Nog een lange weg te gaan voor Vincent de Vries

Maak kennis met Boris Vermaas!

Voor diegene die mij op Facebook en Twitter ( @vincentvries ) volgen weten ongeveer hoe de afgelopen maanden eruit hebben gezien. Na een jaar van tegenslagen heb ik bijna alleen maar goed nieuws te melden.

Laat ik eerst beginnen met het meest positieve nieuws: ik kan weer pijnvrij spelen! Wat heeft dat lang geduurd zeg. Af en toe merk ik na het spelen nog wel een lichte pijn, maar dat trekt altijd weer snel weg. Vanaf eind september ben ik weer vol in training en merk per week progressie. Mijn lichaam wordt krachtiger, sneller en explosiever en kan de trainingsbelasting steeds beter aan.

Omdat ik weer voluit kan trainen heb ik samen met Rune en de medische staf besloten om weer (internationale) toernooien te gaan spelen. Het eerste toernooi werd voor mij de Scottish Open in Glasgow. Hier mocht ik de eerste ronde tegen Raul Must uit Estland. Hier kan ik heel kort over zijn. Ik kwam nog wedstrijdritme en conditie te kort om de wedstrijd naar mijn hand te zetten. Achteraf had ik toch nog behoorlijk wat pijn aan mijn knie wat geen goed teken was. Om die reden heb naderhand een paar dagen rust gehouden om daarna de training weer op te pakken.

Het volgende toernooi was Ierland in de eerste week van december. Aangezien mijn knie bij het vorige toernooi nog liep te zeuren, heb ik na elke wedstrijd deze preventief gekoeld met ijs. Achteraf verstandig, want ik mocht drie partijen spelen die dag. Uiteindelijk verloor ik de laatste ronde van de kwalificatie de slag om Dublin van een Duitser. Toch heb ik hier weer wat puntjes gepakt om mijn ranking weer wat op te schroeven.

Lees de rest van dit artikel op de website van Vincent de Vries.