Kinderen uit de buurt komen kijken naar de clown die kan badmintonnen

Maak kennis met Nagasharan Podala Vengatesh!

Ik ben in Lap Vo, heb al in twee dagen tijd geen blanke gezien en spreek de taal niet. Er wordt badminton gespeeld in een hal die letterlijk vol met spinnenwebben hangt langs de wanden. Dat ben ik wel gewend: in Azië is alles vuil en vies en schoonmaken is iets dat zich in een ver hier vandaan land afspeelt.

Vijf kinderen zijn aan het spelen. Ze zijn tussen de 11 en 17 jaar. Harde slagen, leuk voetenwerk, maar slechte techniek. Het regent buiten zoals het alleen in de tropen kan regenen en het dak is van blik, dus je kunt ook als je het wil jezelf niet verstaanbaar maken. Ik kijk naar de spelers en de trainer die daar rondloopt. Maar ja, ik ben de enige blanke die daar ooit is geweest en mijn aanwezigheid doet al het spel stoppen.

Ik kan het gewoon niet laten en wijs op een racket en daarna op mezelf. Geen probleem, ik krijg het racket in mijn hand van een meisje van een jaar of 14, vindt een shuttle we slaan naar elkaar. Lachen natuurlijk, want zo'n dikke ouwe blanke vent met een rooie kop loopt op zijn blote voeten over de baan.

Dat kan ik dus ook niet, bewegen op de baan is nou niet bepaald mijn sterkste punt. Maar laat de shuttle niet in de buurt komen, want de techniek is nog steeds topniveau. Daar komen de kinderen dan ook snel achter, want ik zet ze onafgebroken op het verkeerde been. Nog meer gelach natuurlijk.

Ik kan niets vertellen en voor die spelers die met mij hebben gewerkt en weten hoeveel ik ouwehoer op een baan is dat misschien moeilijk voor te stellen dat ik ook training kan geven zonder een woord te zeggen. In detail laat ik ze zien hoe schijnbewegingen in elkaar zitten en hoe je met je ogen een tegenstander naar de verkeerde hoek kan dwingen. Hoe de service alles bepaalt in de tactiek. De regen valt echt met bakken uit de lucht en het lawaai in de hal is oorverdovend maar de spelers hebben plezier en ik nog veel meer. Kinderen uit de buurt komen kijken naar de clown die kan badmintonnen. Het is onze sport in de meest essentiële vorm. Iedereen wil een racket hebben en de dingen uitproberen. Zo maak je nieuwe badmintonspelers en zo wordt een doodeenvoudige middag in een door god verlaten plaats als Lap Vo iets waar 5 kinderen nog lang over zullen praten.

Ik liep gelijk met de gedachte deze kinderen uit te nodigen om naar Oro te komen, niet omdat ze goed zijn, want dat zijn ze nog lang niet maar gewoon omdat ze net als ik deze sport zo leuk vinden. Gaat het lukken? Geen idee, maar het is wel de moeite waard het eens te proberen. Tot nu toe heeft iedereen me op de bezwaren gewezen om het ook maar te proberen, waarom ziet iedereen altijd bezwaren die ik niet zie?

Het is gestopt met regenen en binnen de kortste keren is het weer droog op straat, we gaan even buiten zitten en de lokale kinderen die nog nooit badminton hadden gespeeld voor deze dag pakken hun fiets weer op en blijven rond om me heen hangen. High fives die ik 'steevast mis sla' en grapjes met gekke bekken en Donald Duck praat zorgt ervoor dat ze nog een tijdje blijven hangen, maar de drang naar een koud biertje wordt sterker dan het uitrusten op een bankje voor ouwe lullen dus stap ik maar weer eens op ,nadat ik heb beloofd zondag weer training te komen geven (dan zal ik het ook eens filmen).