Lisa Malaihollo: 'Wat een geweldig gevoel!'

Ken je BC Hoeven al?

Maar voordat we daar aan de bak mochten, besloten we eerst nog wat extra wedstrijdritme op te doen tijdens het Amor-toernooi in Groningen. Elk jaar speel ik met Wendy Slaats en dit jaar kregen we ook Rikkert Suijkerland en Dennis van Daalen de Jel zover om mee af te reizen naar Groningen.

Op vrijdag nog even de kwartfinales van het EK gekeken en ons teamgenootje Soraya flink aangemoedigd. Na de spannende dubbel van Selena en Iris besloten we onze reis te vervolgen naar het verre noorden.

Vanwege het weinig aantal inschrijvingen in de hoogste klasse, speelden we in alle onderdelen in een poule. Er stonden dus flink wat wedstrijden op het programma, maar dat maakte het eigenlijk ook wel gezellig. Bovendien was een goede vriendin van me als verrassing ‘even’ afgereisd om me aan te komen moedigen. Aangezien we ook nog aan de chemie binnen ons team moesten werken (was er natuurlijk al, maar het kan altijd beter), besloten we na een lekker etentje in de stad ook nog even naar het feest van het toernooi te gaan. Het thema ‘beestenboel’ deed zijn naam eer aan en halverwege de avond liepen er dan ook een aantal beesten los in de tent.

Zondag uiteraard weer fris en fruitig op de baan om de overige partijen te spelen. In de mix namen Rikkert en ik het op tegen onze teamgenoten Dennis en Wendy. Na twee sets vol met fouten aan beide kanten van het net, moest de derde set de doorslag geven. Dennis en Wendy zetten ons goed onder druk en we kwamen net te kort om het winnende punt eruit te slepen. In de verlenging gingen we onderuit en moesten we ze feliciteren. Daarna snel door naar de singel, waarin ik weer tegenover Wendy stond. Dit keer trok ik aan het langste eind en mocht ik de felicitaties in ontvangst nemen. En na een te korte nacht en lange zondag mocht ik ook nog een keer met Wendy in de dubbel aantreden. Gelukkig was het niet al te zwaar en stonden we na twee sets als winnaars naast de baan. Een lange terugrit met diverse vermoeiende denkspelletjes maakte een einde aan ons zeer gezellige weekendje in Groningen.

Na dit gezellige en ontspannen weekend, werd het tijd om weer serieus de laatste twee trainingen voor het kampioenschap in te gaan en ons te focussen op de wedstrijd waar we zo hard naar toe hadden gewerkt met z’n allen. Woensdag nog heerlijk met het team getraind en daarna gezellig gegeten en spelletjes gespeeld, want zoals ik net al schreef: de chemie kan altijd beter. Er werd flink vals gespeeld door verscheidene ‘teamgenoten’ en na een aantal rondes slappe lach (yes zelfs de coach was even zijn zenuwen kwijt!) was het helaas tijd om naar huis te gaan. Donderdag de laatste training en ik voelde die avond al flink wat adrenaline door mijn lijf gieren. Wat mij betreft hadden we gelijk die avond al om het kampioenschap gespeeld! Alles liep lekker en ook de rest van het team stond op scherp. Vrijdag lekker even een relax dagje gehad met nog steeds ontzettend veel zin in de finale. Zaterdagochtend zat ik dan ook al om 8 uur ’s ochtends klaar wakker overeind in bed (de mensen die mij goed kennen zullen hier waarschijnlijk heel hard van schrikken). Na een heerlijk bordje nasi goreng van mama reden we ruim op tijd richting Barendrecht.

