Topsport-sectie Badminton Nederland: laat uw ophaalbrug omlaag en deel uw kennis!

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Hij had het er over dat als je wat wilde bereiken in de badmintonsport je op Papendal moet zijn.

Kijkend naar de finalisten zie je dat hij een punt heeft. Van alle finalisten zijn er volgens mij twee spelers die geen directe band met Papendal hebben. Het concentreren van alle goede spelers in een trainingscentrum heeft veel voordelen. Het heeft echter ook nadelen.

Een van de nadelen is dat er een groot machtsblok kan ontstaan. Een machtsblok dat zich ook als zodanig gaat gedragen. Er kan dan een beeld ontstaan van een groot kasteel met een grote en diepe gracht er omheen met een ophaalbrug. En die ophaalbrug gaat slechts zelden open en dan ook nog alleen als men op het kasteel vindt of denkt dat men er voordeel bij heeft. Bij mij begint dit beeld langzaam te ontstaan.

Vooropgesteld dat de spelers van de nationale selectie goede finales gespeeld hebben en dat ze in mijn ogen nog steeds progressie in hun spel boeken, maar het verschil met de spelers die niet in de nationale selectie zitten wordt steeds groter. Dat kan je de spelers van de selectie niet kwalijk nemen, maar het zou de bond grote zorgen moet baren.

Als je geen concurrentie en geen tegenstand hebt, wordt het moeilijk om te groeien. Het baart mij bijvoorbeeld zorgen dat een van de halve finales in de vrouwenenkel binnen 25 minuten beslist wordt zonder dat er van spanning sprake was. Dat is geen verwijt aan de speelsters, maar een constatering van mijn kant.

In alle geledingen van de maatschappij wordt nu gesproken over marktwerking en dat marktwerking er voor zorgt dat alles beter wordt. Ik besef ook wel dat niet alle markten geschikt zijn voor marktwerking en dat er markten zijn waar we helemaal geen marktwerking moeten hebben. Maar ik denk dat we binnen de badminton best marktwerking kunnen hebben zonder dat we daar alle kennis die we zelf hebben aan anderen moeten weg geven. Maar samenwerken moet kunnen en is, denk ik, zelfs een voorwaarde.

Misschien kunnen we een voorbeeld nemen aan het korfbal. Een sport waar we blijkbaar het alleenrecht op hebben: hoe vaak zijn we daarin niet wereldkampioen geworden? Maar de korfbalsport wil graag Olympisch worden. Daarvoor moet de sport in een bepaald aantal landen gespeeld worden. De Nederlandse Korfbal bond steunt nu een programma waarin geregeld wordt dat de korfbalsport in de hele wereld gepromoot wordt en Nederland draagt een groot deel bij aan de technische en trainingskant.

Wij hebben in Nederland heel veel kennis van korfbal. Net zo als er bij Badminton Nederland veel kennis is over badminton. Maar je krijgt het idee dat die kennis er alleen voor de Nederlandse badmintonbond is. En dat die kennis is opgeborgen in het kasteel met de grote en diepe gracht waarvan de ophaalbrug bijna altijd gesloten is.

Ik hoop dat er met de nieuwe technisch directeur een verandering zal komen en die ophaalbrug open gaat en dat veel kennis en informatie gedeeld gaat worden, zodat iedereen in badmintonland er beter van wordt.

Wat verder opvalt bij de finalisten is dat er maar een van de finalisten in de Nederlandse competitie speelt. En dat we van de ene finalist ook nog verwachten dat hij volgend jaar niet meer in Nederland speelt. Het blijft voor mij een vreemde gewaarwording dat dat zo is.

Dat iedereen in Nederland traint, maar in het buitenland speelt, wederom is dat geen verwijt aan de spelers. Die kiezen wat voor hen het beste is, een heel logische, normale en noodzakelijke keuze voor een topsporter. Maar ik denk wel dat het feit dat bijna alle finalisten in het buitenland spelen een bijdrage levert aan het feit dat ik mij minder verbonden voel met de speelsters en spelers van de nationale selectie.

Ik kan mij ook voorstellen dat ik daar niet de enige in ben. De spaarzame momenten dat ze dan in Nederland te bewonderen zijn zullen we dan maar moeten benutten.

Een andere zaak waar ik weer over verbaasd heb is dat de dames en herendubbel opnieuw tegelijk gespeeld werden aan het eind van de finaledag. Dat was de voorgaande jaren ook het geval: toen was er kritiek op en werd er gezegd dat er voor het volgende jaar gekeken zou worden of dat veranderd zou kunnen worden.

Gezien de plaatsingen kon je op voorhand voorspellen dat er eenzelfde situatie zou ontstaan. Het is blijkbaar een onoplosbaar probleem, want dit jaar werden ze weer als laatste gespeeld. Je zou zeggen dat als ze de speelvolgorde omdraaien en de herendubbel en damesdubbel tegelijk als eerste laten spelen en de gemengd dubbel als laatste dat de de spelers evenveel rust zouden hebben als in de volgorde waarin ze nu gespeeld hebben en kunnen we het paradepaardje van de bond aan meer publiek tonen dan dat nu het geval was.

Kijkend naar de finales kun je zeggen dat de plaatsingscommissie zijn werk goed gedaan heeft. Alleen Nick Fransman is bezweken aan de druk van het spelen van een Nationaal Kampioenschap en heeft zijn plaatsing niet waargemaakt.

De negatievelingen zullen weer zeggen dat het een voorspelbaar toernooi geweest is. Maar ik denk dat de winnaars de terechte winnaars zijn en dat ze de beste waren dit weekeinde.