Samantha Barning: 'Tjah... waar zal ik eens beginnen'

Ken je BC Olympia '56 al?

Vrij weekend was dit als gevolg. Maandag heb ik gewoon een trainingsdag afwerkt zoals vele andere in het jaar. Geen problemen, voelde me fit en was in voorbereiding voor de maand oktober die in het teken staat van veel grote toernooien spelen. Dinsdagochtend was er ook nog niks aan de hand, de ochtend training was klaar dus tijd om goed te rusten en in de middag weer een goede sessie neer te zetten. Echter liep dit anders dan verwacht.

Om 17.00 uur begon de training en ik was lekker bezig, niks aan de hand. Tijdens een zijwaartse oefening ging dit volledig mis. Ik was onderweg naar de rechts maar moest toen weer naar links, verloor licht mijn balans en wilde corrigeren. Gevolg daarvan was dat mijn voet dubbel klapte en ik "krak" hoorde van beneden.

Mijn eerste reactie was: "Stop maar, mijn voet is gebroken. Het is gedaan"! Nog een aantal passen kon ik er op leunen en ook lopen maar meteen daarna was de pijn niet meer te houden. Dit werd eigenlijk alleen maar erger en kon mijn voet ook niet meer belasten. Meteen ben ik nog langs het Sportmedisch Centrum op Papendal geweest.

Daar was meteen contact met onze sportarts. Die deed wat testen en ik dacht mij mezelf dit heeft geen zin stuur me maar door naar het ziekenhuis daar krijg ik de bevestiging van mijn gevoel. En ja hoor, de sportarts vond toch dat er een foto gemaakt moest worden want hij had dezelfde mening als mij. Onderweg naar het ziekenhuis werd de pijn alleen maar heftiger en eenmaal aangekomen ben ik in een rolstoel door de gang geduwd. Na een korte wachttijd kon ik een foto laten maken van mijn voet.

Lees de rest van dit artikel op de website van Samantha Barning.