This is the end

Jij het nieuws, wij een tikkie!

We staan ook even stil bij degenen die ons zijn ontvallen in 2011 en ook heeft het niet altijd met sport te maken. Het ontgaat niemand dat Steve Jobs (Apple) er niet meer is aan de goede kant van de weegschaal en Bin Laden aan de verkeerde kant. Natuurlijk ook binnen Badminton Nederland de zeer twijfelachtige technisch directeur uit Oosterhout die helemaal niet op een schaal voorkomt en diens leven ligt er dus ook niet in.

We zijn blij dat we van hem af zijn, maar we weten nog niet in hoeverre we blij mogen zijn. "Mag het iets meer zijn?" vroeg mijn slager. "Ga je gang", zei ik. "Maar ik weet niet of hij al dood is", protesteerde de man in het wit achter de snijmachine. "Dat geeft niet", zei ik. "Als hij schreeuwt dan versta ik hem, want ik spreek Vietnamees." Hij begon "Shintau" te roepen. De slager keek me vragend aan en ik vertelde hem: "Het betekent doorgaan en niet stoppen."

Bij de afscheidstoespraak door onze grote leider werd de trouwe hond van BNL (vroeger nog Nederlandse Badminton Bond, NBB, geheten) vol hartelijkheid toegesproken en zeven mensen klapten dan ook (het bestuur). De rest was al vertrokken naar de kroketten, want wie wil er een hansworst als je kroketten kan krijgen?

Wat blijkt nu? De hond is ziek en ook de voorzitter zou wel eens besmet kunnen zijn, want het hebben van een schuimbek duidt wellicht op hondsdolheid. Ik had laatst nog even contact met Ted, we zouden samen naar Schiphol gaan om spelers te ontmoeten. Ted wilde weten wat hij aan moest trekken, want hij had niets 'aangepast' voor deze situatie. "Ted, ga maar in een rolstoel, dan valt het ook niet op dat je hondsdol bent", zei ik hem. "Bedankt Ron!", zegt hij nog... "maar wil jij mijn bek afvegen als er weer schuim of andere rommel uitkomt?" Ik antwoordde: "Goed Ted, dat zal ik doen." Kut, ik kon niet naar Schiphol. Ted boos natuurlijk, geen rolstoel... Daar stond-ie in zijn blootje. (Ik weet niet aan wie hij het schuim heeft afgeveegd. Ilse waarschijnlijk, want d'r haar was veel minder rood.

De laatste paar weken heb ik Ted niet meer gezien, gesproken of een mail van gehad en dat was te merken, want er was niemand meer om zijn bek af te vegen. Ik wil dan ook voor de volle 100% de verantwoordelijkheid nemen voor alle rommel die er de afgelopen dagen uit zijn bek is gekomen. In zijn Kerstoproep sluit hij af met 'mag het'. Maar Ted, je weet toch als je aan zo'n kruis hangt dat je moet zeggen "Vader vergeef hen ze weten niet wat ze doen."?

Ted heeft ook de belofte aan de toekomst verbroken en nu de hele Vrij Meijselaars-bende achter zich aan gekregen, deze in het geheim door Ridders gesteunde Vrij Meijselaars hebben de toekomst in de hand. Maar ja, een boer van de Telegraaf ziet dat natuurlijk niet.

Nog Meer is ook al zijn afspraken vergeten onder het mom van "Ja, maar Ron, nu ben ik de baas dus je moet wel luisteren." Nee meneer Van der Meer, jij moet niet stoppen met luisteren. Je noemt me een 'pain in de ass' terwijl ik je nóg niet genaaid heb. Kortom je kent het gevoel nóg niet.

In 2011 heb ik voor badmintonline.nl met dit stukje erbij 80 artikelen geschreven. Dat is een artikel per 4,5 dag. Het beste stuk is gelezen door 2.700 personen, maar gemiddeld kom ik op 1.200 en op alles wat ik schrijf komen tussen de 12 en 70 reacties. Dat zijn meer reacties op één artikel dan andere sites in Nederland in een hele maand ontvangen. De fans en vaste lezers een klein groepje idioten noemen is een ernstige beoordelingsfout en dat terwijl communicatie jouw beroep is, heb ik horen zeggen.

Ik kan nog uren doorgaan, maar dan ga ik voor mijn beurt. Ik wacht wel even en dag of twee, dan heeft Badminton Nederland me weer een berg nieuwe stof gegeven. Verder wens ik iedereen een heel goed 2012, behalve Martijn natuurlijk.

Ron Daniëls