Beste Piet

Jij het nieuws, wij een tikkie!

In Nederland wordt Badminton Nederland (BNL) gezien als een bedrijf en heeft daarom ook bedrijfsrechten en plichten. Je komt dus niet zo maar van je personeel af ook als je dat graag zou willen.

Omdat je niet af kan komen van mensen die niet langer gewenst zijn, geeft dat een situatie waarin je NOOIT echt iets nieuws kan opzetten het is en blijft altijd doormodderen met ongewenst materiaal. Jij schetst een veronderstelling dat het OF een bond is die draait zoals het nu is OF dat er NIETS meer is... en zo is het dus niet!

Je zou kunnen denken aan een doorstart of een sterfhuisconstructie waarin je onderdelen van je organisatie kan lozen om weer een gezonde situatie te krijgen. Jouw 'genuanceerdere mening' is dus alles behalve dat en is veel meer ingegeven uit angst voor het onbekende dan door een visie op de toekomst.

Als je ooit heb kunnen stellen dat het de juiste tijd is voor een radicale verandering dan is het nu:

• De doelstellingen zijn niet gehaald.
• Veel oud-spelers nemen afscheid van de topsport.
• Contracten met trainers lopen af.
• De technisch directeur zit in een proeftijd.
• Er moet bezuinigd worden.
• Er is een aantal medewerkers dat véél te duur zijn en waar geen werk voor is.
• We willen af van het Yonex-contract.
• Het gevoerde beleid heeft tot een sterk verdeelde bond geleid.
• We stappen af van het dubbelbeleid en de focus gaat naar het enkelspel (die zijn er bijna niet op Papendal).

Waar ben je bang voor dat er weg valt. Ik begrijp het echt niet, want met hetgeen mij voor ogen staat hebben we morgen geen bond en overmorgen een gezonde situatie op zowel sportief als economisch vlak.

Hoe zie jij het dan? Moeten we weer gaan geloven in de mensen die er een rommeltje van hebben gemaakt? In je lijstje van mensen die weg zijn staan Rob Ridder, Martijn van Dooremalen en Ted van der Meer. Maar... Martijn is helemaal niet weg en de andere twee waren bestuurders die grove fouten hebben gemaakt waarop ze zijn afgerekend.

De mensen die er nu zitten kunnen NOOIT meer geloofwaardig overkomen bij de héle bond. Ze zijn veel te veel belast met het verleden. En begrijp me goed: dat geldt net zo goed voor mezelf. Ik kan geen bondscoach of technisch directeur worden. Niet omdat ik het niet zou kunnen, maar omdat ook ik niet de héle club mee kan krijgen. In een bedrijf is dat niet belangrijk, maar bij een bond wel. Juist omdat het geen commercieel oogmerk heeft.

De toenmalige technisch directeur zei in een gesprek met mij dat al dat schrijven op het internet geen nut had en dat hij er ook niet over in zat, want het duurt misschien een tijdje maar het stopt weer en dan gaan we weer gewoon verder. Want zo is het altijd gegaan in het verleden als er kritiek was. Maar hij heeft het mis. Ik ga niet stoppen omdat het nu lang genoeg heeft geduurd. Ik ga stoppen als het doel is bereikt en daar staat geen tijd op.

Ik ben het helemaal met je eens dat er rust moet komen. Maar de manier waarop die rust tot stand moet komen, daarover verschillen we van mening. Die rust gaat niet komen door de problemen niet op te lossen. Die rust zal alleen maar komen door daadwerkelijke verandering en als die er niet komt, dan zal ik er weer staan met een kritische houding.