Wat levert het op?

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ook op de reacties die hem steunen heb ik geen opmerkingen gehad alhoewel ik ze verre van genuanceerd vind en soms zelfs ‘haatdragend’. Ik kan me vergissen of het zijn ook continu dezelfde mensen, die reageren?

Ik reageer nu wel omdat ik tot de conclusie kom dat het gewoon helemaal niets oplevert. Ik moet denken aan die oude TV-serie en film ‘V for Vendetta’ van James McTeigue. Zogenaamd een ‘freedom fighter’ maar wel een duistere.

Het langs de zijlijn staan en hard roepen is veel te makkelijk. Dat Piet Ridder op zijn site nu even aan de rem trekt vind ik een duidelijk teken. Het deelnemen aan het geheel en echt iets constructiefs neerzetten is veel lastiger. Dat is denk ik ook wat ik mis aan het verhaal van Ron Daniëls: wat voor constructiefs heeft het opgeleverd?

Is er een vereniging geweest waar we naar kunnen kijken om te zien hoe Ron zijn visie over sport vorm geeft? Een badmintonschool of selectie? Of misschien zelfs een individuele speler waar we de progressie aan af kunnen lezen. Want incidenteel een training of trainingsstage verzorgen is nog wat anders dan jarenlang spelers begeleiden met alle ups-and-downs.

De ups-and-downs van de organisatorische kant van badminton; gemeentes waar je om de haverklap in overleg zit omdat de plaatselijke judo-vereniging je uren wil hebben. Waar de huur van de sporthal kunstmatig hoog word gehouden om inkomsten te genereren ten koste van jou. Clubs, die het op toernooien laten afweten om hun kinderen te ondersteunen. Families, die ondersteuning nodig hebben omdat dochterlief een zeldzame spierziekte op loopt. Concurrerende badmintonscholen, die spelers weghalen. Spelers, die ergens anders gaan spelen en verenigingen aan het lijntje houden. En wel het meest bekende voorbeeld: Pietje en Klaasje die niet in één team willen omdat ze elkaar niet mogen. Allemaal voorbeelden uit het badmintonleven gegrepen.

Excuses alvast voor het voorbeeld, maar het gevoel van een maitresse of overspel komt hier kijken. Het is leuk ernaast, spannend en misschien nieuw. Maar verwacht niet dat ook de onderbroeken worden gewassen en het huis word opgeruimd. En vaak, heel vaak – is het nooit eeuwig. En – just in case – dit is geen ervaringsvoorbeeld.

Eigenlijk ben ik aan het wachten op dat ene tastbare ‘bewijs’. Neem de handschoen op en begin een badmintonschool. Laat ons verbazend zien hoe de kinderen naast het gezin, familie, club en school zich ontwikkelen. Hoe we in het Nederlandse (top)sport-klimaat ons staande houden en spelers ontzettend veel uitdagingen en keuzes krijgen.

Schrijf zelf een opleiding voor Nederlandse clubtrainers. Die rekening houd met het gebrek aan tijd, verschillende (opleidings)niveaus, sterkte van de vereniging, gebrek aan stages en te weinig zaalruimte.

Ron probeer eens een stap te maken en constructief iets te betekenen voor de Nederlandse badmintonsport. Je bijdrage voor de VBO was er in ieder geval één. Collega trainers hebben daar een fijne dag met elkaar gehad.

Maar er zijn mogelijkheden genoeg. Neem contact op met één van de vele verenigingen, die zonder trainer zit. Ga daar vier of vijf jaar aan de slag en verzet heldendaden. Neem het salaris op de koop toe want gouden bergen zijn er niet te verdienen. Oftewel – welkom in het mooie complexe geheel wat badminton in Nederland is en waar ik graag, nog steeds, een constructieve bijdrage aan wil leveren.