Trainer Rien de Korte was ook in Oro

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Ik ken deze kinderen uiteraard wel van de training, maar dit voelde toch anders. Gelukkig bleken de kinderen, niet alleen tijdens de reis, maar ook tijdens het kamp, zich te gedragen zoals je van kinderen van deze leeftijd mag verwachten. De spanning trok echter pas werkelijk weg toen ik datgene kon doen ik het liefste doe, training geven.

Een op een

Voor mij was het echt wel bijzonder om ook voor Erik Meijs en Vincent de Vries een training te verzorgen. Maar het meest bijzondere en inspirerende voor mij als trainer was het kunnen werken met 1 persoon gedurende anderhalf, twee uur en dat twee tot drie keer op een dag.

Dan is het mogelijk om aan details te werken, net zo lang tot het goed gaat. Dan is er tijd om met de speler te praten over het hoe en waarom. Het een op een werken voelde als een speeltuin.

Uitwisseling

Een andere bijzonderheid tijdens het kamp was de uitwisseling van gedachten, beelden, technieken, kortom badminton, met de andere trainers.

Het komt niet zo vaak voor dat je een gehele week samen met 11 andere gedreven en gepassioneerde trainers samen bent, samen trainingen verzorgt, samen badminton leeft. Dit punt, uitwisseling en discussie, is voor een volgende keer nog wel voor verbetering vatbaar. Doordat de terechte aandacht gevestigd was op de spelers en dat die daarvoor in twee groepen waren verdeeld, waren de trainers wel twee keer zoveel tijd aan training geven kwijt. Dus als de spelers 4 tot 6 uur per dag trainingen hadden, dan hadden de tr4ainers 8 tot 12 uur training te verzorgen. Gelukkig bestond een deel van de trainingen voor de jeugd uit bezoek aan een Deense badmintonschool, daar konden de begeleiders naar hartelust hun beelden uitwisselen.

Deens trainen

Het bezoeken van de Deense badmintonschool en de Deense topclub in Kopenhagen waren sowieso hoogtepunten. Zien en horen hoe intensief, serieus en hard er daar getraind wordt, is een openbaring. Niet alleen de kwaliteit ligt hoog, maar ook de kwantiteit.

Het is kennelijk mogelijk in Denemarken om voor veel spelers meerdere keren per week, en een aantal, meerdere keren per dag, te trainen. En bij alle spelers zie je dezelfde drang om het goed en beter te doen. Leeftijd maakt hier niet bij uit.

Ik zag een volwassen speler die in staat was om met 10 smashes binnen drie centimeter van de zijlijn een kleine deuk in de vloer te veroorzaken. Toen hij de elfde smash twee centimeter uit sloeg, was hij des duivels op zichzelf. Er waren kinderen die het als een belediging opvatten als ik lachte om een mooi geslagen, en dus onhoudbare, shuttle door de tegenstander. Ik zag jeugdspelers die na de training nog een half uur napraten met hun trainer, of die na de training geheel zelfstandig nog een half uur krachttraining gaan doen.

Nederlands trainen

Het bezoek aan de Denen levert gelijk ook een van de belangrijkste leerpunten op. Daar waar de Denen doorgaan en bezig zijn met zichzelf te verbeteren, stoppen onze spelers. Niet allemaal natuurlijk, maar voor zover ik kan zien in mijn badmintonomgeving en ook tijdens deze week, durf ik deze generalisatie toch wel aan.

We lijken wel een erg extravert volkje, dat veelal op zoek is naar bevestiging en aandacht buiten zichzelf. En vervolgens ook snel tevreden is met het resultaat van de korte termijn. Aan oneliners en snelle grappen geen gebrek, maar of dit leidt tot doordachte strategieën betwijfel ik. En dat jeugdspelers geen idee hebben over waar ze naar toe willen en kunnen, hoort bij de leeftijd, maar zijn wij coaches daar dan wel mee bezig?

Hebben wij een beeld of visie in ons hoofd waar we met de spelers naar toe willen en hoe we dat willen realiseren? Zijn wij wel bereid te luisteren naar anderen en te leren of schieten we liever in de veilige modus? Ik wil wel en dat was ook de reden voor mij om aan dit kamp deel te nemen. Het is voor mij ook altijd de reden geweest om regelmatig bijscholingen te volgen, niet vanwege de licentieregeling, maar om te leren, om een betere trainer/coach te worden. Want ondanks alles verdienen de spelers het om een trainer/coach te krijgen die steeds op zoek is naar meer en beter.

Topsport

Als de Nederlandse mentaliteit is zoals hij mij schijnt te zijn, dan is de vraag of hier wel topsport mogelijk is. Gezien de resultaten van diverse Nederlandse topsporters in diverse takken van sport kunnen we niet zeggen dat het niet mogelijk is. Dus zullen we ook buiten onze eigen badmintonwereld moeten durven kijken. En voor de korte termijn betekent het voor mij dat ik niet de nadruk moet leggen op harder trainen, maar op beter trainen.

Voor mij is dit het belangrijkste van wat ik in deze week Orø heb meegekregen. Dit vraagt van mij een veel individueler aanpak van de spelers, want daar waar de spelers in een groep zich makkelijk verliezen in effectbejag binnen de groep, doen ze dat in een individuele setting niet. Ik zal als trainer dus de voorwaarden moeten scheppen om ieder speler individueel tot zijn of haar recht te laten komen.

Rien de Korte
trainer Badminton School Breda