Huynh speelt niet op de Dutch Open

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Het is iets waar je één of meerdere jaren voor moet trainen en dan maar hopen dat er geld is op het moment dat je op je top bent. Het zijn dingen die je in je herinneringen opslaat om later aan je kinderen te vertellen. Die ene keer dat je mee mocht naar Europa. De beloning voor jaren heel erg hard werken en vaak knikken en ja zeggen als de trainer zei dat je niet goed genoeg had gewerkt.

Je hebt een ambitie net zo groot of zelfs nog veel meer dan spelers in Europa. Want dit is jouw kans om uit de ellende van thuis te komen. Badminton is niet alleen een sport, het is een sociale kans in je leven. Daarom heb je elke dag weer pijn als je opstaat. Je doet het niet eens voor jezelf. Je mag je ouders niet teleurstellen: het hele dorp kijkt TV als je moet spelen. En... je weet het, als je verliest word je op straat aangesproken, want jij bent de enige uit het dorp die weleens op TV komt.

Huynh speelt niet op de Dutch Open terwijl we er alles aan hadden gedaan om dat mogelijk te maken. Samen met sponsors en geweldige medewerking in Nederland. Ik heb het haar onmogelijk gemaakt, omdat ze met mij in samenspraak wordt gebracht. En omdat ik geen goede coach ben, mag ze het land niet uit en is haar droom op een internationaal toernooi weg. Ze is niet boos. Ze is nooit boos. Ze glimlacht als ik afscheid neem, maar het doet pijn, heel veel pijn en vooal bij mij.

Dus als je dit leest, dan weet je dat je doel is bereikt. Je heb me pijn gedaan, ik hoop dat je blij bent.

Ron Daniëls