The last morning

Ken je Roosterse BC al?

Hetgeen ik van deze trip heb op gestoken is dat ik met Erik en Tobias heb kunnen werken en laten zien dat je met een andere instelling veel meer kan bereiken in twee weken dan een half jaar training in Europa.

Dit had ik al gezien bij Jelske en Kjeld uit België maar het is bevestigd door deze twee jongens. Gisteren nog een email gehad van Holger Hasse uit Duitsland die graag de mogelijkheden wil bespreken voor dit soort trainingen, nadat hij had vernomen van de trainingen die Tobias had gevolgd.

Verder heb ik hier alles gedaan waarvan de reisgidsen zeggen dat je het NOOIT moet doen. Dit waren ook de eerste woorden van Stef Meijs toen we in het eerste restaurant gingen eten: "Erik we doen nu alles waarvan je leest dat je het niet moet doen." Ik heb van alles gegeten, ratten, slangen, kikkers, allerlei soorten slakken zowel rouw als gekookt, vleermuis en nog veel meer waarvan ik niet wist dat je het kon eten. Ik ben in eetgelegenheden geweest waar ik echt NOOIT in zou gaan als ik niet samen met mensen uit Vietnam samen was.

Het enige wat ik jammer vind, is dat ik deze taal dus echt NOOIT zal leren. Bahasa Indonesian is makkelijk vergeleken bij deze taal. Het is natuurlijk ook een uitdaging om training te geven aan spelers die je voor 100% niet verstaan. Alles moet met handen, voeten en gezichtsuitdrukkingen.

Mijn grootste compliment dat ik heb gehad is van een klein meisje. (Stef heeft haar op een van de filmpjes staan waar ik haar training geef.) Ik heb een klein cadeautje van haar gehad en ze vertelde via Huyhn dat ze nog nooit training had gehad van zo'n positieve coach.

Ik heb ook weer veel gezien. Vietnam is de reden dat ik pacifist ben en geweld - anders dan met mijn pen en mond - altijd uit de weg ga. Ik ben opgegroeid met de oorlog daar op TV elke avond weer. Vietnam is daarom een speciaal land voor mij. Ik kon mijn emoties dan ook moeilijk onder controle houden bij de speciale tentoonstelling over de oorlog. De trip door de "killing fields" bij de grens met Cambodja waar duizenden en duizenden mensen zijn vermoord doordat ze zelf een plastic zak over hun hoofd moesten doen en daarna de handen op de rug gebonden werden.

De zaterdag die ik samen met Huyhn heb doorgebracht met de armste van de armste kinderen en waar we badmintonspelletjes hebben gedaan met de spullen die ik van Carlton's Peter had gekregen om daar achter te laten. Hetgeen ik het meest zal missen zijn de vriendelijke glimlachen van de kinderen als ze de trucjes zien en gelijk nadoen, dat is wat onze sport doet met mensen en dat is prachtig. Nu is het terug naar het koude Nederland in werkelijk alle opzichten.

Ron Daniëls

Diploma- en licentieloos

PS Huyhn: I'm a lucky person to meet somebody like you. You never think about yourself, did everything for Stef, Erik and Tobi. You were tired of hard training, painted on your smile on and did it again and again. I can learn a lot for somebody like you, you made my stay in your country something I will NEVER forget. I say thank you, but what I really want to say is: "I cannot thank you for what you did."