Het poldermodel werkt niet in de (top)sport

Jij het nieuws, wij een tikkie!

Er zou een topsportklimaat moeten komen met hele goede trainers. Dat is een mooi doel, maar hoe wil je dat gaan doen als je alleen maar middelmatige trainers hebt en er helemaal geen topsportklimaat is?

Het is geen geheim dat er maar heel weinig vertrouwen is in de huidige technische staf en nog veel meer ontevredenheid bij spelers en ouders. De focus gaat terug naar het enkelspel, maar er zijn geen enkelspelers. Iedereen verlaat Papendal juist omdat er middelmatigheid heerst. Met een middelmatig beleidsplan zal er niets veranderen en kan iedereen zich weer verschuilen in onopmerkzaamheid.

Geen visie

De weg naar de top die er nu wordt bewandeld is een gevolg van een wellicht revolutionaire gedachte van 25 jaar terug. Maar revoluties hebben de gewoonte dogmatisch te worden als de aanzetters ervan lang aan de macht zijn. De redelijke wijze weg die er in de toekomst moet worden genomen wordt vandaag dus aangegeven door wat in de ogen van de meeste mensen onredelijke personen zijn. Deze onredelijke personen hebben bijna allemaal een hele duidelijke visie over wat er zou moeten gebeuren.

Oorverdovende stilte

Ik zou helemaal geen moeite hebben met de manier waarop er bij de bond wordt gewerkt als dat verwoord zou zijn in een duidelijke visie die in woord en daad wordt uitgedragen. Maar de werkelijkheid is een hele andere. Er is niets van een duidelijke visie te vinden anders dan wat vage plannen die niet verder komen dan het papier waar het op geschreven is.

Vraag: waarom hoor je nooit wat van de technische staf? Antwoord: omdat ze niets te vertellen hebben.

Onlangs kreeg ik een e-mail van een sportleraar die wat technische informatie wilde hebben voor een badmintonweek school. De informatie die ze zocht was iets meer dan de gemiddelde beginnersinformatie. Bij de bond was dit niet voorhanden en via wat googlen kwam ze bij mij terecht. Ze kreeg de informatie op maat aangeleverd binnen een paar uur.

Zelf heb ik dat probleem ook mee gemaakt bij de bond. Ik was op zoek naar informatie naar wat een plaats op de Olympische Spelen kost voor een speler. Om dat te kunnen uitzoeken had ik een aantal gegevens nodig, zoals wie er op de Spelen zijn geweest en wat ze er hebben bereikt met het voortraject. Over wat de trainingen hebben gekost, welke toernooien ze hebben gespeeld om de punten te verkrijgen. Het antwoord was wat je kan verwachten van Badminton Nederland: "Die gegevens hebben we niet allemaal en hetgeen we hebben mogen we niet verstrekken."

Technisch directeur met burn-out thuis

De Nederlandse sportbond Badminton Nederland moet wel zo'n beetje het slechtste voorbeeld zijn van communicatie. Technisch directeur Eline Coene is weg (niet op haar werk), de bond laat dat heerlijk op zijn beloop en laat de geruchtenstroom op gang komen. Het is namelijk een geheim dat Eline Coene een burn-out heeft. Er is geen enkele mededeling hierover te vinden op de meest nietszeggende badmintonsite van ons land als het over onze sport gaat, namelijk badminton.nl.

Dan komt er een stukje op badmintonline.nl en ook dán blijven die domoren hun kop dicht houden. Waarom is er niet gewoon iemand die zijn / haar kop koffie neerzet en het verhaal uit de wereld helpt?

De technisch directeur mag best ziek zijn, dat is geen schande. Er een geheim van maken, dát is een schande en verschrikkelijk dom.

Middelmatigheid moet je uitbannen als je topsport wil bedrijven en dan moet je maar eens beginnen in je eigen organisatie.