Lotte Jonathans is opgelucht dat Olympisch traject voorbij is

Maak kennis met Ruben Jille!

34 Jaar is ze en de tijd om te stoppen acht ze nu gekomen. "Ik ben trots op wat ik heb gepresteerd", geeft Jonathans aan een ieder mee. Enkele jaren geleden kondigde ze al haar afscheid aan. "Toen vond ik het krijgen van kinderen belangrijker." Dat lukte, twee keer zelfs, haar zoontjes zijn intussen zeven en vijf jaar jong. "Dit is een heel ander stoppen", zegt de inwoonster van Nederhemert. "Ik ben nu echt klaar als international voor het Nederlands team."

Aftrainen gaat ze de rest van dit jaar op Papendal. Als SG Berlin club een beroep op haar doet, blijft ze beschikbaar. "Mijn club heeft voor volgend jaar een beroep op mij gedaan en ik heb toegezegd twintig wedstrijden te spelen, het contract is getekend voor nog minstens 1 seizoen, met een optie voor meer. Maar het spelen van internationale toernooien, dat is definitief passé."

De beslissing om te stoppen viel tijdens de EK in Karlskrona. In Zweden werd duidelijk dat Jonathans met haar dubbelspelpartner Paulien van Dooremalen de Olympische Spelen in Londen niet meer kon halen. "We hebben alles gegeven wat binnen onze mogelijkheden lag, Paulien en ik. Het is niet gelukt, jammer, maar dat is topsport."

Haar jarenlange carrière met racket en shuttle bracht Jonathans veel goeds. "Ik weet dankzij de sport precies wat ik wel en niet kan, wat ik wel en niet wil. Ik maak me niet druk om kritiek, ik weet dat ik anders ben dan anderen. Anders dan mijn leeftijdsgenoten, mijn vriendinnen, zelfs mijn familie. Ik ben een topsporter in hart en nieren."

Emigreren naar Maleisië was maandenlang het plan voor de toekomst. Haar sponsor KLRC had een mooie baan in de aanbieding. Ze twijfelde hevig, Lotte. "Ik was voor 80 procent bereid mijn hele hebben en houden op te pakken en naar Kuala Lumpur te vertrekken. Maar op dat percentage bleef ik steken en het moest 110 procent zijn, wilde ik écht gaan."

Nu is ze in overleg met Randstad, sponsor van de Nederlandse sport en goed voor ex‐topsporters. Een leven na het badminton wacht. Wat rest, zijn mooie herinneringen. Aan die Europese titel, samen met Mia Audina, anno 2004. Aan de Spelen in Sydney en Athene, waar ze van de partij was. "Ik weet wat nodig is om een Olympisch sporter te zijn, en dat konden wij in de wedstrijden niet altijd neerzetten, en dus hoor je niet op de Spelen thuis."