Wake Up Call voor badmintonspelers die denken dat ze de Olympische Spelen gaan halen

Maak kennis met Brian Wassink!

Naast de drie vrouwen hebben we één een herenenkel gehad in deze periode en dat was Mark Caljouw. Dus in bijna een kwart eeuw hebben twee Nederlanders in het enkelspel deelgenomen.

Drie dus waarvan alleen Judith echt uit Nederland kwam. Mia kwam uit Indonesië en was al een wereldtopspeler en Jie uit China en voor haar geldt hetzelfde. Deze twee spelers kwamen als volwassene naar Nederland en Badminton Nederland kan geen enkele claim leggen of ook maar zeggen dat ze ook maar het minste hebben bijgedragen aan dit succes. Een speelster die nu uit Nederland komt en die hier is opgegroeid en zich hier heeft ontwikkeld als speler, daarvan is de kans dat ze naar de Spelen gaat in het enkelspel ver onder de 1%.

Dubbelspel naar OS

In het dubbelspel zie je dat deelname aan de Olympische Spelen zich afspeelt rondom enkele speciale personen die op dat moment buitengewoon goed en talentvol waren of zijn. Partners van deze spelers zijn vaak veel minder talentvol maar worden meegetrokken naar een iets hoger niveau.

Ze zouden het waarschijnlijk niet zonder deze speciale partner hebben kunnen doen.

Ook hier ga ik weer uit van de echte Nederlandse spelers zonder de invloed van buitenlanders die op latere leeftijd onze nationaliteit hebben gekregen. We nemen weer dezelfde periode vanaf 2000 en kijken dan naar wie de talentvolle spelers waren die met verschillende partners de Spelen konden halen.

De eersten waren zonder meer Lotte Jonathans en Chris Bruil die samen en met andere partners mee hebben gedaan aan meer dan één Olympische Spelen. Het beste voorbeeld is zonder meer Selena Piek: rondom haar talent hebben meerdere partners de Spelen kunnen halen. Zulke spelers zijn er niet vaak: we hebben het over één heer en twee dames in de afgelopen 22-23 jaar.

Op dit moment hebben we zo'n talent dat anderen op sleeptouw kan nemen niet rondlopen in Nederland. Er dient zich misschien een speler aan maar we moeten nog zien of deze ontwikkeling zich doorzet.

Op de Olympische Spelen van 2000 waren er acht Nederlandse spelers die gingen, in 2004 waren dat er zes, in 2012 was dat er één (Yao Jie - geen Nederlander maar iemand die voor ons land uitkwam), in 2016 waren het er vier en geen enkele singelspeler, en in 2020-21 waren dat vijf spelers.

Gemiddeld gaan er 4.8 badmintonspelers naar de Spelen, echte Nederlandse enkelspelers zijn dat er 0.4 per Spelen en als je de buitenlanders meetelt dan is dat 1.0 speler in zowel het heren- als het damesenkelspel. Er gaan dus 3.8 spelers naar de spelen als je geen rekening houdt met de neergaande lijn over de afgelopen jaren (van acht in 2000 naar vier of vijf in 2020).

Dat is een halvering in 22 jaar. Als dit een trend is dan hebben we drie spelers bij de Spelen van 2024 in Parijs en twee bij de Spelen van 2028 in Los Angeles.

De kansen...

Wanneer je denkt dat je zeker naar de Spelen gaat dan zwets je uit je nek en weet je niet waar je het over hebt. Het is 99.9% zeker dat er geen speelster gaat in het enkelspel. En na 2024 zie ik ook maar een super kleine kans in één van de dubbelspelen gewoon omdat het dominante uitzonderlijke talent er niet is vandaag.

Je kan het niet uitsluiten, maar wanneer je de statistieken mag geloven dan kan het eigenlijk niet. Er is natuurlijk altijd hoop maar dan moet alles binnen een organisatie vlekkeloos verlopen, BNL heeft niet zo'n reputatie en draagt niet bij aan het scheppen van deze mogelijkheden.