Vincent de Vries is op de weg terug

Ken je BC Shuttlek al?

Een grote up was de wedstrijd van BC Amersfoort tegen TFS Barendrecht op 20 september. Van de fysio had ik eindelijk groen licht gekregen om weer een dubbel te spelen. Exact 253 dagen na het spelen van mijn laatste wedstrijd. 253 dagen...

Als ik dit getal zie dan kan ik mij bijna niet voorstellen dat het zo lang heeft geduurd. 253 dagen gingen mijn gedachten alleen maar uit naar dat ene moment waarop ik weer op de baan kon staan en een wedstrijd kon spelen. 253 dagen ben ik bijna elke dag bezig geweest om naar dát moment toe te werken. Elke doordeweekse dag stond ik 30 minuten tegen een shuttlekanon shuttles terug te slaan. Vanuit stand. Na 30 minuten kon ik het kanon weer opruimen en ging ik naar school toe. Er zijn momenten geweest waarbij ik 's morgens opstond en dacht: "nee, niet weer dat shuttlekanon. Niet weer met pijn in mijn knie trainen. Wat heb ik er nou aan, een half uurtje vanuit stilstand tegen shuttles aanslaan. Als ik techniek wil trainen, moet ik op z'n minst een kleine beweging voorwaarts maken. Ik ben het zat."

Toch ging ik elke ochtend naar Papendal om daar een half uurtje tegen shuttles aan te slaan. Daar zag ik de andere spelers over de baan vliegen, terwijl ik daar een beetje vanuit stand tegen shuttles aansloeg. Het contrast met de andere spelers werd in mijn ogen steeds groter en ik kreeg het er moeilijk mee. Ik was wel op de training, maar ook weer niet. De gedachte aan mijn eerstvolgende wedstrijd bleef mij hoop geven. Positief blijven, positief blijven. Als een soort mantra bleef ik dat herhalen om toch maar door te zetten. Denken aan de lange termijn.

Elke week heb ik intensief contact gehad met de medische staf om te zorgen dat de ontsteking in mijn kniepees zou gaan verdwijnen. Tijdens een MRI-scan werd duidelijk dat het ook echt een ontsteking was in mijn rechter kniepees. Volgens de arts in ziekenhuis Rijnstate was het niet nodig om te opereren, omdat mijn knie er gezond uitzag. Een hele opluchting voor mij, want ik heb een hekel aan operaties.

Aan de andere kant slecht nieuws, omdat ik nog steeds niet wist hoe lang het nog zou gaan duren voordat ik weer voluit kon gaan trainen. Ook is de behandeling voor kniepeesontstekingen heel moeilijk. Op Papendal heb ik shockwave therapie gehad. Door middel van geluidsgolven werd mijn knie behandeld. Daarnaast heb ik ook dry-needling in mijn bovenbeen gehad om daar de spanning zoveel mogelijk af te halen. Beide therapieën zijn niet bepaald pijnvrij. De behandelingen sloegen wel aan, maar niet genoeg om de pijn weg te nemen. In de week van 7 juli hebben we besloten dat er op 14 juli een plaatselijke cortison injectie in mijn knie werd gezet.

Lees de rest van dit artikel op de website van Vincent de Vries.