdat ik natuurlijk weet waar ik mee bezig ben en waarom sommige dingen wel of niet goed lopen.

Dit doet verder overigens niks af aan de prestatie die Dennis heeft neergezet, want die speelde gewoon een prima pot!

Ik weet dus waar ik aan moet werken en zal deze week gewoon weer lekker aan de slag gaan, want ik ga over iets meer als een weekje vertrekken naar Hongarije en zaterdag a.s. natuurlijk nog de competitiewedstrijd tegen Van Zijderveld.

Erik Meijs