Franklin Telwin: VELO-kampioenschap verpersoonlijkt in Alex Vlaar

Ken je BV Veenshuttle al?

Ik ga jullie nog eenmaal lastig vallen met mijn gedachten en dat doe ik naar aanleiding van afgelopen weekend. Ons team 1 heeft in Den Bosch gestreden om het landskampioenschap tegen BV Almere. We begonnen als underdog, maar hebben de beker toch meegenomen naar Wateringen!

Ik doe het team te kort als ik er één speler uit zou halen. Lisa heeft keihard gewerkt, in de voorgaande weken en in haar singel. Imke heeft revanche genomen op Tamara door ijzersterk te mixen. Stijn deed Justin pijn en gaf nimmer op. Myke kon haar emoties niet binnenhouden na een geniale (geniaal is door Rob Konings veelvuldig gebruikt in de bus op de terugweg) dubbel. Jim die zijn vorm vasthield en een perfecte dubbel neerzette. Rikkert die terugkwam, zag, en overwon!

Toch wil ik het hebben over één speler, en dat is mijn held. Alex Vlaar, kind van Almere. Lexie kreeg aan het eind van vorig seizoen te horen van zijn cluppie dat zijn rol wederom marginaal zou zijn dit jaar. Ze hadden andere, ambitieuzere plannen en daar zou een Alex Vlaar niet in voorkomen. Ik weet nog heel goed dat ik bij één van de eerste trainingen naar hem toe liep tijdens de warming up om te vragen waarom hij in godsnaam voor VELO heeft gekozen. Ik snapte het niet! Je zit vanaf dat je kan lopen bij een vereniging, eentje met ambitie, met sparringpartners, met accomodaties, met kansen. Hij vertelde mij dat hij eigenlijk alleen maar naar VELO wilde, omdat het de enige vereniging was waar hij een warm gevoel bij kreeg. Een echte vereniging, een echt team. Het verbaasde me, wellicht omdat ik, nu inmiddels net als Lisa 10 jaar, er zelf deel van uitmaak en het zelf niet meer zie. Ok...we trainen met ze allen, we doen Oktoberfest met ze allen, de ene keer doe je een vlinderoefening met Dennis Eversdijk en de andere keer sta je te dubbelen tegen Jim Middelburg. En toen maakte Alex vanaf minuut 1 ook deel uit van dat gekke VELO. Het was een echt jongensboek, jongen verlaat club waar hij is opgegroeid, moeder nog bij de oude vereniging, komt in de finale met nieuwe club en speelt tegen oude vereniging. Alex speelde fantastisch, geniaal, briljant.

Ik doe de vereniging te kort om alleen Alex eruit te halen voor deze prestatie. Het zijn ook de broodjes van Joke, het managen van Rob, het geregel van Sten. Het zijn ook trainers als Karel Tokromo, Ginny en Ciraar. Het zijn ook spelers als Kirsten Wieringa, Mila en Myke. Wij zouden nooit, maar dan ook nooit onze eigen spelers afvallen in publiek. Binnenskamers zijn we behoorlijk kritisch naar en op elkaar, maar we zullen altijd een team zijn. We zongen veelvuldig dat we niet bang zijn voor Eric Pang. Het dringt nu tot me door dat het ons helemaal niet gaat om Eric Pang (Integendeel, Eric gaf wel degelijk alles wat hij had. Stel dat iemand "schuld" had aan een verlies van Almere, dan hij zeker niet), het gaat ons om de trend van andere verenigingen om geld te smijten en overwinningen te willen kopen. Wij geloven daar niet in, wij doen daar niet aan mee. We hebben in ons team clubmensen die meer dan 20 jaar lid zijn, tot aan jeugdspelers, die geven wij de kans. Daarmee creëer je een team, en ook al is badminton een individuele sport, het team staat achter je om je vleugels te geven. Dit is een kampioenschap die voor de hele vereniging is, een beloning voor een gekozen weg, verpersoonlijkt in Alex Vlaar. Zowel VELO als Alex doen het voor de schoonheid van de sport, begonnen ze aan een competitie als underdog, maar kwamen ze door strijd en passie boven drijven. Dit is een kampioenschap op zich, en ik doe iedereen te kort om dit toe te schrijven aan één speler. Of één trainer. Of één punt. Dit is een kampioenschap van ons allemaal.

Franklin Telwin

Disclaimer: dit is een persoonlijke mening van Franklin Telwin