Een kennismaking met Henri Vervoort: de nieuwe bondscoach singles

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Noot van de redactie: de tekst van dit interview is geschreven vóór de versoepelingen op 19 mei 2021.

Zou er in Nederland ook een plek bestaan waar nog wel gebadmintond zou worden? Een plek die niet bezweken is onder de druk van het coronavirus? Na enig nadenken en zoeken heb ik de plek gevonden. Het is een klein dorp aan de rand van Arnhem. Dat is de plek voor badmintonzombies, mensen die niet kunnen zonder shuttle, racket en het geluid van shuttles die door de snaren geraakt worden.

Mensen zoals ik.

Maar je kan niet zomaar naar binnen in de hal van het dorp. Ik had een goede smoes nodig. Ik dacht dat ik die gevonden had in een interview met de nieuwe singles-bondscoach bij de bond, Henri Vervoort.

Een Nederlander die jarenlang in Italië gewoond en gewerkt heeft en sinds februari in dienst is bij Badminton Nederland. In Italië was Henri verantwoordelijk voor badmintontraining van de jongste jeugd, de oude jongeren tot aan spelers in en tegen de nationale selectie van Italië. In Nederland is hij nu verantwoordelijk voor de S1-selectie. De groep spelers net onder de nationale selectie en die intern zitten op Papendal.

Ervan uitgaande dat mijn 'roem' nog niet tot over de landsgrenzen geraakt zou zijn, heb ik geprobeerd de hal binnen te komen via een interview. Helaas bleef de hal ook voor mij gesloten, maar ik was van harte welkom op zijn Henri's privécamping. Tenminste, als ik bereid was enige hand- en spandiensten te verrichten.

Ik ben altijd bereid ergens een wit voetje te halen, dus dat was geen probleem. Ik werd hartelijk ontvangen op één van de twee aanwezige stoelen. Een heel ander ontvangst dan bij de voorzitter van de bond, die had voor ons gesprek namelijk de burgemeesterskamer van gemeente Rijswijk geregeld.

Voordat er sprake was van de hand- en spandiensten hadden we een lang gesprek over badminton in coronatijd. Dat ik niet de enige was die uitgevonden had dat er in Papendal nog gebadmintond kan worden. Maar het is helaas voor weinigen weggelegd. Er wordt regelmatig gebeld door mensen die willen meetrainen. Maar de regels laten het niet toe.

Henri vertelt hoe hij regelmatig met de andere trainers zit en dan bespreekt wat ze graag zouden willen en dat het helaas niet kan. Dat ze graag meer wedstrijden, toernooien en de andere RTC's zouden bezoeken. Dat ze graag meer mensen op de training zouden ontvangen, spelers om te sparren met de vaste spelers, spelers die een keer zouden kunnen meetrainen, trainers om mee te praten en te sparren over badminton. Helaas moeten deze plannen wachten tot na de coronacrisis.

In de eerste maanden van zijn aanstelling is Henri druk bezig geweest met het leren kennen van de spelers en alle mensen die betrokken zijn bij de spelers op Papendal. Dat is een grote groep mensen: van de conditietrainer en de diëtist tot de fysiotherapeut en de psycholoog. En uiteraard de andere trainers op Papendal. Hij was in Italië gewend zelf veel te moeten regelen en beslissen, hier gaat het met veel meer overleg. Hij is heel tevreden met het overleg en de samenwerking met Eefje Muskens en Ruud Bosch.

In tegenstelling van wat we gewend zijn van een aantal voorgaande bondscoaches wil Henri graag zichtbaar zijn in badmintonland. In Italië was hij gewend met zijn spelers op pad te zijn en in de hal te zijn. Hij is nu ook van plan toernooien en competitiewedstrijden te bezoeken. In zoverre zijn agenda en zijn vriendin het toelaten.

Na nog een lange uiteenzetting over plannen voor de jeugd, hoewel zijn eigenlijke taak de senioren singlespelers zijn, denk ik dat ik er misschien wel zonder de hand- en spandiensten vanaf kan komen vandaag. Maar helaas het moet er toch van komen en na het verrichten van de hand- en spandiensten ga ik met twee witte voetjes naar huis.