Op bezoek bij de Danish Junior Cup

Ken je BV De Maasshuttles al?

Maar door de slechte financiële situatie van de Nederlandse bond doen ze dit jaar niet mee. De Nederlandse deelname bestaat dit jaar, voor zo zover ik het weet, uit drie deelneemsters.

Alle drie deelneemsters aan het trainingskamp van Ron Daniëls op Oro, Feng Groothuijse, Julia Sundermeijer en Renske Kwakkenbos. Ze speelden alle drie in de onder 17 groep. Voor mij als toeschouwer heel makkelijk te volgen. Met de volgende reden: het toernooi is zo groot dat het in verschillende hallen gespeeld wordt. In de hal waar de dames uit de onder 17 speelden waren er 's ochtends een paar ronden gemengddubbel en de rest van de dag waren er alleen damespartijen; damesenkel en damesdubbel.

De hal was een mooie, redelijk nieuwe hal in lichtere kleuren en met zes badmintonbanen. In Denemarken zijn er regelmatig projecten om meisjes te stimuleren om te gaan badmintonnen en te blijven badmintonnen. Dit toernooi zou een mooi voorbeeld kunnen zijn. De hal van de meisjes was rustig en had een goede geluidsdemping.

In de hal van de jongens was er geen goed geluiddemping en het gevolg was dat horen en piepen je verging. Bij de jongens werd er gespeeld in de hal van Hvidovre Badminton Club. Een iets oudere hal met historie, donkere kleuren en zeven banen. Een hal speciaal voor badminton. Een hal waar de schoenen goed piepen op de vloer. Aan de snelheid van piepen alleen al kon je horen dat er in hoog tempo gespeeld werd, op een niveau waar de meeste eredivisieploegen jaloers op zouden zijn.

Alle Nederlandse deelneemsters werden in de eerste ronde uitgeschakeld. Zowel in de enkel als in de dubbel. Alle dames hebben gestreden voor wat ze waard waren. In 3 van de 4 gevallen waren er driesetters voor nodig om de dames uit te schakelen. Wat mij opviel was het hoge niveau van de dames in het toernooi.

De Nederlandse dames kunnen goed tegenstand bieden, maar komen net te kort om te winnen. Hoewel het een internationaal toernooi is, doen er veel Deense dames mee die geen deel uit maken van de nationale selectie of verbonden zijn aan een academy. Ook deze dames hebben een hoog spelniveau. Je kan als Nederlandse speelsters veel vaker tegen verschillende dames spelen en trainen op hoog niveau dan in Nederland. Dit maakt de keuze die Renske gemaakt heeft om te gaan wonen, leren en trainen in Denemarken goed te begrijpen.

Eerder dit jaar heb ik twee wedstrijden van het Nederlandse team gezien op het 6-nations toernooi dat in Papendal gespeeld werd. Het Nederlands team werd daar laatste. De resultaten van dat toernooi en de resultaten van dit toernooi geven voor mij aan dat niet alleen de senioren ingehaald zijn door de horde van Europese teams, zoals Ron Daniéls eerder beweerde op deze site. Ook de Nederlandse jeugdspelers zijn ingehaald door de Europese horde (uiteraard op een enkel uitzondering na, maar die staan dan weer zover voor op de rest van de het Nederlandse jeugdbadminton dat die het contact met deze groep allang verloren hebben).

Ik durf zelfs te beweren dat we het contact met de Europese horde dreigen te verliezen als we niet snel onze training aan de jeugd gaan verbeteren. Dat houdt ook in dat we de trainersopleiding moeten verbeteren. Als we dat niet doen verliezen we het alle fronten. Op slagentechniek, op controle op de shuttle, op tactisch gebied en op fysiek terrein.