Een facelift is voor de buitenkant wel leuk, maar...

Maak kennis met Dyon van Wijlick!

Waarom heb ik dan toch nog kritiek op Badminton Nederland, is dan de logische vraag. Voor mij is het heel simpel: we hebben te maken met een stokoud systeem dat is gebaseerd op behoud van hetgeen we kennen en een enorme vrees voor alles wat anders en vernieuwend is. Dat is natuurlijk niet iets waar je als bestuurder met 'visie' mee in verband wil worden gebracht en dus krijg je cosmetische verandering. Een facelift is voor de buitenkant wel leuk, maar je blijft natuurlijk gewoon een oud wijf. Echte verjonging komt niet door dit soort ingrepen, maar door drastische veranderingen.

De afgelopen paar dagen heb ik net als een aantal andere trainers in Nederland meegewerkt aan een wetenschappelijk onderzoek naar de voorwaarden en herkennen van talent binnen de badminton in Nederland. Ik vroeg naar de stelling voorafgaand aan het onderzoek. Een stelling zou kunnen zijn: in Nederland ontbreekt het aan de kunst talent te herkennen, of, talent heeft in ons land alle kans zich goed te ontwikkelen. Maar er was geen stelling.

Het gaat meer om een inventarisatie van hoe er nu naar wordt gekeken. Ik weet wel dat je ergens moet beginnen maar het zou goed zijn het vooraf al tegen iets af te zetten. Je kunt nu al stellen dat het niet goed gaat met de jeugdopleiding en dat de bond de talenten alleen maar krijgt omdat ze nu eenmaal de macht hebben. Niet omdat het een vrije keuze is van de spelers of ouders. Het herkennen en erkennen van talent is een door de bond afgedwongen en in stand gehouden systeem. Zo'n onderzoek heeft dan ook geen enkele zin als je het systeem niet onder de loep neemt. Wat maakt het uit wat andere trainers vinden van talentherkenning als hun mening bij de bond totaal niet van belang is?

Badminton Nederland werkt mee aan een onderzoek naar iets wat ze met hart en nieren in de praktijk tegenwerkt. De bond zal eerst eens binnen hun eigen organisatie moeten gaan kijken of ze er wel echt zijn voor het talent of dat je enkel en alleen talent hebt in hun ogen als je meewerkt binnen hun systeem.

De afgelopen week was ik voor een paar dagen in Nederland en België nadat ik net pas zes dagen terug was van een maand Azië en het verschil kan bijna niet groter zijn. In Azië zie ik vooral dynamiek, innovatie en de roep naar vernieuwing terwijl je bij de twee Nederlandstalige buurlanden vooral hoort 'ja maar' en 'zo werkt het hier niet'.

De dagen voor het NJK had ik vaak lange gesprekken binnen de sport met een of twee personen. De hoge concentratie van gesprekken was echter de zaterdag in Tilburg waar ik in met acht personen een afspraak had gemaakt voor een gesprek, maar wat er uit eindelijk meer dan 20 zijn geworden (de korte gesprekken niet mee geteld). Je hoort in die gesprekken dat er bij de basis, de ouders en trainers, veel meer bereidheid is tot veranderen dan dat je hoort van de beleidsmakers.

Een aantal van mijn collega's voldoet inmiddels ook niet meer aan het beeld wat ik heb van verjonging en ze zeiden dan ook dat ze vinden dat ze nog enorm veel van zich af te leren hebben aan de sport en dus mijn roep om jonge spelers van rond de 20 jaar niet begrijpen. Ik vind niet dat je de oude trainers moet afschrijven, ze moeten alleen een andere rol krijgen en dat zou natuurlijk mentoren moeten zijn.

De bond moet inzetten op de jonge trainers, niet in de vorm van een slecht betaalde baan waar je NOOIT de goede trainers mee krijgt, maar in de vorm van een perfecte opleiding. Op deze manier krijg je de jonge trainers met ambitie die willen investeren in hun toekomst als trainer. Ze zouden met de oude toptrainers mee moeten lopen en zo de goudkorrels er bij deze trainers uit moeten zoeken.

Oudere trainers verdommen het in de regel wat aan elkaar te vragen. Ze denken allemaal dat ze de weg niet hoeven te vragen. Dan krijg je dezelfde situatie als bij de bevruchting: er zijn miljoenen zaadjes nodig om éé eitje te vinden omdat ze onderweg niet aan elkaar willen vragen waar ze heen moeten. Iedereen vecht tegen iedereen totdat de dood ons scheidt.

Door jonge trainers op te leiden tot talentcoaches krijg je een nieuwe onbelaste generatie trainers waar elke nu zogenaamde toptrainer zijn steentje aan kan bijdragen. Vergeet in deze situatie de SL opleidingen die zijn gericht op minimale kennis van onze sport, maar zet ze aan een wereldwijde zoektocht naar kennis en investeer daar in als bond. In plaats van het leuren met een slecht betaalde baan ga je als Badminton Nederland pronken met een prachtige opleiding voor trainers waar je nog jaren plezier van hebt.

Wie je ook als nieuwe talentcoaches bekend maakt, ze zullen allemaal starten als verdachte van het systeem. Er is bijna niemand die ze zal respecteren of erkennen als de juiste mensen op de juiste plaats. Ze zullen worden gezien als welwillende vrijwilligers. De sukkels die een slecht betaald baantje nemen om de macht en niet omdat ze nu eenmaal de beste zijn.

Waarom is er altijd tijd om iets over te doen en nooit tijd om iets gelijk goed te doen? We hebben een historische kans om als sport 'opnieuw' te beginnen. We zijn nu van twee levenslang aangestelde coaches af en de kans wordt niet aangegrepen om nu eens iets op te zetten waar je wat aan hebt voor de toekomst. Hetgeen er nu in het leven wordt geroepen is anti-innovatie en non-creatief denken. Goed voor jarenlange ellende in de jeugdopleidingen. Tel deze manier van werken op bij de machtsmisbruik die de bond toepast als het gaat om uitzenden en definiëren van talent en je weet dat ons land verder achterop zal komen en veel talent en hun ouders zullen afhaken.