Een stap terug, twee stappen vooruit

Maak kennis met Olaf Hermus!

Maar er zijn toch wel meer toernooien geweest, vraag je jezelf misschien af? Dat klopt, maar ik heb die af moeten zeggen vanwege een blessure. Maar daarover meer in dit verslag.

Laat ik beginnen bij Schotland. Net zoals de Dutch Open, is dit een Grand Prix toernooi waar zeer sterke spelers op af komen. Mede door een wat gunstige loting heb ik twee rondes weten te winnen voordat ik tegen ene meneer Lang uit Finland uitkwam. Voor diegenen die Lang nog nooit hebben zien spelen, hij is een soort nonchalante clown die op de baan staan. Een heel aparte verschijning. Toch staat hij nummer 30 op de wereldranglijst. Wat is er dan zo speciaal aan deze meneer? Nou, hij slaat gewoon alles terug en probeert met je te spelen.

Vooral mentaal probeert hij je van het padje af te brengen. Zo koelbloedig als ik ben, heb ik zijn spelletje meegespeeld. Van tevoren had ik samen met coach Rune, die in Nederland zat, een plan gemaakt hoe ik deze wedstrijd zou gaan spelen. Het is op alle punten gelukt, behalve één. Het winnen. De gehele wedstrijd ging precies zoals ik het wilde hebben. Dichtbij blijven, niet laten intimideren en op het einde er overheen. In beide sets lukte het, op twee kleine puntjes na. Eindstand 19-21 en 18-21. Helaas, maar hier heb ik wel veel punten gepakt voor de wereldranglijst.

In Ierland speelde ik in een zeer kleine hal, een soort oude fabriek leek het wel. Alle smashes klonken als kanonschoten. Ik begon zeer voortvarend tegen de Pool Wasiluk, maar kon mijn ritme niet vasthouden. In de eerste wedstrijd liet ik al kansen liggen. Ik won mijn eerste partij overigens wel. In mijn tweede partij werd het een strijd tegen mijzelf. Yoshua Young uit Engeland speelde mij slim uit en ik had daar even geen antwoord op. Uiteindelijk werd de wedstrijd in de derde game op 2 punten beslist.(24-26) Ik had zelfs nog matchpoints, maar kon het niet afmaken.

Lees de rest van dit artikel op de website van Vincent de Vries.