Barendrecht had weer ontzettend zijn best gedaan en de hal zag er super uit. Bij binnenkomst kreeg ik gelijk een goed gevoel en natuurlijk ook wat gezonde spanning. Op tijd begonnen we aan onze warming-up en konden we even wennen aan de banen. Na de teambespreking en bekendmaking van de opstelling kon het echte werk gaan beginnen! De damesdubbel ging super van start en Myke en Wendy speelde een zeer goede wedstrijd tegen Maartje en Eefje. Helaas ging Amersfoort er toch met de winst vandoor. Onze mannen hadden het op de baan ernaast ook lastig tegen Joéli en Jelle. Na een verloren eerste set, ging ook het begin van de tweede set richting Amersfoort. Gelukkig hielden onze DvDdJ en Local Hero hun hoofd koel en wisten ze hun spelletje in een effectiever spel om te zetten. De winst was na 3 sets dan ook voor Velo! 1-1!

Russell en Soraya mochten aantreden in de tweede enkelspelen. Onze Muscle Runs vocht voor wat hij waard was tegen Nick, en de eerste set ging het dan ook tot aan de pauze gelijk op. Helaas moest hij toch in twee sets zijn meerder erkennen in Nick. Soraya nam het op de baan ernaast op tegen Kirsten. Ook Soraya speelde zeer geconcentreerd en fel en haalde vrij eenvoudig de eerste set binnen. De tweede set kwam Kirsten nog wat dichterbij, maar Sora-Yeah haalde met 21-15 het tweede punt voor Velo binnen!

Ik zelf mocht het net als in de reguliere competitie opnemen tegen Gayle. De laatste keer dat we tegen elkaar speelden werd het een zware partij met lange rally’s. Ik wist dat ik weer lekker wat kilometers zou moeten gaan maken en nam me voor om de eerste set een zo hoog mogelijk tempo te spelen en niet ongeduldig te zijn. Het werkte en kon de eerste set dan ook met 21-10 binnenslepen. De tweede set kon ik het tempo echter niet meer volhouden en maakte ik ook teveel eigen simpele fouten. Gayle kwam zelf ook beter in de wedstrijd en we gingen gelijk op. Met nog een paar rally’s te gaan dwong ik mijzelf om nog even alles te geven en met 21-17 haalde ik het 3e punt voor ons binnen. Wat een opluchting!

Dennis was ondertussen goed bezig tegen Edwin. Met Dennis zijn vastheid, geduld, lange rally’s en vechtlust was ook het 4e punt een feit! Onze vliegende Westlander Jim en Sora-Yeah waren inmiddels al bijna klaar met hun 1e set in de mix tegen Jelle en Eefje. Rikkert en ik stonden tegenover Maartje en Joéli. Terwijl Jim en Soraya de eerste set zeer knap in de verlenging binnen sloegen, gingen Rikkert en ik als een speer van start. Alles wat we wilden spelen lukte net als in de twee trainingen ervoor. De eerste set was dan ook met 21-13 voor ons. Jim en Soraya verloren de tweede set waardoor hun derde set tegelijk met onze tweede set begon.

Rikkert kreeg vleugels en ook ik stond lekker te spelen. Binnen een mum van tijd stond het bij ons 8-3 en toen we stiekem naar de baan naast ons keken stond het daar 6-2. Zonder iets tegen elkaar te zeggen beseften we dat we best wel eens het winnende punten konden gaan maken. Vanaf dat moment ging Rikkert nog sneller en scherper spelen en kon ik alleen maar toekijken hoe shuttles voor mijn neus werden weggekaapt en hij zelfs achter zijn rug langs een shuttle terug over het net kreeg. Beide mixen stormden af op een overwinning. Toen kwamen we eindelijk op matchpoint. Rikkert serveert. Maartje rusht in. En ik zie de shuttle maar niet terugkomen.

Als ik me eindelijk omdraai zie ik dat de lijnrechter de shuttle uit geeft! Rikkert en Ciraar hangen al in de lucht als ik mijn racket bijna van vreugde tegen de grond kapot smijt! De confetti dwarrelt naar beneden en binnen een mum van tijd staan we met z’n allen te springen! Wat een ontlading en wat een mooie wedstrijden! Ik ben zo super trots op mijn team en trainers! Waar niemand aan het begin van het seizoen van had durven dromen kwam nu op 25 februari toch uit! Met ons nieuwe verjongde team hebben we de landstitel binnen weten te slepen. Wat een geweldig gevoel en wat geniet ik nog steeds!